4920 hours Showing... (A Standalone Novel)

Thirty Two

“Hi Sir, good afternoon. Thank you for waiting.” Bungad ko sa kanya nang madatrnan ko sya sa library isang hapon. Pigil na pigil ako sa ngiti ko kasi naman, nang mapansin nyang ako ang umupo sa tapat nya, bigla syang nanigas at agad namula ang boung mukha pati tainga. Sabi ko pa naman professional ako sa ginagawa ko pero kung siya lang ang magiging kaharap ko, ewan, tawang tawa talaga ako sa kanya.

Siya kasi ang napili kong subject para sa article na gagawin ko from their department. Since graduating na din naman siya, might as well interview him. Swerte nya at mapapapublish sya sa school paper ng school. May article na sya may entry pa sya sa literary section. And if it’s not too much, gagawin ko rin syang cover page. Of course I can do that since I somehow have unusual role sa school pub namin. I’m not the EIC nor the President, just someone who has connections and strong drive to do things.

He should be proud at nilandi nya ako, char lang. Actually, I want his haters to stay pressed at ang mga taong may hinanakit sa kanya, I want to show them his different side. That he is someone they forgot to noticed, to recognized, to acknowledge and, to appreciate. “Good afternoon miss Caro.” Bati din nya pabalik.

Hindi ko napigilang hindi matawa, “Akala ko ba professional tayo?” tanong nya sa akin ng nakangisi at may halong pang-aasar ang boses. Nag-iwas ako ng tingin at kunwari nireview yung questions sa phone ko. Nakatitig kasi sya sa akin e, di ko kaya ang intensity ng tingin nya. Nakakatunaw. Feeling ko hinihipmotismo ako sa lalim ng mga titig nya.

Biglang kumabog ang puso ko kaya’t kunwari na tumikhim ako sabay pigil ng ngiti. BAKIT KASI NAGSOUT PA SYA NG READING GLASSES?! Ang gwapo nya tuloy! Bwesit. “Anyways, I’ll brief you muna Sir ah. Para naman ready ka na sa mga magiging tanong ko sa’yo.” I tried to composed myself at sana lang hindi mahahalata na nag-iinit na ang mukha ko. “Go ahead miss Caro.” Aniya sabay ngiti at nilapag ang hawak na libro.

Sometimes, I’m still wondering why I’m still with him despite the fact na he might hurt me in the end just like what he did to his previous girls. But, hindi nya ako babae. We’re just friends. And friends don’t abandon friends just because he wasn’t the kind of person you’ve expected. I appreciate uniqueness and differences. Lahat naman tayo may kanya kanyang istorya sa buhay, we’ll just have to choose what to accept and not or accept them entirely. And in my case, I choose to accept him wholeheartedly kung sino and ano man sya. His past doesn’t define him as a person, as a human.

Then I realized, why I slowly can’t let go of this person is because, I grew fonder of him each day. Nasanay ako sa presensya nya at higit sa lahat, ayaw ko syang iwan katulad ng ginawa ng mga taong malapit sa kanya. Gaya nga ng sabi ko, hindi ako katulad ng iba, hindi ako tutulad sa kanila, mang-iiwan.

“Where do you want to go after your class?” Pabulong nyang tanong matapos ang ilang minutong katahimikan. Habang siya ay nagbabasa kunwari at ako naman ay abala sa pakikinig nung interview ko sa kanya. “Uuwi na, syempre.” Kibit balikat kong sagot at nang ma-satisfy ako sa pakikinig at palagay ko, nakuha ko naman ang mga tamang detalye at impormasyon na kailangan, muli ko syang tiningnan na nakatitig na pala sa akin.

“Kain tayo tapos hatid kita after.” Pumayag naman ako kasi sanay na ring inaaya nya na wala sa plano o oras, random lang. “Okay. So, ready ka na para sa pictorial, Sir?” Tumayo ako at may kinuha na dalawang libro sa book shelf. “Ha? Meron pa ba nyan? As in, ngayon na talaga?” nilingon ko sya na naging conscious na sa sout nyang uniform. “Mas gusto ko sana yung pink na uniform namin. Tapos hindi white ang inner shirt ko.” Parang bata na maktol nya. Mahina lang pero dinig ko naman.

