✔️Tylko obowiązek || Todoroki Shoto x OC

"Ett"

Todoroki Shoto nie znosił kiedy ojciec był w domu. Nie musieli się widywać. Mogli się mijać cały dzień, co nie było trudne w wielkiej posiadłości, jednak Shoto i tak czuł jego obecność, tę dziwną, niemal złowrogą aurę, która przenikała ściany i ciągnęła się za nim przez cały czas.

Dlatego teraz, siedząc w swoim pokoju i starając się napisać list do swojego najlepszego przyjaciela, Shoto czuł jak cierpnie mu skóra.

Chłopak był tak skupiony na tym, co zamierza zawrzeć w swoim liście, że pukanie do drzwi kompletnie go zaskoczyło, sprawiając, że rozmazał dłonią czarny atrament przy słowach "Drogi Izuku".

— Proszę — rzucił chłopak, zgniatając kartkę i odkładając pióro na blat dębowego biurka. Do pokoju nieśmiało zajrzała starsza kobieta w czarnym fartuchu, z siwiejącymi włosami upiętymi w ciasny kok.

— Przepraszam, że przeszkadzam, paniczu, ale ojciec oczekuję panicza w salonie — powiedziała kobieta, składając dłonie i stając sztywno w progu. Shoto wstał od biurka i przejrzał się w dużym ozdobnym lustrze wiszącym na ścianie. Popielaty garnitur leżał na nim nienagannie, a ułożone tamtego ranka włosy nie wymagały żadnych poprawek.

Prawda była taka, że Shoto nie spojrzałby nawet na swoje odbicie, gdyby miał zobaczyć się z kimkolwiek innym. Wiedział jednak, że jakiekolwiek niedociągnięcie z jego strony byłoby mu niemal natychmiastowo wytknięte przez ojca.

— Paniczu? — kobieta spojrzała niepewnie na jego odbicie w lustrze, dostrzegając zamglony i pusty wzrok młodzieńca. Chłopak podniósł głowę na dźwięk jej głosu i po raz ostatni poprawił poły marynarki.

— Już idę — zapewnił i wyszedł z sypialni. Zszedł po schodach do salonu i zacisnął zęby, widząc ojca, siedzącego na kanapie naprzeciwko kobiety z cmentarza. Szatynka uśmiechała się smutno, popijając herbatę z porcelanowej filiżanki z kolekcji mamy. Shoto już nie lubił tej kobiety. Nie miał zielonego pojęcia dlaczego, ale czuł, że nic dobrego nie wyjdzie z tej rozmowy, do której najpewniej zmusi go ojciec.

— Oh, Shoto, jesteś wreszcie — powiedział mężczyzna, mimo że zejście nie zajęło chłopakowi nawet trzech minut. — Poznaj proszę moją drogą przyjaciółkę...

— Matsubara Asuki — przedstawiła się kobieta, kiwając mu głową.

— Dzień dobry — powiedział młody Todoroki, odpowiadając podobnym gestem.

— Usiądź, Shoto, musimy o czymś porozmawiać — mężczyzna wskazał mu miejsce obok siebie. Chłopak postawił niechętnie pierwszy krok w stronę ojca, ale zatrzymał się, słysząc stukot obcasów. Nie należał do pokojówki ani guwernantki. Jego siostra nigdy nie chodziła w wysokich butach, więc Shoto nie miał pojęcia, kto właśnie wszedł do pomieszczenia. Odwrócił się więc i dostrzegł poważne, wyrafinowane spojrzenie brązowowłosej dziewczyny, która stała wtedy na cmentarzu obok pani Matsubary.

— Już jestem, wybaczcie — powiedziała z mocnym akcentem, który, jak domyślił się Shoto, był norweski, po czym dygnęła i dumnym krokiem podeszła do kanapy, na której siedziała jej matka.

— Poznajcie się — Endeavor wskazał ręką ich oboje. Dziewczyna spojrzała na chłopaka, a kosmyk luźnych włosów z upięcia opadł jej na policzek. Dokładnie w tym samym momencie Shoto gestem poprosił ją o dłoń, a ona uniosła swoją.

— Todoroki Shoto — przedstawił się i ucałował bladą skórę wierzchu jej dłoni.

— Matsubara Alva — odparła z grzecznym uśmiechem, po czym odsunęła się od młodzieńca i usiadła obok matki, kładąc splecione dłonie na lejącym się materiale czarnej sukienki.

Wyglądała jakby była w żałobie zarówno za siebie, jak również za swoją matkę. Mimo nienagannego makijażu, Shoto mógł dostrzec cienie pod oczami dziewczyny i to, jak bardzo były zaczerwienione. Zamglony wzrok wlepiała gdzieś w bok, nadal jednak trzymając wysoko uniesioną głowę i sztywno wyprostowane plecy. Młody Todoroki wiedział, że taka postawa nie jest naturalna, jednak wydawało się, że utrzymanie jej przychodzi dziewczynie z łatwością. Jakby urodziła się z kijem zamiast kręgosłupa.

— Skoro już jesteście — Todoroki Enji odchrząknął i spojrzał na kobietę przed sobą. — Chcielibyśmy z wami o czymś porozmawiać.

Pierwszym, co przyszło Shoto na myśl, było to, że na jakiś czas będą dzielić rezydencję z dwiema damami, które miał przed sobą, jednak wydało mu się dziwne, że tak zamożna rodzina nie ma posiadłości w swoim ojczystym kraju.

Druga myśl, która wpadła mu do głowy, nie była już tak przyjemna, a wręcz przerażająca. Shoto już zaczynał w duchu modlić się, by nie chodziło o to.

— Jak wiecie... — zaczęła kobieta i westchnęła teatralnie. — Nasze rodziny łączyła... łączy — poprawiła się, zerkając na Endeavora w poszukiwaniu aprobaty. — Wieloletnia przyjaźń.

"Bzdura" miał ochotę powiedzieć Shoto, jednak był na to zbyt dobrze wychowany.

— A teraz, kiedy nie ma już wśród nas Tetsuo... — szatynka przerwała by przetrzeć chusteczką niewidoczne łzy. — Sprawy się... — westchnęła. — Skomplikowały.

— Dlatego wierzymy, że jako godni potomkowie naszych rodzin, jesteście gotowi wspomóc je wszelkimi dostępnymi środkami — kontynuował mężczyzna poważnym głosem, nieznoszącym sprzeciwu.

— Niestety nie mamy szans na przedłużenie rodu Matsubary, jednakże możemy zostawić po sobie potężne geny — powiedziała kobieta.

Todoroki podniósł lekko przerażony wzrok, co nieudolnie starał się ukryć. Dziewczyna siedziała dokładnie w tej samej pozycji, wpatrzona w nieznany chłopakowi punkt swoim pustym spojrzeniem.

— Dlatego chcemy, żebyście się pobrali — dokończył Todoroki. — Niezwłocznie.

Hej, kochani!
Już mniej więcej wiecie jak będzie wyglądała fabuła i mam nadzieję, że pomysł wam się podoba ^^

Generalnie nie planowałam takiego AU, ale wpadło mi gdzieś po drodze i stwierdziłam "A niech jest". W końcu jeszcze nie pisałam ff w alternatywnym uniwersum *-*

Nie znam się kompletnie i jest to mój pierwszy raz, więc jak macie jakieś historyczne uwagi czy spostrzeżenia to zapraszam do komentarzy, będę bardzo wdzięczna <3,

Dajcie znać jak wrażenia!
Całuję
~Beth💙