Love Entity

CHAPTER 21

Chapter 21

Operations and Goodbyes

I was still crying when Tita Aurora remind me that we have a flight to catch up. Pinapatahan na ako ni Kristel habang nasa byahe kame papuntang Airport.

Sa sobra ko atang paghagulhol ay naninikip na ang dibdib ko. Kristel keeps on caresing my back at pinapatahan ako. I can't stop it. Ang pagkalungkot ko tungkol sa pagkamatay ni Lola ay nadagdagan.

Loving him is not reallt worth it. Hindi na nga pwedeng maging kami dahil sa magpamilya, makikita ko pang may kahalikan siya. Ughh! Ibinaon ko ang mukha ko sa unan at nagpadala sa emosyon.

"Stop it. Makakamove on ka rin. Just don't think about it much. Ang mahalaga sa ngayon ay ang ingatan mo ang puso mo. Get a grip of yourself."

My eyes are bloodshot when we reach the airport. I wear my wayferer and gave Kristel a wave habang papasok kami sa airport.

The time passed like how the wind blew in the air. Nakakalungkot alalahanin ang mga nangyari nitong nakaraang araw. Kapag aalalahin ko iyon ay sumasakit lang ang puso ko.

"May nakahanap nang heart donor. She's a deaf woman na willing maging donor if we will pay her mother's bill sa hospital. She's also a AB blood type. A rare blood type." Napatango ako sa sinasabi ni Tita.

"Are you sure you want to make the surgey as soon as possible?" Tinignan ko si Tita.

"Yes po. Masyado na pong nakakaapekto  sa iniisip ko ang sakit ko. It will affect my daily routine in Paris." Tita caress my back at parang ipinapahiwatig na naiintindihan niya.

"I'll tell Louis na pumunta sa University niyo at ipapasabi ko na kailangan mo munang mag-under go ng heart transplant." Sabi ni Tita na agad kong tinanguan. I almost forgot our exam for the finals.

"Nasa airport na kami. Naghahanap na ng masasakyan. Yes. Atlas is not going home yet. Wala naman daw siyang gagawin diyan kaya sasamahan niya muna si Ligaya rito after ng operation. I'll be home after. Yes yes." Gabi ng makalapag kami sa airport ng Canada. It was a long tiring flight.

"Have you been here Luna?" Biglang tanong ni Atlas. Tiniganan ko siya at inilingan.

"Hindi pa." Simpleng sagot ko.

"I've been here with Mom every New Year. She like how the people here celebrate the New year's eve." Napahalakhak pa siya at umiling. Reminiscing eh?

"Maganda nga siguro dito. Pero isa lugar lang ang may pinakamagandang pasko para sa akin," napatingin sa akin si Atlas ng nakangiti.

"It will forever be Philipines. Pagsasapit na yung 15 sa calendar, may maririnig ka ng mga drums and other instrument playing. Nangangaroling na sila sa tapat ng gate niyo. And we must not forget the misa de gallo." Napapangiti na lang ako sa kawalan.

"Did you miss it?" Tanong niya. I sigh.

"Ofcourse! I spent half of my life there." Napawi ang ngiti ko at binalingan na ang paparating na taxi. Pumara na su Tita at agad na kaming sumakay.

Hindi naman daw kalayuan ang hospital na pupuntahan namin. It's just near the City.

Nakakaenganyong lumabas at mamasyal sa buong syudad na ito. Pero hindi ata eto ang tamang panahon para roon.

"Louis already talked to your Professor, Luna." I glanced Tita.

"Pumayag na siya na ipadala na lang ang exam mo dito sa hospital sa Canada. Magpapadala na lang din daw sila ng proctor para mabantayan ka habang nagte-take." Napatango ako at nginitian si Tita.

Tita is really caring. Hindi siya nagkulang. Hindi sila nagkulang. Pinapasyal ako nina Lola sa bahay  nila every weekends. Pipili lang ako kung kaninong mansyon ang dadalawin ko.

