natural🌸 malik [tamamlandı]

otuz üç

helloooo

yazarınız sizi kutsuyoorr

evet 3 gün üst üste bölüm atıyorum amma sebebi var şu vize mi ne sikimse o başlıyormuş kasımın ilk haftası sınavlarım varmış ve ben de şimdiye kadar bir sikim çalışmadım hiçbir şey bilmiyorum bir de iş var ebemi belliyorlar yani

o yüzden yaklaşık bir ay düzenli bölüm beklemeyin ders çalişicam sizi sevşyore

ama yetişirse yarın da bi bölüm atıcam

yorumlarda coşmayan da ne biliyim...kendi spamını kendisi atsın....

&&&

Javadd saatlerdir kendini yere atmış çikolata diye ağlıyordu. Onu kendi haline bırakıp bir süre takıldım. Tepkimi ölçmek için arada bir bana kaçamak bakışlar atıyordu. Onu takmadığımu görünce de yine ayaklarını yere vura vura ağlamaya devam ediyordu. Aptal çocuk.

"Bana bak, buraya gel hemen."

Mutfağı savaş alanına çevirmişti. Aklı sıra ona çikolata vermem için beni pes ettirmeye çalışıyordu.

Hiç ses çıkarmadan, kolları göğsünde bağlı bir şekilde mutfağa girdi.

"Çöplerini topluyorsun ve odana gidip odanı da topluyorsun duydun mu?"

Omuz silkti.

"Kızıyorum ama."

"Ama söz vermiştin.." dedi dudak büzerek.

Sevecen tavırla dizlerimin üstüne çöküp yanağını okşadım. "Valeria'yı buraya çağıracağımın sözünü verdim. Ve sözümü tutacağım. Anlaştık mı?"

Gözleri neşeyle parlarken onu uzunca yanağından öptüm.

"O zaman barışabiliriz.." dedi havalı bir şekilde.

"Bana bak çocuk-"

Neşeyle çığlık çığlığa yanımdan kaçtı ve salon ile mutfağa attığı abur cubur çöplerini toplamaya başladı.

Başımı duvara yaslamış onu izliyordum. Dünyanın en güzel varlığıydı. O üzgünken ben mutlu mu olacaktım? Valeria'yı istiyordu. Oğlum ne istiyorsa o olurdu.

Hem ayrıca, Valeria kendimi öyle bir alıştırmıştı ki onun varlığını arıyordum. Yokluğu hissediliyordu.

Bilmiyorum, ona sadece bakıcı gözüyle bakarken bu kadar ısınacağımı düşünmüyordum. Özellikle de yerini arayacağımı.

Hata bendeydi belki de. Kendimden küçük bir kızla evlenmemeliydim. Ailesine kızgın olduğu için kaçmıştı ama fikri değişebilirdi.

Ya da ona bir şans daha vermeliydim. Biz hiç başbaşa kalamamıştık. Hiç birbirimizi tanıyamamıştık. Gerçekten aynı evde yabancı gibiydik. Bu konuda da ben hatalıydım. Ona hiç adım atmadım, onu tanımaya çalışmadım, ne zaman bana yaklaşsa kapıları kapatıyordum hep. Yıkılacak güçte olmayan duvarlarım vardı.

Onu ilk öptüğüm an yerinde zıplıyor gibiydi. Heyecanlıydı ama benim için bir şey ifade etmiyordu.

Şimdi anlıyorum neden bu kadar boş derecede soğuk davrandığımı. Gerçekten gereksiz mesafelerim olduğunu kabul ediyordum. Ama farkında değildim. En son beş yıl önce bir ilişkim olmuştu, eski karım ölünce hiçbir kadın yüzü görmek istememiştim.

Valeria'da istemiyordu bunu. Benden ilgi bekliyordu, onun beklentilerini karşılamamı istiyordu. Ama ben hiç düşünmemiştim bunları.

O bu evden gittiği andan beri sadece düşünüp duruyordum. Ayrı kalmamız bende bir etki yaratmıştı, evet.