GAMZELİ | Yarı Texting

16. Bölüm

"Arya!"

"Atakan!"

"Senin ne işin var burada?"

"Şeyy.... Şehriye için gelmiştim. Evet şehriye için. Annen bende vardı diyerek bana anahtarları vermişti. O yüzden yani."

"O zaman benim odamda değil mutfakta olman gerekirdi." Tek kaşı kalkmış imalı bir şekilde bakmıştı.

"Aman canım sende," saçmalamaya başlamıştım çok güzel. "Belki evdesindir diye odana girmiştim. Ama değilmişsin."

"Evde olsam kapının anahtarlarını annem neden sana versin. Atakan evde derdi." Allah'ım bu çocuğunda bugün zeki olacağını tuttu ya.

"Sen söyle bakim ne yapıyordun benim odamda? Hem o düşürdüğün şey neydi?" diyerek benim yanıma geldi ve eğilerek albümü aldı. He tabi birde fotoğrafımızı.

"Vay be ne gündü ama!"

"Dimi dimi. Neyse artık ben gideyim." Yanından geçerken kolumu tuttu ve kendine doğru çekti.

"Nereye ya? Daha yeni geldin. Oturalım biraz."

"Ocakta yemeğim var Atakan." İlk defa bu cümle doğru bir zamanda söylenmişti sanırım. Hahaha! Fjtkg

"Ay nasıl inandım. Başka yalan bulamadın mı?"

"Atakan gerçekten ocakta yemeğim var. Elimdeki şehriyeden de anlayacağın üzere."

"Hee mantıklı. O zaman bende seninle geleyim. Hem sana anlatacaklarım var."

"Hmm neymiş o?"

"Bahsetmiştim ya bir tane kız var diye-"

"Yok canım kalsın çünkü benim gerçekten acelem var. İşler beni bekler." Yanından geçerek girişin oraya geldim ve kapıyı açarak terliklerimi giydim. Tam gideceğim sırada bana seslendi.

"Arya! Kimseye doğru düzgün anlatamıyorum kafayı yiyeceğim. Lütfen." Son kelimesini uzatarak söylemişti. Ona baktığımda oldukça üzgün görünüyordu.

"İyi tamam gel." dedim pes ederek.

Yüzünde tebessüm ve güldüğünde yanağında çıkan gamzesiyle yanıma geldi. Kimsenin görmediği sadece benim gördüğüm gamzesiyle çünkü sosyal medyada gülümserken pek fotoğrafı yoktu ve okulda da samimi arkadaşları hariç kimseye gülümsemezdi ama benim yanımdayken adeta o gamzede çiçekler açıyordu. O yüzden kimsenin görmediği sadece benim gördüğüm gamze.

Onların apartmanda çıkıp bizim apartmana girdik. Ve merdivenlerden yukarı çıkıp bizim daireye girdik.

İçeri girdiğimizde direkt olarak mutfağa gittim. O da peşimden gelmişti.

"Ee napıyorsun?"

"Yemek."

"Onu biliyoruz herhalde. Neyse boşver şimdi, şu kız bir garip davranıyor sanki."

"Hangi?" Bir yandan onunla konuşup bir yandan pilav yapıyordum. Tavuğu yapmıştım nede olsa geriye kısık ateşte güzelce pişmesi kalmıştı.

"Yok mu şu gizemli havaları takılan kız."

"Gizemli havalar derken?"

"Kendini bir türlü ortaya çıkartmıyor. Bende en sonunda ya söyle yada bir daha bana yazma dedim."

"İyi halt etmişsin."  Ne dedim ben ya.

"Ne? Neden öyle dedin."

"Atakan," dedim ve geri dönerek tezgaha yaslandım. O da yemek masasının sandalyesine oturmuş bana bakıyordu. "Karşına çıkmak istese zaten çıkar. Bu konuda fazla zorlamamanı tercih ederim."