Papatyalar Ölene Kadar #Wattys2018

#18

Düzenlendi!

Bölüm şarkısı:

Can Türe-Kal gece

*****

Sabah erkenden kalkmış bir süre Asrın'ı izlemiştim. Saçları dağınık. Muazzam görüntüydü. Tabi fotoğrafını çekmeyi ihmal etmemiştim. Uyumasından yararlanıp hızla üzerimi değiştim. Sonrasında zor da olsa odadan çıkmıştım. Kapıyı öylesine kapatmıştım. Herhalde kimse girmez. Yani umuyordum. Salona inmiş her tarafı bir güzel temizlemiştim. Yerdeki süsleri de toplasam bir şey kalmayacaktı. Merdivenlerden gelen ayak seslerini duyduğumda başımı kaldırdım. Efecan uyanmıştı.

"Sen mi topladın hepsini?"

Başımı salladım.

"Zorunda değilsin ki. Yapma bir daha"

"Olsun. Zaten iş bulunca yapamayacağım. Bari şimdi yapayım"

Kaşları çatıldı. O sırada merdivenleri inen Mertcan'ın sesi duyuldu.

"Ne işi?"

"Aynen, ne işi?"

"Bilmiyorum ki. Garsonluk falan. Bakacağım artık"

"Hayır, olmaz"

Elimdeki süsleri çöp poşetine atıp yere bıraktım.

"Anlamadım?"

"İzin vermiyoruz. Çalışmayacaksın"

"İzin alan mı var Efe? Ben çalışacağım dedim. Ve buna karışamazsınız"

Efecan sesini yükseltti.

"Çalışmayacaksın. Ve bu konu bir daha açılmayacak. Şimdi kahvaltıya"

Hızla yürüyüp önüne geçtim.

"Ne demek çalışmayacaksın? Benim özgürlüğüm yıllardır alındı. Evden dışarı adım atamadım 10 yıl boyunca. Şimdi beni bu evde tutabileceğini mi sanıyorsun?"

Elini omzuma koyup beni hafifce yana itti.

"Seninle tartışmak istemiyorum. Kalbini kırabilirim. O yüzden kapat bu konuyu"

Sabah sabah sinirlerimle neden oynuyor ki? Yeniden önüne geçtim.

"Neden kapatayım ki? Konuşalım işte. Halledelim"

"Asel, yeter bu kadar. Sus"

"Yıllarca sustum. Sebebi ne peki? Anneniz. O yüzden susmuyorum. Susmayacağım"

Sesimi daha da yükseltmiştim.

"Gerçekleri duymak çok mu acı?"

"Sus artık"

Her kes sesimize uyanmıştı. Asrın anlamayarak bakıyordu.

"Belki de Azra haklıdır ha? Sırf paranız için çıkmışımdır karşınıza. Annemin benden aldıklarını ben de sizden almaya gelmişimdir"

"Öyle bir şey olmadığını hepimiz iyi biliyoruz. Ve annemiz hepimizi çok seviyordu"

Neredeyse bağırır tondaydı sesim.

"Beni değil sizi sevdi! Beni öldürdü!"

İstemsizce akan yaşları sildim.

"Hayalimdeki annem böyle değil ki benim. Çok iyi biri, kızını çok seviyor. Gözünden uzaklaştırmıyor. Ama gerçek annem öyle mi? Değil. O çok iğrenç biri. Onun kanından olduğum için kendimden iğreniyorum. Sırf onun kızıyım diye ölmek istiyorum. İyi ki şu an burada yok. Yüzünü bile görmek istemezdim. İyi ki yok"