Artık Tekiz

Ölüyüm

Hani olur ya bazen nefes alamazsın. Ne biliyim çok koşmaktan, boğulduğundan, hastalıktan falan. Sensizlikten oluyor bende. Çok sensizlikten, sensizlikte boğulduğumdan, sensizliğe yakalandığımdan. Artık sonunu göremediğimsin sen benim. Yoruldum, sonunu görmediğim sana koşmaktan yoruldum. Ne ben gelebiliyorum sana ne de sen bi son koyuyorsun sonuna. Sorarım sana diriltebilecekmisin aldığın kalbimi geri verip bana? Kokunla nefes alan bir ölüyüm artık. Gelmesende olur. Ölüler mezardan da izlerler dünyayı bilirsin. Kalbini çıkarıp altına bakabilirsen oradayım görebilirsin..

Unuttum diyebilirim. Çok geçti bizden. Sen geçtin en çok. Eze eze geçtin. Öyle bastın, öyle acıttın ki kalbimi şimdi unuttum seni. Acısada eskisi kadar acımıyor, hafif sızlıyor. Arada bir de kanıyor. İzi kaldı belki, belki imzandı bu senin. Gittiğin hiç bir kalp seni unutmaz değil. Bak unuttum, gitti. Ben unuttum ama içim unutmuyor seni. Kahretsin! Öyle alıştırmışsın ki kendini içimdeki şehre selamı var herkesin, el sallıyorlar bıraktığın izlerine..

Elbet seveceksin birini. Ve elbet sevecek birileri seni. Unutma kimse sevemeyecek ben gibi seni. Kimseyi de böyle sevemeyeceksin biliyorum. Aşktı bu zaten. Olacaktı bir sonu. Sana göre tabii. Sonu vardı ve oldu. Benim içinse sonu yoktu. Bak ben unuttum içim unutmadı. Bende öldün ve ben öldüm. Ama sen içimde ölmedin. Hakkını helal et sevgilim, kendi ellerinle açtığın yaralarım şimdilerde çok kanıyor. Kokun şart ve kan çıkıyor.

Öldüm belki. Ama illaki oksijenle yaşanacak değil ya. Getir kokunu yanıma, öleyim doya doya..