İntikam Soğuk Yenir - Mrs. Şişman

11.Bölüm

Umarım beğeneceğiniz bir bölüm olur.Yorumlarınızı bekliyorum.Multimedia da Onur.Demi Lovato-Let it go.

Keyifli okumalar..

-11-

Burak gözlerini bana çevirdiğinde ne kadar mutlu olduğunu gözlerinden görebiliyordum.Ben ise bir çocuk gibiyim onun yanında.Kendim oluyorum.Ona öyle alıştım ki gerçekten hiç bitmesin istiyordum.Onuru biraz da olsa unutturan bakışları Onu düşünmemem gerektiğini söylüyordu.Ona güveniyordum,çok kısa bir zaman oldu fakat güveniyordum işte.

Onuru aklımdan tamamen silemezdim ama ona karşı hissiz biri olabilirdim.Beş kilo vermiştim.Bunu başarabildiysem onu da başarabilirim diye düşünüyordum.

"Yine daldın bayan şişman" diyen Burağın sesiyle kendime geldim.Gülümsemem yüzüme yayıldığında "Teşekkür ederim" deyip sarıldım.Bunu yaparken hiç pişman olmamıştım.Ona güveniyorum,hemde herşeyden çok."Bu da nerden çıktı?" sorusuyla daha sıkı sarıldım.

"Ne yaşadın veya yaşıyorsun bilmiyorum ama beni gerçekten çok iyi anlıyorsun.Sen benim kahramanımsın." dediğimde cevap vermedi.Belkide vermek istemedi.Haddimi fazla mı aşmıştım yoksa?

"Bunları senden duymak çok güzel bayan şişman.Beni çok mutlu ettin" dediğinde tüm bu düşünceleri silip gülmeye başladım.Saate baktığımda her zamankinden daha geç olduğunu görünce gitmem gerekiğini düşündüm.İçimde birşey gitmemem gerektiğini söylüyordu.Duygularımdı evet.Onlar her zaman doğruyu söyler.Burağın gözlerine baktığımda "Biraz daha kalsak olur mu acaba?" diye çok masum olduğumu düşündüğüm bir yüz ifadesiyle sordum. "Tabi" cevabını aldığımda eline pamuk şeker verilmiş çocuklar gibi sevindim.

"Sen kendinden bahsetmek ister misin?"diye sorduğumda yine aynı cevabı vermesinden korksam da "Hmm tamam o zaman" cevabıyla gülmeye başladım.

"Ben zengin bir ailenin sevgisiz yetiştirilmiş çocuğuyum.Kardeşim yok.Aslında varmış ama küçükken bahçede oyun oynarken büyük havuza düşmüş.Benim yüzümden olduğunu düşündükleri için bana eskisi gibi sevgi göstermiyorlar.Hep bir sınır vardır.Ben ise yemekte buldum hayatı işte.Yedim,sürekli yedim.Lanet acıyı unutacağımı sanıp yine yedim.Ama işler istediğim gibi gitmiyordu.Bi terslik vardı.Ben gerçekten çok kilo almıştım.Annem ve babam bunun farkındaydı fakat birşey demiyorlardı.Ölsem işlerine gelirdi belki de.Sonra bi kızı sevdim.Çok sevdim ama.Arkasından koştum o yüzüme bile bakmadı.Yıllarca bi hayalin peşinden koştum belkide.Böyle olmayacağını düşündüm,sadece kendime zarar verdiğimi fark ettim.Spora başladım diyet programlarıyla destekledim.Otuz beş kilo verdim.Vücudumdaki gereksiz ağırlıklar gitmiş ve daha iyi görünüyordum.Ve sonra ne oldu biliyor musun?" dediğinde şaşkın gözlerimi üzerinden ayırmadan "Ne?" diye sordum.

"Yıllar sonra beni beğenmeyen kız,yıllarca peşinden koştuğum kız herşeyi unutup beni sevdiğini s

öyledi.Bu beni çok mutlu eder sanarken ben ise sadece 'geç kaldın güzelim' dedim.Sonrada kaşlarını çatıp gitti.O kötü bir kızdı bense ona o kadar çok bağlanmıştım ki onun gerçek yüzünü bile göremeyecek bir hale gelmiştim" dediğinde gözlerim doldu,benden habersiz akan yaşlar yanaklarımda süzülmeye başladı.Tutamıyordum kendimi."Lütfen üzülme ben yanındayım.Sen bunları yaşamayacaksın.Buna izin veremem.Ben sadece.." derken çalan telefonumun sesiyle kendime geldim.Arayan Büşraydı.Telefonu hızla açtığımda ağladığını duydum.Tüm vücudumu korku sararken "N-ne oldu?" diyebilmiştim.

"Hastaneye gelmen gerekiyor.Onur.." dediğinde gerilen vücudumu hissetmediğimi fark ettim.Kelimeler ağzımdan çıkmıyordu.Kalbim..O ise atmıyordu sanki.