Next Door

Chapter 25

Right now, I really don't see the reason for trying, or for talking, or for breathing. I am just done. If this is how my life is going to be, I don't want it anymore. I'm tired. Am really tired. Life is so hard on me.

"Jho..." The unfamiliar voice calls my name outside of my room. It was sounds like Bea but I doubted. Why the hell she's doing here when she didn't even remember me. Why she would call my name even knocking my door kung di naman niya ako kilala. 

"Common Jho open the door!" She knock harder but I didn't see the reason para buksan ito hanggang sa narinig ko nalang ang dial sound ng phone niya. Huminga ako ng malalim at ipinikit ang aking mata at hinayaan ang sarili na namnamin ang bawat sigundong meron ako.

Sana sa pag lipas ng panahon at nahihirapan na siyang lumakad, sana ako 'yong nasa tabi niya. Sasabayan ko siyang kumain o di kaya sasamahan ko siyang mag simba at sabay magdadasal. Sana pag dating ng araw, makakasama niya akong humiga habang yakap-yakap ang isat-isa o di kaya pagluluto ko siya ng mga paborito niyang pagkain at paghahain ko sa umaga.

Sana magkasama parin kami kahit pariho ng puti ang buhok naming dalawa. Kakantahan ko siya habang sumasayaw habang hawak niya ang aking baywang at ako naman sa kanyang balikat. Hahalikan niya ako sa noo at yayakapin ng mahigpit.

Sana sa paglipas ng pahanon at lumisan na ako sana maalala na niya ako. Di ko man makita kung paano basta maalala niya lang ako masaya na ako. Di ko man masisilayan ang bawat ginagawa niya araw-araw alam ko na mananatili ako sa isipan niya, kasi naaalala na niya ako.

"Ayaw parin cuz eh." Dismayado niyang sabi.

"Lakasan mo kayang kumatok, Bea." Utos ko at bumuntong hinihinga nalang siya at nag simulang kumatok ng malakas habang ako naman naghahanap ng susi.  

"Ano ba kasing nangyari? Okay lang kaya siya?" Pagtataka at worried niyang tanong.

"Di ko alam. Siguro hindi. Di naman yan nagkukulong ng kwarto na aabot ng dalawa, tatlo o apat na araw. Natatakot na ako kaya bilisan mo na dyan." Di sana ako nahihirapan mag explain ngayon kung naaalala mo lang siya.

"Wala ba siyang naikwento o sinabi sa'yo? Bakit naman siya magkukulong ng kwarto ng ganyan katagal? At bakit ngayon ka lang nagsabi?" Sunod-sunod niyang tanong na hindi ko alam kung anong isasagot. Kung may karapatan lang sana akong sabihin ang lahat sana sinabi ko na.

"Hoy! Mika." Tawag niya sa akin. "Kanina pa ako nagtatanong sa'yo dedma lang?" Disappointed niyang Sabi.

"May iniisip lang." Konti kong sagot at nagpatuloy na sa paghahanap ng susi.

"Bakit niyo ba kasi pinipilit yan? Nagkukulong nga yan ng kwarto ng ilang taon, ano pa yang apat na araw." Nagulat ako ng magsalita si Maddie.

"Hi babe. I thought di ka susunod?" Bea asked.

"Uhm...mmmm baka makatulong ako." Sagot niya dahilan para mapatingin ako sa kanya.

"You should cause you're part of this." I whispered pero parang narinig ata niya dahil nakataas ang kanyang kilay at pinanlakihan ako ng mata. I clicked my tongue and even raised my eyebrow at nagpatuloy na sa aking ginagawa.