Gecenin Koynunda Yaktım Ağıtlarımı

Âhenk'ten Şifâ'sına.

Şifâ, Şifâ'm,

Ömrüme armağan edilmiş en güzel adam, her şeyim.

Sana hissettiğim duygulara bir kılıf uyduramadım, uyduramam hiçbir zaman. İnsanlığın var ettiği hiçbir kelime yetmez, gözlerine baktığımda kavrulan gözlerimi anlatmaya. Hiçbir söz, yüreğime tattırdığın hislere bir açıklık getiremez.

Biliyor musun? Varlığına inanamadım bir türlü. Rüya'm mısın, kazadan sonra zihnimin yarattığı bir hayal mi, bilmiyorum. Ama olmasaydın, gözlerime bakmasaydın, beni öpmeseydin, bu zamana dek yaşayamazdım. Sen dokundukça şifâ buldum, yaralarıma derman oldun.

Yokluğunla sınansa yüreğim, yok olurdum. Yakıp yıkamazdı da evreni zira küllerim çoktan uçuşmuş olurdu; yanına gelme hevesiyle.

Görünmez duvarlar ördün hep etrafımıza. Duvarlar bize yuva oldu, sakladı beni sinende, büyüttü. Belki de öldürdü, varlığınla kanımda akmaya başlayan, zehirli sevdâ.

Bilemezdik, sevgilim. Gökyüzünü okşayan yeşillerinin, gözlerimi aşarak, seni hissedince bağrımı delmeye çalışan yüreğimi bulacağını, bilemezdik. Bilseydik sever miydik birbirimizi, işte ben de bunun cevabını biliyorum. Gözlerine bakınca buluyorum yanıtlarımı, harlıyorum sana karşı unutmadığım aşk yangınını.

Göğsümün korlarından kendisine zırh yapan, kalbi güzel sevdiğim. Ateşim tenini yakmaz, o dahi kıyamaz sana. Sen de ne olursa olsun kıyma, öldüğüm canına. Var olmasam da bil ki hep ısıtacak göğsümden aldığın aşk, göğsünü.

Omzuna dağılmasını sevdiğin saçlarım, olmayacaklar artık. Onlar yerine, giderken sana yüklediğim acılar dağılacak, hayran olduğum zihnine.

Kendine iyi bak, gönlümün sahibi. Ben bakamadım sana çünkü yaşamayı bilmeyen bir zavallıdan ibaretim.

Ağır geliyor ruhuma hayat, dayanamıyorum. Öpmeyi sevdiğin dudaklarımdan da üfleyeceğim son şey, adının harfleri olacak. Özür dilerim sevgilim, affet beni. Ama buna mecburum..

Bir kez daha ölüme yuvarlansam,  uçurumun kıyısında gönlüne tutunur yine ellerim.

Gözlerine rengini veren her bir çizgiye tutkun olan kadının, Nâme'n.