Kırmızı || Texting

2.8

Okula doğru yürürken Gereksiz'in en son söylediklerini düşünüyordum. Eğer Erkan değilse, geriye seçenek olarak Umut kalıyordu ve bu çok mantıksızdı, çünkü onunla görüşüyorduk ve böyle saçma bir şeyi yapacağını sanmıyordum.

O zaman kimdi?

O gün gözden birini kaçırmış olmalıydım, bunun başka açıklaması olamazdı.

Düşünceleri aklımdan atmaya çalıştım, zaten anlaşmamız bitmek üzereydi ve bundan sonra kafam rahat edecekti. Gerçi şu değişik gücümle nasıl rahat edebilecektim, bilmiyordum.

Bundan kurtulmanın bir yolu olmalıydı. Olmak zorundaydı.

Telefonum titredi.

Gereksiz: Bir ay kaldı.

Gereksiz: Mutlu musun?

Elvina: Hem de nasıl...

Gereksiz: Seni özleyeceğim sanırım. Uğraşacak biri olmayınca sıkılabilirim.

Elvina: Ne yazık... Ben seni hiç özlemeyeceğim ama.

Gereksiz: Hayatının farklı bir boyutundan girince tartışırız artık bunu.

Cevap vermedim ve yürümeye devam ettim. Benden ne istiyordu anlayamıyordum. İnsan hiç tanımadığı birine neden böyle şeyler söylerdi, neden takardı, aklım almıyordu.

Telefonum tekrar titredi ve ben derin bir nefes aldım.

Gereksiz: Yalan söyledim.

Elvina: Ne konuda?

Gereksiz: Seni tanımadığım için sana kızdığım hakkında.

Gereksiz: Sana hiç kızmadım, sadece dikkatini çekmek istedim. İstediğim hep dikkatini çekmekti.

Elvina: Neden dikkatimi çekesin? Ya da neden gelip de yüz yüze konuşmadın benimle?

Gereksiz: Kalın duvarların var ve sen bunun farkında bile değilsin.

Gereksiz: Oradaydım.

Gereksiz:Sen beni görmediğinde bile, ben senin varlığını tüm hücrelerimle hissederken oradaydım.

Gereksiz: İkimiz de hep oradaydık.

Gereksiz: Sen beni görmezken ve ben senin için ölürken, oradaydım.

Gereksiz: Senin gözlerin bana denk gelmezken, ben sana her değen bakışta titreyen göz bebeklerimle orada, tam yanı başındaydım.

Gereksiz: Ama hiç söyleyemedim.

Gereksiz: Sensiz yaşadıklarımı, sen hiç bilmedin.

Gereksiz: Söyleyemedim.

Gereksiz: Gözlerinin içine baka baka, "Sen benim kalbimsin..." diyemedim.