"Neden anne? Neden?" Duyduğum tanıdık sesle bilincim yavaşça kendine geliyordu ama göz kapaklarım açılmamak için direniyordu sanki. Bunun için oldukça güçsüzdüm.
"Bana mantıklı bir açıklama yapmak zorundasın." Oldukça gür çıkan sesiyle gözlerim anında açılmış ve çatılan kaşlarım onu bulmuştu. O da zaten üzerimde olan sert bakışlarını çekmemiş ve annesine "Şimdi kapatmam lazım, uyandı. Sonra görüşürüz." Dedi ve telefonu kapatıp cebine koydu.
"Sonunda uyandın. Annenlere haber gitmiştir. Birazdan burada olurlar. Sorarlarsa beni hiç görmedin tamam mı? Bir şeyler uydur ama ben ve ailemin içinde olmadığı şeyler olsun bu. Ve bir daha asla evime gelme. Karşıma çıkma." Dedi ve arkasını dönüp kapıyı açtı. "Bekle!" Diyen sesimle durdu ve bedenini çevirmeden sadece başıyla bana doğru döndü. "Neden, tüm bu saçmalılar neden Bilal?" Zaten çatık olan kaşları anlam verememişlikle daha da çatılırken bütün bedeni bana doğru döndü. "Bunu ailene sormalısın Derin." Dedi. Ve bu kez ağzımı açmama bile müsaade etmeden kapıyı çarparak çıktı. Beni öylece aklımda milyon tane soruyla bırakıp gitti.
Sanki hiç gelmemiş gibi gitti. Sanki hiç sevmemişçesine soğukkanlılıkla gitti. Sanki, her şey koca bir yalanmış gibi. Umutlarımı da avucunda toplayıp gitti.
Sen, sevgilim Bilal yine terk ettin, tek ettin beni.
-
Çok çok geç kaldım... üzgünüm. Ve böyle bir bölümle geldiğim içinde özür dilerim hala okuyan varsa.
Araya daha fazla açmadan yeni bir bölüm daha atacağım umarım bu bölümün ve araya koyduğum uzun zamanın telafisi olacak...
İyi akşamlar...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kod Adı: Bilinmeyen Numara
Ficção AdolescenteBilinmeyen numara: Düşündümde Bilal Mert Karan Bilinmeyen numara: Benim senin hayatından kolay kolay çıkmam mümkün değil Bilal: Niye? Çok mu aşıksın? ;) Bilinmeyen numara: Hayır çok nefretliyim Bilinmeyen numara: Ve bu nefretimi kusmam için önümde...
