ကျောင်းဆင်းရင်လာခေါ်မယ်နော် ဆိုတဲ့စကားကြားကတည်းက လူကစိတ်နဲ့ကိုယ်နဲ့မကပ်တော့တာ တစ်နေ့လုံးဘာတွေသင်သွားမှန်းလည်းမသိ ထမင်းလည်းမစားဘဲကြောင်တောင်တောင်ထိုင်နေလို့ ဘေးက ခင်ခါစသူငယ်ချင်းတွေကပါ ဝိုင်းပြောတော့မှ ထမင်းချိုင့်ဖွင့်ပြီး ကုန်အောင်စားလိုက်လား မစားလိုက်လား ဒါလည်းမသိတော့ဘူး။ အခြေအနေကဆိုးနေပါပြီ။ ဒါကြီးကမဟုတ်သေးမှန်းလည်းသိတယ်။ ဂနာမငြိမ်တာကိုလည်း ထိန်းလို့က မရဘူး ၊ ဘယ်လိုတွေဖြစ်နေတာလဲ ယောကျာ်းလေးဖြစ်ပြီး အိန္ဒြေကိုမရဘူး။ ဒီလောက်ကိစ္စလေးကို ဒီလောက်လွတ်နေဖို့လိုလားကွာ။ လိုလား မလိုလားတော့မသိဘူး ခန္ဓာကိုယ်ကတော့ ဇီဝကာမဖြစ်စဉ်တွေ errorတက်ကုန်ပြီ။ ဒီလောက်မိုးရွာနေလည်း လူကချွေးတစို့စို့နဲ့။
"ကလင်လင်လင်~~~~~''
Electric bell မြည်သံကြောင့် ကျွန်တော့်ရင်တွေဒိန်းခနဲဖြစ်တာ ပူထူသွားသည်။ ဘဲလ်မြည်သံနှင့်အပြိုင် ရင်တွေကလည်းတဒုန်းဒုန်း၊ ထိုလူလာခေါ်မှာတွေးမိတာနဲ့ ရင်နဲ့ရေနွေးလောင်းချလိုက်သလို ပူခနဲ ပူခနဲ။ အဲ့တုန်းက သူစိမ်းတွေကိုကြောက်တတ်တဲ့စိတ်ကြောင့်လို့ပဲ ကျွန်တော်လွယ်လွယ်ကောက်ချက်ချခဲ့သည် ။
"Junmyeon မပြန်သေးဘူးလား''
"အော် အေး... ဟိုဟာ အမ်... အသိအကိုလာကြိုမယ်ဆိုလို့''
"ဒါဆိုလည်း ငါတို့သွားပြီ နက်ဖြန် သမိုင်းကျက်ခဲ့အုံးနော် စာမေးမှာတဲ့''
"အေး အေး ကျေးဇူး''
သူငယ်ချင်းတွေလည်းသွားပြီ လူလည်းနည်း...နည်းသွားပြီ။ မျှော်နေသူက မလာသေး။ စိတ်တောင်တိုချင်လာသည်။
"ဟိတ်''
"အား~~~''
"ဟာ Sorry လန့်သွားလား ချာတိတ် ကအရှေ့ပဲကြည့်နေတာကို အနောက်ကိုကျ မကြည့်ဘူး''
"မသိဘူးလေ ရှေ့ကလာမယ်မှတ်လို့''
"စိတ်ဆိုးနေလား နောက်ကျသွားလို့''
"အမ်.. ရပါတယ် မဆိုးပါဘူး''
"မဆိုးဘူးသာပြောတယ် နှုတ်ခမ်းထော်နေသလိုပဲ''
BẠN ĐANG ĐỌC
နစ်မွန်းဋီကာ Asphyxia
Fanfictionဤဋီကာအား ချစ်ခြင်းအားဖြင့်ချယ်မှုန်းစေကာမှု ကျေနပ်စွာခုန်ဆင်းမိသူသည် နစ်သထက်နစ်မြုပ် မွန်းသထက်မွန်းကျပ်မှုတို့ဖြင့် ဤဋီကာမှ နှုတ်ထွက်ခွင့်မရှိ လွတ်မြောက်ခွင့်မရှိ နာကျည်းခွင့်မရှိ ။ အနတ္တမဲ့ ရေပြင်ကျယ်အောက် ဘယ်အချိန်ထိ စုန်းစုန်းမြုပ်နေအုံးမလဲ ကျ...
