Without Farewells

CHAPTER 22

22. Catch up

Nang marating ko na ang tinitirhan ko sy tsaka lang ako nakahinga nang maluwag.

Kinuha ko na muna ang mga binili namin at tsaka ko kinuha si Margarette.

"Mamu? Bakit tayo umuwi agad?" Tanong ni Marga sakin habang nag lalakad kami paakyat sa unit ko.

"May gagawin pala si mamu sa bahay eh. Next time nalang tayo balik sa mall, alright?"

"Alright!"

Nang maka-sakay kami sa elevator ay daldal ng daldal si Margarette pero hindi ko na pinapansin. Hanggang sa pag labas ay naka-yuko ako habang nagiisip ng kung anong bagay na pumapasok sa isip ko.

Natigil ako sa harap ng pinto nang nakita kong may naka-tayo roon. Hindi ko alam kung sino pero bigla akong kinabahan. Don't tell me....

Inangat ko ang paningin ko at laking gulat ko nang si Gio nga ito.

Fuck! Fuck! Fuck! Darn it! Damn!!

"Sabi na eh. Hindi ako nag-kamali ngayon." Naka-ngiti itong naka-harap sakin.

"A---anong ginagawa mo dito?" I asked.

"Wala naman. Catch up lang. Ang tagal mong nawala eh."

Nahirapan ako sa paglunok ko dahil para bang may nakabara roon.

"Mamu, who is he?" Marga asked me.

I turned to her. "Just my old friend, darling."

"What's her name, mamu?"

"Uhm Gio. He is tito Gio."

Tinignan ko si Gio at nakatingin ito kay Marga. Bumaling ito sakin at hindi ko mabasa ang ekspresyon ng mukha nya.

"Hi, tito Gio! I'm Margarette."

"Hm.. hi! You're beautiful, just like your mamu."

Oh god! I think he thinks that Marga must be my daughter!

"Anyway, hindi mo ba ko papapasukin, Angeline?"

May kung anong nagpa-kilos sakin para mabuksan ang pinto, pinauna ko si Marga sa loob tska bumaling kay Gio na nasa gilid ko na ngayon.

"Come in."

"Mamu, can i play in your room while you are talking to tito Gio?"

"Yes, baby."

Tuluyang pumasok si Marga sa kwarto ko at naiwan kami ni Gio sa sala.

Nung bumaling ako sa kanya at iniikot nya ang paningin nya sa condo ko.

"Hmm... everything seems change."

"It's actually change."

Tumango ito at umupo sa sofa.

"Kamusta?" He looked at like he is really concerned.

"Uhm.. ayos naman."

"Hindi mo ba ko tatanungin kung ayos lang ako?"

"Mukha namang ayos ka."

He smiled.

Merong tanong sa isip ko na gustong-gusto ko itanong kaso nahihiya ako.

"Kelan ka dumating?"

"Kahapon." Nag iwas ako nang tingin sa kanya.

"Nag-asawa ka na ba?" Hindi nakatingin na tanong nya sakin.

"Hindi. Ikaw? Kamusta kayo ni Hilary?" Sa wakas ay nasabi ko ang tanong na nasa isip ko.

"Wala. Hindi naman naging kami." Tila ba nabuhayan ako nang loob sa sagot nya.

"Ah.."

"Kung wala kang asawa, kaninong anak yang bata?"

"Anak ni Madie yan. Uhm.. nasanay lang na mamu yung tawag sakin. Inaanak ko." Naka-ngiti namang tumango ito sakin.

"Kayo ni Hilary, bakit ka iniwan? I mean. Bakit pala hindi naging kayo?" I asked.

"Ako yung nangiwan."

Napatingin ako sa kanya ng deretso.

"Ba---bakit?" Kasabay ng pag tatanong ko ay ang pag karera ng kung ano sa dibdib ko.

"May narealize ako." Deretso sa aking mata ang tingin nya.

"Ano?" Tanong ko habang nakatingin din sa mata nya.

"May mahal akong iba."

Gusto kong itanong kung sino pero biglang bumilis lalo ang tibok ng puso ko na para bang lalabas na sa sobrang bilis.