~~PSİKOPAT TİKİLER ~~ (DÜZENLENİYOR)

(29)KABUS

Öncelikle merhaba arkadaşlar çok ara verdim farkındayım ama ilk başlarda okunmadığı için Vazgeçtim sonradan bakınca iyi bi artma olmuş beğeni ve yorumlarda hepinize çok teşekkür ederim yoğun istek üzerine tekrar yazmaya başladım inşallah beğenirsiniz iyi okumalar.....

Yorumları bekliyorum.

Poyrazdan devam....

Telefonumun mesaj sesi gelince hemen ceketimin iç cebinden çıkarıp elime aldım..

Bilinmeyen numara;

Kim olduğumu öğrenmek istiyorsan 1 saat sonra hastanenin garajına gel tek başına geleceğini bilecek kadar zeki olduğunun farkındayım :)

Hayal'den devam

Çok şiddetli bi ağrıyla uyandım hiç bir şey görmüyordum kendimdeydim ama bi türlü gözlerimi açamıyordum.
Acaba ölmüş ve mezarda mıydım ne olmuştu ki bana?

Tanıdığım bi ses geldi kulaklarıma babamdı bu yanımdaydı hissediyordum. O kadar özlemiştim ki onu, sesini kokusunu neden açamıyordum ki gözlerimi kulaklarımda ki uğultu neydi beynimde kilolarca ağırlık vardı sanki ve yanımda arada sesi gelen cihazın sesi, yavaş yavaş uyanmaya çalışıyodum en son hatırladıklarım vurulmuş olmam göğsümün altındaki ağrı ve o bağırma sesleri.

Gözlerimi açmaya çalışırken babamın ellerini hissettim saçlarımda okşuyordu bu beni daha fazla güçlenip hayata bağlanmama sebep oluyordu. Sesi kulağıma dolunca
Elini saçlarında gezdirip "kızım ne olur toparlan ve bana tekrar dön yoksa kendi mi asla affetmeyecem" laflarını duydum. Ona cevap vermek istesemde ağzımı açamamıştım "babam ben burdayım seni bırakmadım" diye bilseydim "kanının her damlası için bi can gidicek" bu ne demekti tamam üzülmüş olabilirdi belki parçalanmıştı ama benim babam katil değildi olamazdı konuşan o değil miydi peki? hayır bu onun kokusu onun sesi cevap veremedim "baba sakınn elini kana bulama" desemde duymadığını biliyordum ve bu kabustan biran önce kurtulmak istiyordum.

Aldığım nefes ağır geliyordu konuşamamak babama cevap verememek nefesimin kesilmesine neden oluyordu..

Gözlerime çarpan ışığa alışmaya çalışırken başımdakilerin doktor olduğunu görünce şaşırmıştım az önce babam burda değil miydi? Yada az önce miydi kaç yıl önceydi? zaman kavramı silinmiş gibiydi hersey bir kabustu sanki ama ağrılarım gerçek olduğunu söylüyordu beynime..

Bayan bi hemşire yüzüme bakıp sırıttı ardından doktor beyin sesiyle kafamı hafif çevire bilmiştim "iyi misin kızım" demişti ağzımı açamamıştım ne kadar babamı merak etsemde babam nerde diyememiştim.

Gözlerimi kırparak cevap verebilmiştim sonunda. "Çok güzel başaracağına emindim" diyip çıkmıştı yanımdan başımdaki uğultudan diğer söylediklerini kavrayamamıştım ve kendimi uykuya teslim etmiştim.

Gözlerimi tekrar yavaş yavaş araladığımda babamı gördüm yanı başımda saçlarımı okşuyordu "uyandın mı yavrum " diyince ağzımdaki buhar makinesinden kurtulmuştum kısık çıkan sesimle "evet" diyebilmiştim.
Hemen yanımda mehmet abi ve miray da vardı. Miray ağlamaktan kan çanağına dönen gözleriyle "çok korkuttun bizi kuzum" elimi daha sıkı kavramasıyla elimi tuttuğunu sonradan fark etmiştim.

Bende onun elini kavramaya çalışsam da bedenindeki yorgunluk buna engel olmuştu. Babam diğer elimi öpmekle meşguldü. Durmadan koklaya koklaya öpüyor yanağına dayıyordu.

Sanırsam 10 dk falan kalıp çıkmak zorunda olduklarını söylediler gözüm poyrazı arıyordu. O sırada kapıdan içeri girdi. Çok çökmüş gördüm ne kadar zamandır burdaydım bilmiyorum ama belli ki 1 ay falan olmuştu çünkü bu çökme iki günlük olamazdı.