“Wag na, okay na yan. Pero kung gusto mo may continuation bukas, okay lang din sa akin, kung gusto mo talaga akong makita.” Biro ko pa sabay ngisi at tiningnan syang namumula ang tainga. “Totoo naman yun, madalang nalang kasi tayong nagkikita.” Ngumisi ako, sumakay pa, sus.

“Oh ito, props.” Hindi pa sya agad nakakilos at sinundan lang ako ng tingin. I instructed him what to do at medyo nahihiya pa sya. Di nga raw kasi sya sanay pinipicture-ran . Buti nalang din at uwian na, konti nalang ang mga estudyante dito sa library. “Sus, don’t mind them. Inggit lang yan sila kapag nakita nilang ako kasama mo.” Pang-aasar ko sa kanya which made him frown, obvious namang kinikilig. Ayaw lang talaga ipahalata.

“Wala bang magagalit na ako kasama mo miss Caro?” Right, nagkikita lang pala kami outside the campus. At kapag nasa campus naman, tuwing uwian na at hindi pa talaga magkasabay. Either nauna syang maglakad at ako nasa di lang kalayuan or nauna syang bumaba kapag nasa lab namin sya, nagpapa-aircon kesyo mainit at malamok daw sa hallway kapag doon sya maghihintay sa akin. Or kung kasama namin ang mga kaibigan ko na minsan lang din mangyari, yun, pwede kaming mag-uusap habang sabay na naglalakad palabas.

Ganun lagi ang scenario namin kapag magkasama sa loob ng campus unless kung sa labas, sabay pa kaming maglalakad nyan, magtatawanan at mag-aasaran. “Wala naman sa pagkakaalala ko.” Siguro kasi bawat galaw namin parang maraming nakamasid. Tulad nalang nitong mga tao sa loob ng library. “Hi Melody!” bati ng mga working students sa library nang makita nilang dumaan kami sa table nila. Sinundan pa ng tingin ang lalaking naunang naglakad sa akin.

“Hello.” Bati ko rin pabalik na may kasama pang ngiti. Kaklase ko ‘tong mga ‘to sa minor subjects dati e. “Ano ginagawa nyo dito?” Ani ng isa, I forgot the name, matapos nyang sundan ng tingin ang kasama ko. “Pictorial lang for the school pub.” Ngumiti naman sila at tumango saka ko sila nilagpasan.

“Nakakatawa lang, I used to be friends with them. But because of what happened between us ni Ish dati, ayun, strangers ako sa paningin nila and most of all, they hated me kesyo sinaktan ko raw kaibigan nila.” Biglang pahayag niya at saktong nakarating kami sa mga hanay ng bookshelves. Inayos ko muna ang camera ko at naghanap ng tamang angulo.

“Ikaw naman kasi, bakit mo kasi sinaktan ang kaibigan nila.” Maybe, this is one of our reasons kung bakit hindi kami masyadong nagsasama sa loob ng campus. His ex is still my classmate sa isang minor subject at walang araw na hindi kami awkward. I mean, hindi nya ako pinapansin, basically, wala kaming pansinan. Ewan, it started noong matapos ang Christmas break. We were actually okay noong bakasyon at pa minsan ay magka chat pa kami, nagkakamustahan ganun. I don’t know what happened at biglang hindi na nya ako pinansin this year.

Agad nangunot ang noo niya at konti nalang mawawala na sya sa mood, “You have no idea how I was to her. I was so patient sa ugali nyang napaka-childish na minsan hindi ko na maintindihan.” Aniya at nahalungkat na naman yung mga maliliit na bagay na pagsisimulan ng away nila dati na minsan ay nauuwi din sa hiwalayan. Their relationship wasn’t really healthy at all. But who am I to judge naman di ba? I wasn’t there when there was them.