Without Farewells

CHAPTER 25

Hey! Thank you for reading this. This is going to be the last chapter of 'Without Farewells'.

Salamat sa mga umabot dito at sumuporta. Thanks sa mga vote!

Alabyu all! ♡♡♡

Trix_ie

25. Gio's POV

Sadyang pala-kaibigan ako kaya naman lahat ng kaklase ko ay malapit sakin. Pero si Angeline ang pinaka malapit sakin.

Madali syang pakisamahan kaya naman naging magkasundo kami. At dahil nga mabait din sya. Nahulog ako sa kanya. Pero ayoko na umamin.

Ayoko umamin na wala pa kong ipag-mamalaki sa kanya.

Kaya naman nung sinabi ni mommy na pag aaralin ako sa ibang bansa ay hindi ko na sinabi pa sa kanya. Kilala ko si Angeline. Pipigilan nya lang ako, at pag ginawa nya yun. Siguradong hindi na talaga ako makaka-alis.

Sa loob ng tatlong taon. Tinuon ko ang atensyon ko sa pag aaral. Nung grumaduate ako ay nag mamadali ako sa pag balik sa pilipinas.

Damn! I'm really miss her! Very much!

Pag balik ko ay sa condo nya ko dumeretso. Pero para bang may inaasahan syang ibang tao.

Hindi ito mukhang natuwa nung makita ako. Pakiramdam ko tuloy ay sinaksak ako nang madaming beses sa sobrang sakit.

Expected ko na galit talaga sya sakin. Tinanggap ko yung galit nya. Yung mga salita nya. Nung tapos na sya at tsaka ko hiningi ang kapatawaran nya.

Nung napatawad nya ako ay akala ko tapos na. Hindi pa pala. Pumasok sa eksena si Gian.

In just a blink. Sila na.

Hindi ko matanggap. Wala parin pala. Ang duwag ko. Naunahan ako nang iba.

I met Hilary. Sa bar. Then sinabi nya na she is stalking me at gusto nya raw ako. I am desperate that time kaya pinatulan ko. Inisip ko na baka iwan nya si Gian at ma-realize nya na ako parin.

Sumakto naman na pumunta sya sa bahay at ipapakilala ko si Hilary kay mama.

Hindi ko nagustuhan ang ugaling pinakita nya kay Hilary kaya naman nag talo kami.

Pero pinaka malalang away namin ay nung nag karoon sya nang pasa sa palapulsuhan nya dahil sa higpit ng hawak ko sa kanya. Hindi ako nakatulog nang nakita ko ang pasa nya na ako ang dahilan.

Pero mas hindi ako nakatulog ay yung may tumawag sakin mga pulis gamit ang telepono nya.

Abot langit ang kaba ko. Pinag-dasal ko na sana ay walang masamang nangyari sa kanya.

Sabi nang doktor ay ayos naman sya pero pag tapos ng tatlong araw, tsaka sya nagising.

Nadurog ako nang pilit nya kong pinapa-alis sa buhay nya. Gusto kong mag makaawa pero hindi ko magawa.

Tinotoo nya ang sinabi nya. Sya mismo ang lumayo.

Tatlong taon din akong nag hintay. Ramdam ko ang naramdaman nya nung panahon na nasa ibang bansa ako.

Nung bumalik sya ay nakasalubong ko ito sa mall. Sobrang lakas ng kaba ko sa pag aakalang may pamilya na sya.

Nung umamin ako sa kanya na mahal ko sya. May kaba parin sa akin. Kahit ramdam ko na may gusto parin sya sakin. Kinakabahan parin ako.

Pero buti nalang ay sinagot nya ko.

And now. I am infront of everyone watching her walking down the aisle, papunta sakin.

Papunta sakin at wala nang alisan pa.

Magkakasama na kami hanggang mag-pasanghanggang-libing.

Nakita kong lumalandas na naman ang kanyang  luha sa kanyang pisngi mula sa maganda nyang mata.

Ang tagal bago ko nasabi na akin sya. Pero ang pag lalakad nya sa pasilyo ng simbahan ay para bang isang dekada na para sakin.

Nang nasa harap ko ito. Dahan-dahang inabot ni tito Angelo ang kamay ni Angie sakin.

"Please, take care of my baby." Tito said while crying.

"Of course, tito."

"Call me, dad."

"Okay, dad."

Nakita ko si mama at tita Eva na magkatabi at umiiyak din.

"Stop crying." Sabi ko sa kanya.

"I love you." She whispered with a teary eyes.

"I love you, more." I retorded.