"Nerede kaldı bu Egemen karısı?" Dedim patenlerimi giymeye çalışırken. "İyi ki bir çikolata almaya yolladık." Diye homurdandı patenlerini giymiş, fotoğraf çekilmeye çalışan Alinda da.
Kırık yılın başında malak Egemen'i ikna edip markette yollamıştık. Ama ne kendisinden tık vardı, ne de yanında ki yavrularımdan. Yavrularımdan kastım KARAMLARIM.
Bankta oturup saniyeleri sayarken, ileride Egemen ve kafasını görmemle gözlerim hemen Egemen'in elindeki poşeti bulmuştu. Annenize gelin bebeklerim.
Egemen nihayet yanımıza vardığında suratını buruşturup,"Kıçım terledi. Bu nasıl bir yol be." Dedi kendini banka atarak.
"Ver yavrulami sonra ölürsün." Diyip poşeti bir hışımla çekip, açmamla gözlerim hayal kırıklığı ile dolup taştı.
Şaka dimi bu? Lütfen öyle olsun.
Niye poşetin içinde KARAM çöpleri vardı? "Egemen evladım açıklar mısın bana bunu?" Dedim boş poşeti banka atarak ağlamaklı bir sesle. . "Nerede benim yavrularım?!" Diye cırladım banktan kalkarak. Oda tedirgince banktan kalkıp, "Midem de ama açıklaya bilirim." Dedi midesini tutarak.
"Midem de diyor Alinda." Diye cırlayıp üstüne atlamak için hamle yaptım. Tabii ki başarısız oldum. Kaçmıştı şerefsiz göpek.
Uzun süredir paten sürmediğimden oldukça paslanmıştım. Onu kovalarken yeri boylamamla Egemen anırmaya başladı. Alinda ise bankta oturmuş bizi takmadan telefona bakıyordu. Kızcağız alışmıştı artık bize. "Gergedan kadar oldun yeme bence artık karam. " dedim yerde yüz seken derece yatarken. Bir kaç gülüşme ve konuşma sesi gelince, skafamı çevirip sesin sahiplerine bakmamla nefesim kesildi. Arel'in ne işi var burda? Yan tarafta olan basket sahasına girdiler. Ben onlarla bakarken gözleri bana değdi. Hala anıran Egemen'le aynı sınıfta ve aynı basket takımında oldukları için biribirlerini tanıyorlardı.
Egemen'e baş selam verdi. Egemen ise öpücük atmakla yetindi. Bu benim Arel'ime mi halleniyor?
"Kaldır beni yavrularımın katili." Diye tısladım, ona bakarak.
"Ama karıcım ne yapabilirim? Bana ye beni ye beni dediler." Dedi masumca. Kısık gözlerimle ona bakarken, iki elini de bana doğru uzattı. Ardından koca popumu yerden kaldırıp, dengemi omuzlarına tutunarak sağaldım.
Alinda'nın yanına doğru gitmeye çalışıyordum ama dengemi zor sağlıyorum derken kafam da bir sızı hissetmem ve yere yığılmam bir oldu. Pekmezimin aktığına yemin edebilirim. Alinda, Egemen ve basket oynayan dört kişi içlerinden biri AREL yanıma geldi. Ben az önce kafama top mu yemiştim?
"Lan karımı öldündürnüz!" Dedi yapay bir kızgınlıkla Egemen. "Kusura bakma iyi misin?" Tanıdık kokuyu ve iki çift gözü görmemle bakışlarımı ona dikktim. Ölümüm elinden olsun gülüm.
"Topu hangi top attı?" Bugün de yerle öpüştük şükürler olsun ki. "Top demen bir miktar kırdı." Dedi Arel çakma bir kırgınlıkla. Gözlerim açıla bileceği kadar açıldı."Top gibi çocuksun ondan şey ettim." Dedim hiç düşünmeden ama demeseydim keşke. Top değil taş olucaktı o. Ama iyi ki taş demedim. Arel bana şaşkınca bakarken diğerleri kıkırdaması ile kızardığımı hissetim. Ama bu ikinciydi. Bu niye hep böyle oluyor? Elini uzatması ile yine nefesim kesildi. Şimdi onun elini mi tutacaktım? ONUN!
Ama ben birdaha elimi yıkayamam ki. Elini tutmamla dengemi sağlayamayıp patenden dolayı ayağımın kayması ile refleks olarak belimden tuttu.
Gözlerim kocaman olmuş bir şekilde ona bakıyordum. O ise sırıtıyordu. "Top dediğin çocuk seni çömleği kırmaktan kurtardı ama."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
