Next Door

Chapter 24

In everybody's life, there's a point of no return. And in a very few cases, a point where you can't go forward anymore. And when we reach that point, all we can do is quietly accept the fact. That's how we survive.

Alam mo ba kung ano ang pinakamahirap sa lahat? Acceptance. Yan ang pinakamahirap gawin para sa isang taong iniwan, nabigo, pinagpalit, niloko etc. Dyan ako galing eh...ang hirap. Iwan ko ba kahit uminom pa ako ng alak gabi-gabi, paggising ko sa umaga ganun parin yong pakiramdam ko. Tatakbo nalang siguro ako palayo.

Or maybe, I should kill myself for letting this happen. For giving others the opportunity to wrap their finger around me. The pain killed me inside that's why everything end up this way.

"Bea?" Kaya ko na pala. Kaya ko ng banggitin ang pangalan niya pero, ganun parin...masakit. Pero sa palagay ko isang malaking pagkakamali na banggitin ko pa ang pangalan niya kasi she just threw me a question mark on her face.

"Uhm...do I...know you?" She asked. I was so shocked at the moment to the point that I can't even manage to open my mouth. I don't know if she was pretending or what basta ang tanging nagawa ko nalang ay yong tumitig sa kanya.

"Hi cuz, I didn't expect you here." She added flushing her smile to someone next to me. I was about to give a look of Mika when I realized--they know each other? Cuz? As in cousin?

"Oo nga eh. Pauwi na sana kami kanina ng makasalubong namin sila Tita." Mika explained.  

"Maganda nga eh dahil nagkasalubong tayo. It's been a while since huli tayong nagkita." Sabi ni Tita habang nakangiti.

"Kararating niyo lang, mom? Hi Dad! I missed you." And hugged her dad. Kung kanina mabilis ko lang nabanggit ang pangalan ni Bea ngayon naman di ko na magawang ibuka ang bibig ko.

"Oo natagalan kami sa traffic eh, pero parang magkasunod lang ata tayo. I'm glad you made it. Akala ko di kayo matutuloy, ni Bea." Masayang sabi ni Tita.

"Sorry, po medyo tanghali na kaming nagising kanina atsaka na traffic din kaya medyo natagalan kami." Sagot ni Bea habang naka hawak sa kamay ni Maddie. How sweet!

"Don't worry, iha masaya kaming makita kayo today." Malambing niyang sagot.

Actually, I didn't know that they were Maddie's parents, if I only knew umalis na ako. Kung alam ko lang sana that they were waiting for Maddie and Bea edi sana naglaho na ako. Para na akong sasabog sa harapan nila. It's really awkward and it's hurts. Gusto ko ng gumulong sa ilalim ng lupa at di na pagpapakita pa. I am so weak. I am unfortunate.

"Do I know you?" Seriously? Hindi niya ako kilala? How nice! Ang ganda naman ng araw ko tadoy.

"Jho?" Sa sobrang lutang ko diko na narinig na tinawag pala ako ni tita Donna. She's waving her hand in front of my face. "Your spacing out. Are you, okay?" Then asked me with her concern looks. I breath out softly and composed myself.

"Yes po...I'm...fine." I said but unfortunately my eyes landed on Bea's face ngunit napansin kong sa akin pala nakatingin si Maddie kaya inalis ko ang aking paningin mula sa kanya.

"You sure, iha?" Tanong ulit ni Tita Donna at tumango lang ako bilang sagot. "Okay, by the way this is Jhoana Maraguinot and jho this is Maddie my daughter and she's her girlfriend Bea de Leon." Ang sakit pala marinig mula sa ibang tao. Ang sakit pala talaga pag nalaman mo na wala na.

Ang sakit isipin na kahit ni minsan hindi ako nabigyan ng pagkakataon na maipakilala sa ibang tao bilang isang ako. Buong buhay ko hindi ko naranasang maipakikila bilang isang tao na parte ng buhay nila.

Alam kong mas lalo akong masasaktan ngayon dahil alam kong kinalimotan na niya ako. Ganito pala ang pakiramdam...hindi ko alam.

Tatakbo nalang ba ako ngayon palayo para hindi ko na masilayan pa at makita ng aking mga mata ang katotohanang may mahal na siyang iba o hahayaan ko na naman ang sarili ko na magpakatanga sa harap nila.