The Other Side Of The Door

"Leave me alone!" I shouted to my maids kahit na hindi ko gustong gawin yun. Gagraduate na ako sa College for bukas, pero wala man lang magulang na pupunta para sabitan ako ng medalya? Ano pa't naging Suma Cumlaude ako ng batch namin kung wala naman akong pamilyang pag-aalayan ng mga hardships ko?! Sunod kasi ng sunod mga yaya ko kung saan man ako pupunta e.

Paano ba naman, pag-uwi ko dito sasabihin lang sa akin ng mom ko through phone call, na hindi na naman siya makakapunta. Palagi naman e, pero pinalampas ko yun pero ngayon hindi ko na kaya pa. Palagi ko na lang siyang sa call naririnig pero kahit ganun inintindi ko siya, pero hanggang kelan pa ba? Sawa na ako. I decided to leave ay hinarangan ng mga maids, yung kotse ko. "Aalis kayo diyan, oh mawawalan kayo ng trabaho?" I hissed. Alam ko hindi ka resperespeto ang ginawa ko pero wala akong magagawa. I want to breath, at hindi ko yun magagawa kung nandito ako sa mansion?! Anong silbi ng pagiging mayaman kung mahirap naman ako sa pagmamahal?!

"Ma'am sandali lang po.." narinig kong sabi ng ilan but I ignored them. Hindi ko alam kung bakit sila mas takot sa mommy kung invisible naman ata dahil ni minsan ay hindi ko pa nakikita ng personal. I wished I had a Dad na pwede kong takbuhan sa mga ganitong eksena, pero malas ko dahil wala ako non. Mom, once told me na iniwan daw siya ng Dad ko kaya mag-isa na kami.

Habang naka red light ang stop light sa EDSA, ay sakto namang may dumaang couple. Masayang-masaya sila, nagtatawanan habang magkahawak ang kamay. I wondered how it feels to be loved.

E kasi naman po, masyado akong naging sunod-sunoran sa mother ko. Umaasang makikita ko na siya, kapag sinunod ko lahat ng gusto niya but now, I know how wrong I was to believe her. I was a very good daughter to the point na hindi ko na inisip ang sarili kong kaligayahan.

Kanina ko pa tinatawagan sila Tiffany at Christian pero walang sumasagot sa kanilang dalawa, Gusto ko sanang pumunta sa bahay ni Tiffany, kaya lang napa traffic talaga ngayon kaya naisipan kong i-park na lang ang sasakyan ko sa pinaka maayos na Bar na nakita ko.

"Cherry Vodka Sour Please .." I said at kahit na kinilabutan ako sa smirked ng bartender ay wala akong pakealam. Ang gusto ko lang ngayon ay ang makalimot!

Minutes later ay nasa harap ko na ang inuming hiningi ko at agad ko yung tinaas. "I'll make a good day out of the pain.. " I said at napansin kong natawa yung katabi kong babae na maraming tattoo sa katawan na parang may hinihintay na tao kaya nilingon ko siya. "Cheers?" tanong ko pero hindi ko na hinintay ang sagot niya dahil tinungga ko na agad yung inumin ko. Ang init sa lalamunan! Gusto ko pa!

"Isa pa.." I shouted at seconds later ay umiiyak na ako. My heart aches, lahat ng paghihirap ko bumabalik. They said I almost have everything I needed in my life but little did they know, I'm beyond wasted. I let myself trap in this situation, kung saan na miss kong mag-enjoy sa buhay ko, dahil busy ako na makuha ang attention ng mother ko who doesn't even care about me. Bakit ganun? Akala ko ba makakalimot ako dito sa inuming ito ?! Urgh!

I toss the glass aside at napatingin ako sa mga taong sumasayaw. Masayang-masaya sila. Wild and Free. I want to feel that same feeling too. Free. Free from the reality kahit na saglit lang, kahit na ngayong gabi lang.

Tumayo na ako at naghanap ng pwesto. Medyo hindi pa ako comportable nung una, but when the beat of the music changes and becomes faster; ay kusa ng gumalaw ang katawan ko. Sumasayaw na rin ako and it feels so fun!

I think it was the alcohol na dahilan kung bakit natagpuan ko na lang ang sarili kong sumisigaw along with the loud music. "Yeah! " I think this is really working..