AYICIK

31-"Boş yapma be moruk."

Yb geldiii !!

Oy ve yorum yaparsanız sevinirim 💕💕

İyi okumalar ❤

Annemin kurduğu cümle kafamın içinde dönüp duruyordu. Gözümden akan yaşlarla öylece donup kalmıştım. Telefon elimden kayarak yere düştü. Zemindeki çıkardığı tok ses beni gerçek hayata geri döndürdü.

Kaan yüzümü elleri arasına aldı. Bana endişe ve korku dolu gözlerle bakıyordu.

"Ne oldu Rüya ?"

Herkes susmuş bana odaklanmıştı. Ama dilimden bir türlü o kelimeler dökülmüyordu. Yaşadığım şokun hala etkisindeydim. Korku, endişe, merak her tarafımı kaplamıştı.

Kaan benden hala bir cevap bekliyordu.

"Kaan..."

Zorla konuşuyordum.

"Gel Rüya şuraya otur sakinleş."

"Ol- olmaz. Benim gitmem lazım."

"Rüya ne olduğunu anlatır mısın ?"

"Vatan..."diyerek ağlamaya başladım.

"Vatan'a araba çarpmış ve durumu ağırmış." Daha fazla hıçkırıklara boğuldum.

Bizimkilerin hepsi birden masadan ayaklandılar.

"Tamam sakin ol."

"Gitmemiz lazım."dedim.

Hissettiğim korku ve acaba bir şey olur mu düşüncesi beni yiyip bitiriyordu. Başım dönmeye başlamıştı. Bir anda dengemi kaybedip kendimi yere bıraktım.

Sonrası karanlıktı.

~~~~~~

Tam anlayamasamda birilerinin konuştuğunu duyuyordum.

"Hala daha uyanmadı mı ?"

"Hayır."

Yavaş yavaş gözlerimi açtığımda Kaan'ın kucağına yatmış bir şekilde uyandım. Bana kaygı dolu gözlerle bakıyordu. Uyandığımı görünce yüzünde rahatlama oldu.

"Sonunda uyanabildin ayıcık."

"Ne oldu bana ?" Hiç kimseden ses çıkmadı. Kucağından kalkarak oturdum. Arabadaydık. Arabayı Ozan sürüyordu ve yanında da Ceren vardı. Ben ise Kaan ile arka koltukta oturuyordum.

"Niye bana öyle bakıyorsunuz ?"

Boş gözlerle bakarken restoranda yaşadığım olayı hatırladım.

Gözlerim dolmaya başladı.

"Vatan..."

Kaan beni kollarının arasına alarak sımsıkı sarıldı. Yüzüm göğsünde hıçkırarak ağlıyordum.

Benim biricik kardeşime araba çarpmıştı. Durumu kötüydü.Ve ben şu an onun yanında değildim.

Eğer yanında olsaydım onu kızdıracak sözler söylerdim. Bana dayanamayıp uyanırdı. Birbirimize bağırıp çağırırdık.

Kaan sakinleşmem icin saçımı okşuyordu.

"Merak etme bir şey olmayacak."

Ama ben ağlamaya devam ediyordum.

"Lütfen ağlama Rüya. Seni böyle gördükçe benim de içim parçalanıyor. Hem sen tanımıyor musun Vatan'ı, o çok güçlü bir çocuk."

Kokumu içine çekerek başıma küçük bir öpücük kondurdu.