Next Door

Chapter 23

Minsan darating kana sa punto na nahihirapan kanang intindihin ang mundo tulad ko, diko maintindihan 'yong sinabi ni Mika. Sa dami ng pwede niyang itanong, bakit ganung klase yong tanong niya? "Paano kung malaman ko na hindi pala si Maddie ang mahal ko, dati?" Bakit siya nagtatanong ng ganun? Hindi ko na talaga alam, nababaliw na ako. Bakit ba paulit-ulit pumapasok sa isip ko yong sinabi niya? Kahit pilitin kong huwag isipin, naiisip ko pa rin.

"Okay, ka lang?" Napahinto ako sa aking pag iisip ng magsalita si Maddie. I quickly lift up my eyes into her and she just crossed her arms while weighing her back on the wall.

"Kanina ka pa dyan?" I asked softly but she just ignores me at lumapit sa akin. She sit beside me at niyakap ako which made me surprised. I thought galit siya akin but I just shrugged my thoughts and hugged her back.

"Sorry." She muttered.

"Sshh! I should be the one to apologize." I whispered at hinigpitan ko pa ang yakap ko sa kanya.

"It's fine, babe. I just realized it na naging mahigpit pala ako sayo. Di ko inisip na baka nasasakal kana. Sorry, babe." She said apologetically at humigpit din ang kanyang pagkakayakap sa akin which lighten up my face.

"Are we good?" I carefully asked as we broke up the hug and she just nods while showing her smile. Ngumiti rin ako and was about to kiss her lips when she stopped me.

"Oppss! Mag shower ka muna, okay?" She said laughing while pointing her finger on my lips. Napabuntong hininga nalang ako at wala ng nagawa pa at nagtungo sa loob ng banyo.

Matapos kong mag haft bath pumasok agad ako sa aming kwarto ngunit tulog na siya. I sighed softly habang minamasdan ko ang kanyang mukha. She looks so tired, weak and sad.

"Sana makita ulit kitang nakangiti, 'yong ngiting hindi pilit at abot tainga. 'yong ngiting masaya at walang halong kaba. Hindi ko alam kung saan tayo papunta, hindi ko alam kung hanggang kailan titibok tung puso ko para sa'yo at sana magkasama parin tayo kahit dumating ang araw na 'yon na susubok sa ating dalawa. Sorry, kung naguguluhan ako, babe. Hindi ko maiwaglit sa isip ko 'yong sinabi ni, Mika. Sana hindi ko nalang narinig yon."

Naiiyak kong sabi habang hinihimas ko ang kanyang mukha. Hindi ko talaga alam kung bakit ako nakakaramdam ng ganito, 'yong parang pilit lahat ng mga ginagawa ko. Naninibago ako sa sarili ko sa tuwing makakaramdam ako ng kaba na baka darating ang araw na titigil sa pagtibok tung puso ko para sa isang tao. Sa tuwing iisipin ko 'yon parang may nagsasabi sa akin na "hindi kapa buo".

Matapos kong makipag-usap sa taong tulog, lumabas muna ako ng kwarto, kasi hindi ako makatulog kahit bali-baliktarin ko pa ang mata ko. Pumunta ako sa balcony matapos kung kumuha ng tubig sa kitchen at umupo sa tapat ng table habang nag iisip, hanggang sa makatulog ako.

"Love, hintay! Hintayin mo ko, please! I'm Bea de Leon, jhoana right? Sabi ko ng naabotan ko na siya. Kilala mo ko? Tanong niya. Yeah! You're jhoana, diba? Sagot ko sa tanong niya. I was about to hug her when I saw someone at her back, crying loudly then I stopped. Love? Love! I shouted cause she's fading again."

"Love!" Sigaw ko ng magising ako ngunit sa pag gising ko si Maddie ang kaharap ko. Panaginip lang pala. Dali-dali akong bumangon and confusingly touch my chest while breathing heavily habang nag iisip kung anong dapat e-act sa harap niya.

She quickly walk beside me at iniabot ang tubig na kinuha ko sa kitchen kagabi. Matapos kong uminom tinanong niya ako.

"Sino si Love?" Mahina ngunit may laman.

"Did I said Love?" I asked back completely unaware of what just happened. All I know is that I shouted in my dream.

"Yeah...you want me to call, love? Okay, lang sa akin. Gusto mo love na din tawag ko sa'yo?" She said softly and calm. I don't know what she's up to but I don't like her idea and I really don't know why she acting this way. She must be upset but why she acted the opposite one?

