✦The Revenge.

▸Μέρος Έκτο.◂

  Jasmine.

  Πήγε να βρει αυτήν, είμαι σίγουρη γι’ αυτό. Είναι τόσο παράλογο να πιστεύω πως ο Ian θα με κοιτούσε έστω και λίγο. Είμαι μικρή γι’ αυτόν. Η μικρή του αδερφή και από ότι φαίνεται ποτέ δεν θα αλλάξει. Ξέρω πως τον διώχνω μα δεν μπορώ τον έχω δίπλα μου όταν ξέρω πως κάποια στιγμή θα μάθει όλη τη πραγματική αλήθεια. 

   Όταν μάθει πως εκείνο το βράδυ με βίασαν και σκότωσαν τους γονείς μου μπροστά μου δεν ξέρω πως θα αντιδράσει. Φοβάμαι τόσο πολύ για όλο αυτό. Ξέρουν πως σκότωσαν τους γονείς μου, πως με βίασαν ναι αλλά, όχι πως αυτό έγινε από το ίδιο άτομο και πως αυτό το άτομο είναι εκείνο το παιδάκι που επέζησε από το ατύχημα που είχε γίνει πριν από χρόνια. Πότε θα το μάθαινε όλο αυτό; Θα με συγχωρούσε που δεν του το είπα νωρίτερα;

   Άκουσα βήματα πίσω μου και μαρμάρωσα. Ο Ian έφυγε και κανένας άλλος δεν είχε πρόσβαση στο σπίτι. Να γύρισε τόσο γρήγορα; Μπα. Έφυγε πριν μισή ώρα σχεδόν και τώρα… Ω έλα τώρα Jasmine. Πάντα σκέφτεσαι τα χειρότερα. Το πόμολο της πόρτας τσιρίζει και η πόρτα του δωματίου μου άνοιξε σιγά σιγά. Άκουσα βήματα και γύρισα αργά – αργά το κεφάλι μου.

  Όταν αντίκρισα τον Ian έτρεξα στην αγκαλιά του και τον έσφιξα πάνω μου αιφνιδιάζοντας τον. Χωρίς να χάσει χρόνο, πέρασε το χέρι του γύρω από την μέση μου και με έσφιξε πάνω του. Δεν τραβήχτηκα, αν και ένιωσα την παρουσία του Jason. Ύστερα από λίγο τον κοίταξα στα μάτια για πρώτη φορά. Λίγα δεύτερα όμως ήταν αρκετά για να απολαύσω τα υπέροχα γαλάζια ματάκια του.

   «Jasmine, είσαι καλά;» με ρώτησε. Όχι δεν είμαι καλά, ήθελα να φωνάξω. Σε αγαπάω με όλη μου την ψυχή και είσαι ο μόνος που μου έχει απομείνει αλλά, ήμουν αρκετά δειλή για να το φωνάξω.

   «Ναι..» απάντησα μονολεκτικά και κατέβασα το βλέμμα μου. Έκατσα στην άκρη του κρεβατιού μου και ήρθε μπροστά μου, κάθισε στα πέλματα και με κάρφωσε με το βλέμμα του.

  «Μόνη ήσουν Jasmine;» με ρώτησε. Τι ερώτηση ήταν αυτή; Με ποιον θα μπορούσα να είμαι; «Ναι, γιατί;» απάντησα καχύποπτα. Κάτι έχει συμβεί. Είμαι σίγουρη. Είδα το βλέμμα του να σκοτεινιάζει. Τι στο…

  «Τίποτα.» απάντησε ύστερα από λίγο. Κάτι συνέβαινε και εγώ δεν ήξερα τι. Και κάτι μου έκρυβε. Σηκώθηκα όρθια και τον κοίταξα.

  «Ian.. Πες μου.» Σηκώθηκε και αυτός.

  «Τίποτα Jasmine απλά όταν γύρισα ήταν ένα αγόρι… με μαύρα που…» έκανε μια παύση. Χριστέ μου! O Jason. «…που νομίζω πως περιτριγύριζε το σπίτι και νόμιζα πως ήταν φίλος σου ή κάτι.» Θεέ μου! Άρχισα να πανικοβάλλομαι. «Ήταν περίεργος. Ήταν ντυμένος στα μαύρα. Δεν κατάφερα να αντικρίσω το πρόσωπο του, καβάλησε μια μηχανή και έφυγε μόλις με είδε. Τον φώναξα μα δεν γύρισε και… τέλος πάντων γι’ αυτό σε ρώτησα.» είπε ανασηκώνοντας τους ώμους. Τον κοίταξα σαστισμένη. Ήταν ο Jason. Είμαι σίγουρη γι’ αυτό. Δεν μπορώ να πιστέψω πως ακόμη και τώρα, όντως με στοιχειώνει. Τι θέλει από την ζωή μου γαμώτο; Θέλω να βάλω τα κλάματα. Νιώθω έναν κόμπο στον λαιμό μου όμως δεν θα το κάνω αυτό μπροστά στον Ian, όχι άλλο. Κοίταξα το κενό και άρχισα να κατευθύνομαι προς το γραφείο μου. Έκατσα στην καρέκλα και παρατηρούσα τις κορνίζες από διάφορες φωτογραφίες που είχα. Γαμώτο γιατί να μου συμβαίνει αυτό; Γιατί να έχει αλλάξει τόσο πολύ η ζωή μου; Γιατί να μην μπορώ να την ελέγξω καθόλου; Είναι όλα τόσο περίεργα. «Jasmine, συμβαίνει κάτι; Μήπως …» τον διέκοψα με τον ψυχρό βλέμμα μου.