GAMZELİ | Yarı Texting

31. Bölüm

Hehehe! 😂

Herkese selam! 😊 İftarı beklerken zaman geçsin dedim 😊😂

Sizi seviyorum 😊❤️

İyi okulamalaar ❤️

..

Yola çıktığımızda Atakan'a iyi yolculuklar anlamı içeren bir mesaj atmıştım. O da bana aynı mesajı geri yolladı çünkü uçak kalkacağı için mesaj yazmaya vakti yokmuş beyefendinin. Önceden atsaydın sende gerizekalı gamzeli.

Tabelayı görmemle Trabzon sınırının içine girmemiz bir olmuştu. "Oh be sonunda!" Saat akşam 11 olmuştu ve her ne kadar arabada uyusam da üstümde yol yorgunluğu denen şey vardı.

1 saat daha geçtikten sonra annemin sesini işittim. "Arya hadi kalk geldik." Ben yine mi uyumuştum.

"Arya!"

"Arya!" İki ses duymamla bir anda gözlerim açıldı. Bana doğru koşarak gelen bir adet Burak ve bir adette Eslem vardı. Arabanın içinden çıkıp kollarımı sonuna kadar açtım. "Kuzenlerim!" Burak'la Eslem koşarak üstüme atladığında dengemi kaybetmemek için arabaya yaslanmıştım. Sıkı ve uzun bir sarılmanın ardından geri çekildim. "Eylem'le Cem abi nerede?" Eylem Eslem'in küçük kız kardeşiydi. Cem abi de Burak'ın abisiydi.

"Eylem uyuyor kızım." Bu ses Ayten yengemin sesiydi. "Yenge!" Yengeme doğru koşarak sarıldım.

"Özledim kız seni, ne zamandır görüşemiyorduk."

"Vallaha bende özledim yenge." Hepimiz birbirimizle sarıldıktan sonra içeri geçmiştik. Babaannem ve dedemle de konuştuktan sonra Cem abinin kaldığı odaya girdim. Yatakta uzanmış kulaklıkla müzik dinliyordu. Yanına giderek kulaklıkları kulağından çektim. "LAN!" diye güçlü bir şekilde bağırdıktan sonlara gözlerini gözlerime dikti ve bu sefer yine, "Lan!" diye bağırdı. Ama bu bağırma diğerine nazaran mutluydu. "Ya kızım ne ara akşam oldu? Özlemişim be kardeşim."  Ayağa kalkarak bana sarıldı bende sarılmasına karşılık verdikten sonra ise "Bende özledim be Cem abi."  dedim. İçeriye Burak ve Eslem girerken ikimizi ortalarına alarak onlarda bize sarıldı. Sıkı bir sarılmanın ardından, "Boğulcam!"diye bağırdım. Gerçekten boğulacaktım nefesim falan kesilmişti. Kesik kesik nefeslerimi duymuş olacaklar ki geri çekildiler. "Oh be oksijen diye bir şey varmış bu hayatta." Hepimiz gülerken yengemler bizi yemeğe çağırdı. E yoldan geldik ve haliyle açtık. 

Herkes sofraya otururken ben yeni uyanmış olan Eylemin yanına gelmiştim. Ayten yengemin kucağından alarak sevmeye başladım. "Aşkım! Ben seni çok özledim!" Sulu sulu öptüm ve kokladım. Sözlerimi anlamışçasına bir şey söylüyordu kendince. Nurşen yengem yani Burak'ın ve Cem abinin annesi, "Kızım Eylem'i sonrada seversin. Otur yoldan geldiniz açsındır." Bu bebek bir hafta benimle olacağı için doya doya sevebilcektim. Eylem'i Ayten yengeme geri verdikten sonra sofraya oturdum. Bizimkiler yemeğe dalmıiken Nurşen yengem çorba kasemi istedi. Ona çorba kasemi verdikten sonra doldurup geri verdi. Kurt gibi açtım ve çok fazla sohbete dahil olmadan yemek yemeye koyuldum. 

Sofra toplanıp çay faslına geçildiğinde hepimiz salonda oturmuş muhabbet ediyorduk. Eylem'in şebekliklerini izlerken aklıma Atakan gelmişti. Evet Eylem'in şebekliklerini izlerken çünkü o da bir şebekti. Acaba ne yaptı? Eslem'le ben aynı odada kalıyorduk ve kaldığımız odaya giderek çantamdan Atakan'la konuştuğum telefonumu çıkararak ona mesaj attım.

Best: Napıyorsun?

Vardın mı?

Çok geçmeden cevap yazdığında konuşmaya başladık.