"I don't understand what you mean." I asked confusingly.

"Just forget it. By the way, are you all right?" She asked holding my hands. Nasa recovery state pa ako mula sa aking panaginip but I only manage to nods my head.

"Okay then." She stood up. "Let's eat?" Pagyaya niya sa akin at inilahad ang kanyang kamay sa aking harapan. Ayaw ko pa sanang kumain but I don't want to ruin her day kaya napag pasyahan ko na kumain nalang.

"My parents wants to see us. They already set the date and also they'll be great kung magkikita ulit kayo. Mom missed you a lot." Sabi niya bago sumubo ng pagkain.

"Yeah, sure. Kailan daw?" Sagot ko habang nagsasalin ng pagkain sa aking pinggan.

"Ngayon." Sagot niya na nagpatigil sa aking ginagawa. My eyes quickly landed on her kaya napatigil din siya.

"Ngayon? Agad-agad? Ngayon mo lang talaga sinabi?" Pilit kong kinalma ang boses ko para sana mag mukha akong hindi naiinis ngunit nabitawan ko ang spoon na hawak ko na siyang dahilan ng pagkunot ng kanyang noo.

"Galit ka? Ayaw mo?" Naiinis niyang tanong.

"Nabitawan ko lang, di ko naman sinabing ayaw ko. Heto na naman tayo gumagawa ka naman ng decision na hindi ako kinukonsulta." Naiirita komg reklamo sa harapan niya.

"Hindi paba to konsulta sa'yo? Anong tawag mo dito?!" Kung kanina parang naiinis lang siya ngayon nagagalit na.

"Iwan ko sa'yo." Sagot ko at atmang aalis na sana nang magsalita ulit siya.

"Aalis ka? Sige, umalis ka!" Sigaw niya. "kalimotan mo na ak--"

"Stop it mads! Binibig deal mo lang ang lahat eh! Kailan ba ako kumukontra sa mga decisions mo? Nandito ako oh! Nasa harapan mo. Konti lang naman ang hinihingi ko sa'yo, konsultahin mo naman ako kahit isang beses lang." Wala na akong pagpipilian pa, 'yon naman talaga ang gusto kong sabihin. Sana naman maintindihan niya yon.

"Mads? Really? Do you still love me?" Naiiyak niyang tanong. I don't know why but I really find it odd. Para akong naghahanap ng sagot sa tanong niya. I composed myself first and walked towards her and held her hand.

"Of course, babe! I love you and I really do. Enough with this argue, okay?" At niyakap ko siya. "Sorry." Pagpapatuloy ko habang nakayakap sa kanya. Tumango lang siya at naramdaman ko nalang ang pagyakap niya pabalik.

"Let's meet them." I said and broke the hug. "Maliligo lang ako." I added at pumunta na ng kwarto pagkatapos pero bago ako pumasok lumingon muna ako sa kanya.

"Are you sure?" She asked raising her eyebrows while wiping her tears using her free hand.

"Yeah!" Sagot ko at pumasok na sa loob. Matapos kong mag ayos lumabas na ako ng kwarto at nadatnan ko siyang nakaupo sa couch. 

"Tara na?" I asked softly which lead her eyes into me but before she stood up she confusingly ask me.

"You're not mad?" I knew she would ask that. I threw her a smile and held her hand at hinila papunta sa akin.

"Kalimotan na natin 'yon." I reply and gave a smack on her lips.

"Okay, let's go hinihintay na nila tayo."  She commanded at nag drive na ako patungo sa address na kaka-send lang ng mom niya.

On our way there diko papigilang ma-excite at kabahan. Pangalawang beses ko na silang ma meet today pero parang first time ko pa. I breathe heavily at binilisan ko pa ang pagmamaneho. Nakakahiya naman kung sila pa talaga ang maghihintay sa amin.

Makalipas ang mahigit tatlong pong minuto we finally arrived the place. Inayos ko muna ang aking sarili bago lumabas ng sasakyan at pinagbuksan si Maddie sa kabilang pinto.

Pumasok na kami sa loob at naglakad papunta sa kanilang table nang mapansin kong huminto si Maddie sa paglakad. Nilingon ko siya at lumingon din siya sa akin.

"May naiwan ka?" Tanong ko but she just threw me a smile before she shook her head. I held her hand at holding hands kaming naglakad patungo sa kanilang table. Tito looked at us smiling while waving his hand at ngumiti din ako pabalik.

I was about to send my greetings to them when I heard someone mentioned my name, shockingly.

"Bea?"