AYICIK

29- Hav love you

{ÖNEMLİİİ KARAR}

Oy çoğunluğuyla Kaan olmuştur. Ve açıkçası benim içinde Kaan... Çünkü aşk korkaklık yapıp saklanmakla değil, cesaret ister. Rüzgar'ın on yılda yapamadıklarını Kaan kaç ayda ona verdi. Ve yine Kaan onun için onca şey yaptı, Rüzgar'ın şimdi çıkmasından dolayı onun emeklerini çöpe atamam.

Aşk, sevginin yanında emek de ister. Sevgiyle başlar, ona verilen değer ile büyür.

Merak etmeyin, kitap ilerlediğinde RÜZGAR MUTLU OLUYOR!

OY VE YORUM ATARSANIZ SEVİNİRİM AYICIKLARIM 💓💓💓

----

Duvara yaslanmış kuruyan gözyaşlarımla öylece yerde oturuyordum. Kaan'ın yazdıkları kafamda dönüp duruyordu. Keşke onu dinleseydim ve bu duruma gelmeseydik. Keşke Rüzgar'a umut vermeseydim.

Ama artık bu yolun dönüşü yoktu. Rüzgar'a bunu yapamazdım onun duygularıyla oynayamazdım.

Bunu ona yapamazdım.

Yeniden ağlamaya başladım. Çaresizlik içinde ne yapacağımı düşünüyordum.

Bundan sonra ne yapabilirdim ki ?

Telefonumdan bildirim sesi geldi.

mavişim= Ben geldim, seni bekliyorum

Sen hep beni bekleyen taraf oldun mavişim, hep...

Hızlıca gözyaşlarımı silip yüzümü yıkadım. Kaan'ın yazdığı mektubu montumun cebine iyice iliştirdim. Valizimi de alarak evden çıktım. O mektubu düşünmemem lazımdı, Rüzgar'ın ağladığımı anlamaması gerekiyordu.

Rüzgar arabaya yaslanmış bana bakarak gülümsüyordu. Gülümsemesine karşılık verdim ama ne kadar inandırıcı olduğu muamma...

Nezaketlik yapıp kapımı açtı.Gülen gözlerimi onun gözleriyle buluşturdum. Şimdi ona nasıl ihanet edebilirdim ? Evet demişken bir anda nasıl onu reddedebilirdim ?

"Buyurun prensesim."

İçimde bir burukluk vardı. Pişmanlık,üzüntü,vicdan azabı beni ele geçirmişti.

Yine onun gözlerine baktım.

"Teşekkürler."

O da arabaya bindikten sonra yolculuğumuz başlamıştı.Bir an önce otele varmak ve kendimi yatağa atak istiyordum. Rüzgar'ın sesiyle düşüncelerimden sıyrıldım.

"İyi misin ?"

Anlamıştı.

"İyiyim. Niye sordun ?"

"Mutsuz gözüküyorsun."

"Sabah'ın beşinde kalkınca mutsuz olmam gayet normal."

Dudağı hafif kıvrılırken yan gözle bana baktı.

"Tamam, hadi uyu sen. Ben seni geldiğimizde uyandırayım."

"Olur."

Kırmızı ışık yandığında bana yaklaşıp alnıma küçük bir buse kondurdu.

Lütfen bana böyle davranma dedi içimdeki ses... Dışımdan ne kadar mutlu gözüksem de, içimde bir kıvılcımla başlayan ama zaman geçtikçe daha da büyüyen ve düşüncelerimi esir alan koca bir yangın vardı.

"İyi geceler civcivim."

Başıma cama yaslayıp gözlerimi kapattım. Her şeyin suçlusu bendim. Kendimi bu duruma sokan da bendim.