KALBİM AVUÇLARINDA TİTRERKEN

gözler kalbe sirayet eder mi?

Eskimeyen ve eskimiyecek bi şarkı ....hepimizin içindeki küçüğe.... Medyadaki müziği dinleyerek bölümü okuyun isterim...iyi okumalar .....cümlelerim yüreğinize emanet....

Yusuf:
Karanlık bir gece insanın ruhuna çökünce tüm duyguların uyanır ve kalbinde nasır tutmuş yalnızlığa dolanır.....Kalbime sirayet eden bir çift göz yanlızlığımı bir uçurum kenarına sürüklerken umudun gevşek ipine sarılıyor içimde büyüyüp kor olan aşk ....
Hayatımda şu geçen bir kaç zamanı düşününce ne çok engebeli yollarda yürümüşüm.Ve bu yolun sonu beni korkutuyor ....Sevmenin en afillisi ile sınanırken ,benliğim kaybolmuş avuçlarımda....Ne ara ben bu kadar Rabia oldum diye soruyorum yorgun yüreğime ....Duyduğum cevap ne beni tatmin ediyor nede bir yol sunuyor aklıma ...
Avucumun içine sıkışmış telefon dahi ondan gelecek bir küçük habere sığınmış benim gibi.....Kendime verdiğim sözler dağ gibi büyümüşken yaşanan hiç bir şeye engel olamıyorum...Rabia ile olan bu bir haftalık ayrılık bende kırık bir kalp bırakırken ben sadece avucumdaki telefonla bir kez olsun ondan gelecek haberi beklıyorum....Artık Rabia'nın bana doğru atacağı adımlara ihtiyacım var ....Onun maviliklerine korkusuzca dalmak için en çokta...
Karşı duvardaki saate baktım...Akşam ezanına bir saat vardı....Oturduğum koltuktan doğruldum masada duran bir kaç dosyayı düzelttikten sonra üstümdeki beyaz önlüğü çıkarıp askıya yerleştirdim....Ağır adımlarla odadan çıktım ve hastanenin sessizleşen koridorlarını geçip bahçeye çıktım....Park ettiğim arabaya binip amcamlara doğru yol aldım. Gülşen yengem benimle önemli bir konu hakkında konuşacağını telefonla arayarak söylemişti ve beni eve davet etmişti. Hangi konu hakkında konuşacağını az çok tahmin edebiliyordum....Sevde....Onun bana karşi olan duygularından Gülşen yengeminde haberi vardı.Kızının bu denli sevgisi beni olduğu kadar onuda korkutuyordu.Yengem kızı için herşeyi yapabilirdi..Bu yaşına kadar Sevde'nin her istediği yerine getirilmişti...O yüzden benim ona karşı duygularımın olmamasını kabullenemiyordu.
Geldiğim evin önüne arabayı parkettim. Koca evin bahçesine girdiğimde bahçıvan Osman amca ağaçları suluyordu.Beni gördüğünde baş işaretiyle selam verdim...Kapıya doğru yöneldiğim sırada, kamelyada oturan Gülşen yengemi görmemle yönümü değiştirip ona doğru yürümeye başladım.....Her zaman özenli olmaya dikkat ederdi....Mükemmeliyetçi biri olması hayatının her yönüne yansımıştı...Oturduğu yerden doğrulup şalını düzeltirken :
-Hoşgeldin Yusuf.........dedi .
"Hoşbuldum "dedim...
-Dışarısı mis gibi burda beraber bir kahve içmemiz fena olmaz...
Gülümseyerek başımı evet anlamında salladım...
-Evde kimse yok sanırım.
-Evet amcan işlerden dolayı bir kaç gün yok ...Emir ve Sevde ise Anneannelerini ziyarete gittiler.

Yanlız olduğumuzu belirtmek için herkesin nerde olduğunu tek tek anlatmıştı.Eline aldığı telefon düğmesine basarak konuşmaya başladı:
-Esra dışarıya iki şekersiz kahve ...
Telefonun diğer ucundaki görevli "tamam efendim" dedikten sonra telefonu usulca kapatıp masanın diğer ucuna bıraktı ....Derin bir nefes aldıktan sonra konuşmaya başladı:

-Öncelikle Yusuf bu davetimi geri çevirmediğin ve geldiğin için teşekkür ederim.....Biz bugüne kadar çok şey paylaştık ....Çoğu konuda hiç bir zaman yardımını esirgemedin.Sende tahmin edersin ki bu günkü sana anlatacaklarım Sevde ile ilgili....
Son söyledikleri ile benim ne tepki vereceğimi merak ettiğini belirtircesine sustu...Ben bakışlarımı masadaki kitaba çevirip bir müddet o yöne baktım....Sevde konusu beni yeterince yormuştu.

- Sizde biliyorsunuzki böyle olmasını hiç istemezdim....Fakat Sevde duygularının karşılıksız olduğunu bildiği halde hiç bir zaman vazgeçmedi.....

Annelik yavrusunu her durumda korumak demekti..Yengem yorgun bakışlarını bahçedeki ağaçlara çevirdi....Sevde haklı olmasada onu savunmak için çırpınıyordu....Bakışlarını bana çevirip konuşmaya devam etti: