BARINAK MESELESİ

3.Bölüm - İNTİKAM ATEŞİ

Multimedya; Nefes Derin

Bölüm Sınırı; +30 vote, 200 yorum.

Keyifli okumalar.

---

Sevda bir bardak soğuk suyu gözümün önünde sallıyordu. Levent elini omzuma koymuş beni onlara bakmaya zorluyordu. Ben ise gözlerimi duvara dikmiş bakıyordum öylece. Kalbimin üzerinde çok büyük bir ağırlık vardı. Boğazım düğümleniyor, nefes almama mani oluyordu. Yutkunamıyordum. Büyük bir şok geçiriyor olmalıydım. Aklım almıyordu, bu nasıl olabilirdi? Bu kaderin bana oynadığı büyük bir oyun olmalıydı, başka bir açıklaması olamazdı. Neden bu kadından bir türlü kurtulamıyordum? Neden devamlı karşıma çıkıyordu?

Bir insan nasıl bu kadar kötü olabilirdi? Bir tek insan nasıl bu kadar çok kişinin ölümüne sebep olabilirdi? Bu kadar çok kişinin hayatını nasıl mahvedebilirdi? Bu kadın hayatımdaki tüm soruların kaynağıydı. O olmasaydı belki de sorunsuz bir yaşam sürecektim.

Sevda suyu almayacağımı anladığında sehpanın üzerine bıraktı. "Derin, iyi misin?" diye sordu koltukta yanıma otururken. Başımı salladım. Ama bu baş sallayış bir cevap niteliğinde değildi. Nasıl iyi olabilirdim ki? Hayatımın şokunu yaşıyordum. Üniversite için o evden ayrıldığımda ondan kurtuldum bir daha karşıma çıkmaz diye düşünüyordum. Ama geçen ay babamın cenazesinde karşı karşıya gelmiştik. O gün demiştim ki evet bu sefer gerçekten onu son görüşüm. Tamamen hayatımdan çıkacağını düşünmüş olmam aptallık mıydı?

Ne zaman onu görmeyeceğimden emin olsam bir anda karşıma çıkıyordu. Her taşın altından bir yılan misali o çıkıyordu!

Bugün her şey üst üste gelmek zorunda mıydı? İlk önce sorumlu olduğumuz barınağın manyağın birine satıldığını öğrenmiştim. Daha sonra da o manyakla ortak noktamızı. Ateş'in annesi Asya... Babam annemi o kadın uğruna terk etmiş, annemin ölümüne neden olmuşlardı. Daha sonra beni yanlarına almışlardı. Yıllarca o cani kadınla aynı evde yaşamıştım. Annemin ölümüne sebep olduğunu bilerek yüz yüze bakmıştık yıllarca. O evden kurtulabilmek için yıllarca beklemek zorunda kalmıştım.

Evet Asya iyi bir insan değildi. Bazen o kadını annemin ölümü için suçlu tuttuğumdan dolayı sevmediğimi düşünürdüm. Belki iyi biridir, diye düşünüyordum. Ama yanılmışım. O sadece benim annemin ölümüne sebep olmuş birisi değildi. O aynı zamanda kendi çocuklarını ölüme terk eden, bebeğinin ölümüne sebep olan birisiydi. O katildi. Ellerinde annemin ve bebeğinin kanı vardı.

Bununla da kalmamış, iki küçük çocuğun hayatında asla kapanmayacak yaralar açmıştı. Ben ve Ateş... Bir bakıma aynı şeyleri yaşamıştık. O kardeşinin cesediyle çaresizce kurtarılmayı beklemişti, bense annemin artık kanı kurumuş bileklerinin başında birilerinin gelmesini beklemiştim. Büyük travmalar atlatmış, sağlıklı bir yaşam sürememiştim. Ateş'i ise hiç bilmiyordum. O kadının ardında nasıl yangınlar bıraktığını hiç düşünmemiştim.

Hep annemin ölümü için suçlamıştım onu ama o sadece bir kişinin ölümüne sebep olacak kadar masum biri değildi. Karşısına çıkan her engeli gözünü kırpmadan en acımasız şekilde ortadan kaldırabilecek biriydi. Şeytanın ta kendisiydi Asya.

Babamla birlikte olabilmek için çocuklarını gözden çıkarmıştı. Onları ölüme terk etmişti. Sonra da bizimle yıllarca gayet mutlu bir şekilde yaşamıştı. Onunla on üç yıl boyunca aynı evde yaşamıştım. O zamanlar onu bir kere bile üzgün görmemiştim. Kenara çekilip ağladığını görmemiştim. Onu sadece bir kere ağlarken gördüm. O da babam toprağa verilirkendi. Şaka gibiydi ama gerçekti. Kendi çocuklarını gözünü kırpmadan ölüme terk eden kadın hayatı boyunca sadece bir adam için ağlamıştı.