natural🌸 malik [tamamlandı]

on beş

oylar çok az üzmeyin beni

+++

Önümdeki tabaktan pastayı yerken Zayn'i izliyordum. Etrafa çok güzel mutlu çekirdek aile izlenimi veriyordu ama sürekli birbirimizle didişiyorduk.

Javadd babasının kucağına oturmuş dinleniyordu.

Sonra yavaşça kulağıma eğildi. "Biliyor musun bana oyuncağını verdi." dedi çok mutlu bir sesle. Ne olduğunu anlamak için eliyle gösterdiği çocuğa baktım. İşaret parmağı ile ona oynması için önerdiğim küçük kız çocuğunu gösteriyordu.

Kahkaha atıp yanağından uzunca öptüm.

Zayn anlamsızca bize bakarken Javadd'ı alıp kendi kucağıma çektim. "Bir şey yok." dedim omuz silkerek.

Javadd pasta yiyemiyordu ve bunun için üzülüyordu. Ama Zayn ona onlarca kutu dondurma sözü verdiğinde tekrar neşesi yerine gelmişti.

Ve bir de yeni arkadaşı ona oyuncak verdiği için de çok mutluydu tabii.

Aslıda bakılırsa çok gergin ve heyecanlıydım. Çok gariptir ki bu kadar kalabalığa dahil yalnız hissediyordum. Herkes bana yabancı geliyordu, yeni yeni alışıyordum çünkü. Ama Javadd bana bunların hepsini unutturuyor ve sanki onu uzun zamandır tanıyormuşum hissi veriyordu. Bir tek o beni huzurlu hissettiriyordu.

Zayn de kucağımda rahat rahat oturan oğluna baktıktan sonra bana baktı. Oğlunun bana böyle alışmasını ya da sevmesini beklemiyordu. Gerçek şu ki ben de beklemiyordum. Çok küçüktü ve onu kırmamak için çok özen gösteriyordum, çekingendi ve bana karşı gardını indiriyordu.

Ve bu hoşuma gidiyordu.

Peçeteyle ağzımı sildikten sonra yanımıza birkaç tane küçük çocuk gelince üçümüz de dikkatimizi onlara verdik.

Getirdikleri kutuları, yani hediyeleri poşetlerinden çıkardılar. Sonra anneleri olduğunu düşündüğüm kadınla birlikte ayağa kalktılar.

"Sen hediyeni verdin mi?" diye sordu Zayn Javadd'a.

İkimiz de ona bakıyorduk ama onun yüzü düşmüş, sanki saklanmak ister gibi kucağıma büzülmüştü.

"Herkes annesi ile vermeye gitti."

O an Zayn'e baktığımda, gözlerinden akan üzüntü beni bitirmişti. Belli etmemeye çalışsa da çok üzülmüştü. Oğluna verecek teselli arıyordu ama bulamazdı.

Fakat artık ben vardım.

Onların üzüntüsüne daha fazla dayanamazdım. Çünkü bu üzüntünün bir çaresi yoktu.  Biri sevdiği eşini kaybetmenin acısını tekrar hatırlamıştı, diğeri ise yıllardır çektiği acıyı, anne boşluğunu, tekrar hissetmişti.

"Biz de birlikte verelim, ister misin?" dedim gülümseyerek.

Javadd kafasını kaldırıp bana baktı. Sonra babasına baktı. Ondan onay aldıktan sonra bana gülümsedi.

"Olur!" dedi ve hızla kucağımdan indi.

Sonra Zayn'e döndüm. Çok üzülmüştü.

Ona sinir oluyordum ama hiçbir baba oğluna böyle bir eksiklik yaşatmak istemezdi ama bunda onun hiçbir suçu yoktu. Nazikçe omuzuna dokundum.

"Üzülme, ben idare ederim." dedim destek vermek için.

Sürekli tartıştığımız halde ona böyle kibar davranmama şaşırmıştı, adım gibi emindim. Ama beni tanımalıydı, acı çektiğini bildiğim halde bir tekme de ben atamazdım.