"Thank you po talaga Tita!" I let out my gratitude to her. To them.

"You are always welcome Luna." Tita gave me a warm smile before turning to Paria.

We arrive at the Hospital after a 45 minutes drive from the Airport. kinuha ko ang cellphone sa bulsa at agad tinawagan si Kristel to inform her that I arrived safely.

"Hello?" Sagot nito.

"We already arrive. Nasa hospital na kami." Balita ko. I heard her sigh.

"What? May problema ba?" Tanong ko agad.

"Na-uh! I'm just worried. Paano kung pumalpak? You won't be with us." Malungkot niyang ani.

I chuckle. "Don't think of it. Kaya nga dito kami sa U.S. nagpapatransplant kasi they have here the most magagaling na surgeon. Don't worry! Mabubuhay pa ako noh!" Nakarinig na naman ako ng isa pang buntong hininga.

"Enough of the negative thoughts. Ang importante ay dinadasal mo na na magiging maayos ang operasyon ng sa ganun ay mabuhay pa ako ng matagal." Ani ko.

"You're right! I'll pray for you! Iigihan ko ang pagdarasal para naman matupad. Good luck!" Napangiti na ako habang pinapakinggan siyang inaalo ang sarili.

"Yeah. Call you later?" tanong ko.

"Yeah sure! Basta ha? Be safe." Paalala niya.

"Ofcourse! Bye!" I eneded the call immediately.

"Ok na raw and schedule mo ng operation. Ipapatawag na ang Doctor at magsisimula na ang opeartion." Tumangk ako at dinaluhan na ng kaba.

Ngayon ko lang ata naramdaman ito? I clasped my hands and made myself calm.

Dumiretso na kami sa kwartong nakalaan sa akin pagkatapos ng transplant. Malaki ito at halatang eksklusibo para sa mga mayayaman. The whole room is in beige color at may sariling ref, set ng sofa, coffee table,A television, and a lot more. Parang. Bahay na siya kung tutuusin eh.

Nagkanya-kanya na kaming tingin sa cellphone namin. I texted some of my worry friends na nakaalam sa magiging transplant ko. They texted their goodlucks and prayers for. Masaya naman ako kahit papaano sa mga ginawa nila.

"Tata!" Sinulyapan ko si Paria na papalapit sa akin at may dalang teddy bear na medyo malaki pa sakanya.

"Baby!" Binuhat ko siya at iniupo sa kandungan ko. Bahagya niyang hinawakan ang buhok ko at pinagmasdan itong nakaikot sa kamay niya. My long wavy hair is now in here small cute hands.

"Tata want eat!" Sabay hawak niya sa tiyan niya. Kinarga ko siya at nagtingin kami sa ref na narito.

I saw cakes and ice cream kaya kinuha ko iyon at pinapili sa kanya.

"Cake!" Sagot nito. Ibinalik ko ang ice cream at kumuha na ng platito para ilagay slice na cake at pinaupo ko siya at tinulungan siyang kumain.

Sometime, I get jealous of Paria or other kids who luckily grew up with their parents. They have someone to share their problems openly and someone to talk to every day without judging you. Laking pasalamat ko na lang na kahit papaano, Manang ang Lolo Arcelo are a good parents to me.

Naputol ang pag-iisip ko ng bumukas ang pinto at pumasok ang isang blonde na nurse na may dalang note.

"Doctor is already here. We can start the transplant. The patient should be ready." Si Tita na ang kumausap sa nurse sa ibang pang kailangan. Ako naman ay pinapalit na ni Tita ng damit pang hospital at  pinagpahinga na para maging ready.

Tinurukan na ako ng pampatulog kaya nang makahiga ay para ng tinatambol ang puso ko sa kaba sa mangyayaring operasyon. My mind is now filled with negative thoughts. Ang huli ko atang naisip ay si Sid. I don't know why but I suddenly thought of him with me in a date.

Mabibigat na ang talukap ng mga mata ko kaya hindi ko na nakayanan at naghari na ang dilim sa akin.