Next Door

Chapter nine

It's been 12 in the evening when we arrived the place. I'm so tired and jho tired too. We wanna rest na but we need to get our room key pa and settle everything.

Marami pa akong gagawin bukas para sa surprise ko kay jho since this vacation always extended, gusto ko sanang bumawi. Well, this is the only thing to make it up with her since I'm one of the reasons why this vacation ended this month.

Nung karaang buwan pa sana namin gustong magbaskayon, dahil nga busy ako at nagkaroon kami ng problema ni Maddie kaya ngayon lang ito nangyari.

Speaking of Maddie, she's calling right now.

Maddie calling...

I've in a doubt wether to answer her or not. Baka isipin ni jho na namumuro na ako sa kanya. Naglalakad kami ngayon papuntang room namin at si jho sumasabay lang sa paglakad sa akin at di kumikibo.

Pangatlong ring na ng phone ko ng magsalita si jho at huminto mula sa paglalakad.

"Wala ka bang balak sagutin yan?"

I stopped from walking kasi nagulat ako ng marinig ko siya. Nakakagulat lang kasi dahil kanina pa siya di nagsasalita at kung tatanungin ko naman, she was just nods or shakes her head.

I turned my head on her side. She's
standing behind while holding the shoulder strap adjuster of her backpack.

Nakatitig lang siya sa akin without any sign of bad expression of her face  kaya nagpatuloy ako sa paglalakad matapos ko siyang tignan. Di ko alam kung nakasunod ba siya o hindi dahil medyo mabilis ang lakad ko. Di na rin ako nagsalita pa ng tignan ko siya dahil gusto ko na talaga magpahinga.

Malapit na ako sa room namin ng mapansin kong walang Jho na nakasunod. Tumingin ako sa paligid pero wala siya.

I breathe heavily. I'm so tired and I want to rest my back but how? I couldn't find Jhoana and I really don't know where the hell she's at.

I sighed deeply.

Umupo ako saglit para maipahinga ko ang aking balikat habang hinihintay siya. Pero parang walang balak si Jho magpakita.

Makalipas ang tatlong pong nimuto, wala parin siya. Natatakot na ako at kinabahan na rin. Saan ba siya pumunta? Nakasunod lang naman yon sa akin kanina. Galit ba siya? Di naman yun nagagalit eh. Pero bakit di siya sumunod sa akin?

Andami ko ng tanong. Tumayo ako para bumalik sa daan kung saan ako dumaan kanina. Naglakad na ako at nagsimula ng maghanap.

Malayo-layo narin ang nilakad ko pero di ko parin makita si Jhoana. Tumingin-tingin narin ako sa ibang lugar na nadadaanan ko pero wala parin. Nako! Jhoana nasaan ka na ba?

Yong kaba na aking nararamdaman  di ko na maexplain sa sobrang lakas. Nangangawit na ang paa ko sa kalalakad. Parang gusto ko nalang humiga sa lupa to finally relax myself but I can't. I can't let Jhoana alone. Mababaliw ako pag nawala yun. 

I roam around and I saw someone not too far from where I standing sitting on the sand habang tinatanaw ang mapayapang karagatan. Naglakad ako palapit sa kanya ng marinig ko ang kanyang hagulgol. I stopped for a moment making sure she would never hear me behind.

Pinagmasdan ko ang likod niya thinking if I would comfort her when I realized that she's jhoana.

I was about to walk closer to her when she's crying loudly. I stopped again from walking. I breathe sadly. I'm so sad right now at gusto ko siyang yakapin pero sa bawat kagustohan kong gawin yun naisip ko na patuloy ko lang siyang masasaktan pag gagawin ko yun.

Sa bawat pagpigil ng aking mga paa ay ganun din ang katumbas ng sakit na aking nararamdaman, di ko siya kayang tignan ng ganyan. Napatanong nalang ako sa sarili ko kung bakit umaakto siya ng ganito. Masaya naman kami kanina at hindi kami nag away. 

She wiped her tears with her free  hand at tinungkod ang kanyang baba  on her both bended knee. Sobbing at alon ng tubig are the only voice echoed around the area since EL NIDO is one of the peaceful beaches around the country. I bend my knees down on her back and slowly touch her shoulders down to her waist and hug her tight.

She was surprised on the sudden hug but still composed herself remained to her old position and stopped from her sobbing and breathe heavily.

I kiss her head down to her ear not even minding of what would be her reaction but I guess she loves it because she did nothing but letting me do to it. I buried my face to her neck and kiss it twice.

"Love?"

I called her with our endearment. Di siya sumagot at nanatili parin siyang nakatingin sa malawak na karagatan.

"May problema ba tayo?"

I further my question with a gentle tone. I held her hand and kiss it softly.

"Love, talk to me please? Nag alala na ako."

Again and again as always. She's been always like this and I really don't understand. She took my hand and kiss it back and put it on her chest.

"Sorry for being like this, love." She said as if she heard of what I just thought.

"Makakatagal ka pa kaya sa akin love? Napapagod na ako sa sarili ko. Gusto ko ng kalimotan ang nakaraan ko pero bakit parang.." she sighed heavily, "Unti-unti na namang bumabalik?"

Malungkot niyang sabi habang nakatingin lang sa kawalan kasabay ng mga luhang pumapatak na naman.

Binaba ko ang backpack mula sa aking likod at nilagay sa tabi ko at niyakap siya ulit. I held her both hands at iniluklok sa kanyang tiyan na natatabonan sa kanyang tuhod.

"Bakit mo naman natanong yan love? Di mo na ba ramdam ang pagmamahal ko? ayaw mo na ba?" I asked with the aches of my heart.

I can't deny the fact na nasasaktan ako sa tanong niya. Nasasaktan ako kasi parang pagod na siya sa relation naming dalawa. Hindi ko naman nakalimotan yung pinagdaanan niya, sana lang naman na maisip niya na nandito ako handang makinig sa kanya. I leaned my head to her shoulders and look my eyes to the ocean. I really want to sleep.

"Mahal na mahal kita, love. Kung ang tanong mo kung ayaw ko na ba? Mahal kita kaya ayaw kong mawala ka."

Amoy na amoy ko ang bawat hangin na lumalabas sa bibig niya at di ko maiwaglit sa isipan ko na halikan siya kahit antok na antok na ako. But I need to be calm. This is not the right time for that kind of thing, so I just stares her face.

"Pinakawalan mo na ako love?" I said matapos ko siyang titigan. Bakas sa mukha niya ang pagkagulat kaya hinarap niya ako.

"No Love! That would never happen. Mahal kita kaya I don't wanna lose you." Sagot niya habang nakalimot ang kanyang noo.

I was relieved of her answer kaya niyakap ko siya at hinalikan sa kanyang labi.

"Let's go love? I badly wanna rest na." 
I stood up and as always I extended my hand para alalayan siyang tumayo. We took our bags at naglakad na patungo sa aming kwarto.