hangi duyguyu yaşayacağımı bilemedim sevinsem mi üzülsem mi bilemedim olduğum yerde dizlerimim üstüne çöktüm gözlerim kendiliğinden kapandı bense derin bir nefes çektim içime hiç farkın da bile olmadan ağzımdan "çok şükür "cümlesi çıktı "çok şükür "ayağı kalktım sakin ve dikkatli bir şekilde merdivenden yukardaki eve çıkarak dışarıya çıktım arabama doğru yürüyorum kendi kendime gülmeye başladım baba oluyorum baba içim içime sığmıyor bir çocuğum olacak kız veya erkek bir çocuk bana baba diyecek kendimi hiç bir baba olarak düşünmemiştim ona nasıl davranacağım veya nasıl sesleneceğim hakkında arabama gidene kadar hayal etmiştim. Güzel günler beni bekliyor. Arabama binip arabayı çalıştırdım karşımda duran sokak lambasının altında duran Amine bana bakıyordu her hareketimi sanki beynine kazıyordu öyle dikkatli öyle sakin bir şekil de bakıyor du. Hiç gözlerimi ayırmadan arabayla yanından geçip gittim şuan hiç bir şey umurum da değil ne Amine ne Asna ne de Yahudiler tek umursadığım Maya ve kızım bir Mayanın yanın da olan abim arabanın hızı 250 idi yarım saatlik bir yol kat ettikten sonra Yahudilerin semtine girdim "David hameleh " caddesine girdim kısa bir mesafeden sonra caddenin sol kısmında ki çıkmaz sokağın sonuna doğru ilerledim ve durdum camdan dışarı baktığımda kimse yoktu etrafta adreste yazan evde bir kişi ikinci katın camından bana bakıyordu sadece buda demek oluyor ki onları bulacağımı biliyorlardı. Önümde iki seçenek vardı. 1-eve silahla saldırmak ki bu Maya 'ya ve abime zarar vermeleri demekti. 2-hiç bir şey olmamış gibi onların kapısını çalacaktım ve sürpriz sonla biten çekti hikayem. Arka koltukta olan maskemi taktım ve arabadan sakince indim ve yürümeye başladım elimde silah yoktu belime takmıştım silahımı bina da pusu atma ihtimalleri de vardı binaya girdiğimde göz ucuyla sağ ve soluma bakıyordum kulaklarımsa arka gözüm olmuş gibiydi büyün seslere odaklanmıştım sakince ikinci kata kadar çıktım kimse yoktu acaba yanlış adrese mi geldim diye düşünmeye başladım dairenin kapısına gelmiştim hala düşünüyorum ya yanlış eve geldiysem diye silkelenip kapı ziline bastım. Beş saniye den az bir süre içerisin de kapıyı . 1.60 boyun da tahminen 75 kilo olan siyah tişörtlü elinde silah olan esmer bir adam açtı...
"kimsin "dedi geri zekâlı adam
"salak mısın olum sen. Yüzümde maskeyle yanlış eve gelmiş gibi mi duruyorum"
şaşkın şaşkın yüzüme bakıyordu aslında kim olsa şaşırır dı benim gibi tehlikeli biri kapıdan gelecek hali yoktu...
"şaşırman şaşkın şaşkın bakmaya devam mı edeceksin yoksa içeriye buyur edecek misin beni"
hala şaşkındı silahını bana doğrultarak "silahını ver "dedi belimdeki silahı çıkartıp ona verdim ve içeriye girdim. yüzümde ki maske hala duruyor du içeriye girdiğim de esmer adamın gözlerine bakarak "hangi tarafta patronun "diye sordum kafasıyla arkamda ki odayı işaret etmişti hiç tereddüt etmeden ilerledim odanın kapısını açtığım da sol tarafta küçük tekli kanepede biri oturuyordu odaya girdim sağ tarafımda duran masada Maya ve abim elleri bağlı bir şekilde oturuyordu ve arkaların da 4 tane silahlı adam vardı. Bir ses geldi arkam dan...
"maskeni çıkart"
"ne o korkudan arkama mı saklandın"
Maya yorgun düşen bedenini ayakta tutmak için büyük bir çaba gösteriyordu adeta karımı ve abimi öyle gördükçe sinirden ellerim titremeye başladı...
"kim olduğunu öğrenmeden yüzümü açmam" diye yankılandı küçük oda da sesim
küçük adım sesleri duymaya başladım bana doğru geldiğini his edebiliyordum arkamı bile dönmedim arkamdan yanıma kadar yaklaştı kafamı çevirsem yüzünü göre bilecektim ama gözlerimi önümdeki duvara dikmiştim burnunu çekerek önüme geçti gözlerimin içine bakarak...
"sen hiç değişmez misin acaba "dedi
"değiştim ve her an tekrar değişebilirim, karımı ve abimi kaçırdın hala karşımda nefes alıyorsun demek ki sabırlı ve sakin kalmayı öğrenmişim ve değişmişim "dedim gözlerinin içine bakarak
"bence fiziksel olarak biraz değişmen gerekiyor mesela şimdilik nefes alıyorsun birazdan nefes almayı kesmen gerekecek bu yönde bir değişime ne dersin"
"bence senin de değişmen gerekiyor kılık kıyafetin,tipin,duruşun,değişmesi lazım takım elbise modası çoktan geçti uzun saç beyaz sakalı birine hiç yakışmıyor. Hadi bunların hepsini geçtim geçmesine de sen kimsin.mosat bile beni tuzağa düşüremezken sen nasıl becerebildin " diyebildim gözlerinin içine odaklanarak.
"ah şu geri zekâlı Yahudiler bir bok beceremezler seni kıstıramamalarının sebebi de beceriksiz oldukları için yoksa o kadar sağlam biri değilsin. Âmâ kabul ediyorum zekisin, güçlüsün ,inançlısın ama senin zamanın daha gelmedi 22 yaşında bir çocuksun sen yaptığın işler ise boyunu ve yaşını aşan türden. Dünyanın her yerinde aptal Yahudiler dolu tutturmuşlar bize vaad edilen topraklar diye inandıkları ve savaştıkları tek şey vaad edilen topraklar için bitmeyecekler ne yaparsan yap sen sadece öldüğünle kalacaksın "diyerek derin bir nefes çekti içine
"evet kabul ediyorum zekiyim, inançlıyım ve evet daha 22 yaşında bir çocuğum yaptığım işlerde büyük evet onuda kabul ediyorum ama Kudüs hiç bir zaman onlara vaad edilmedi yıllarca buradaki Müslümanlar Kudüs için savaştı öldü hapse girip işkence gördü haksızlığa uğradılar ve git şimdi Yahudilere deki Müslümanlar bitmeyecekler kıyamete kadar buradalar."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
