Wiersze ( Zakończone)

Wszystko i nic

Ślepe korytarze, uliczki i zaułki

Wszędzie jakoś ciasno

Czasem zbyt jasno

Czasem zbyt ciemno

Ciemność, widzę ciemność

Choć mi wszystko jedno

Bo grunt już się pali pode mną 

Biegnę nie patrząc na innych

Biegnę z nieczystym sumieniem

Biegnę ze strachem i prawdą skrywaną gdzieś w oczach

To co na wierzchu, to tylko mała cząstka

Nikt mnie nie rozszyfruje

Nikt więc nie pozna mych planów

Choćbym chciał wyrazić uczucia

To prędzej umrę z zatrucia

To boli 

Boli kiedy tkwisz w bezczynności

Kiedy szukasz pomocy

A jej nigdzie nie ma

Mych uczyć pełen arsenał

Co z tego

Kiedy nic zrobić nie mogę

Powoduje to trwogę 

Czy jest dla mnie jakaś nadzieja ?

Czy stanę się lepszym człowiekiem ?

Czy ktoś może mnie uczynić szczęśliwym ?

Czy poczuję co to znaczy być żywym ?

Błądzę w tunelach i odpowiedzi szukam

Tak prosto jednak nie słuchać

Głosu serca swego

Czy szczerość nie jest najlepsza ?

Czy nie góruje nad słabością ?

Czy nie wygrywa z naiwnością ?

Jak to jest czuć pogardę ?

A zarazem niższość i odrzucenie ?

Jak to jest czuć co chwilę

Bezsensowne cierpienie ?

Bezsilność i wieczne zgnębienie ?

Nie powiem ani słowa

Choć potrafię go dochować

To swych grzechów tłumaczyć nie sposób

Chciałbym dzień chwytać

A chwytam pustkę i bezsens

Ciągle i ciągle

Łapię te powietrze

Chciałbym być jak ptak na wietrze

A ja wciąż tylko łapię powietrze

Dziecko we mgle i zbłąkany wędrowiec

Czasem się też czuje jak stary wdowiec

Czasem przemilczę, czasem wykrzyczę 

To co na sercu mi leży

Lecz coraz częściej

Doświadczam uczuć mych grabieży

Co się wtedy ze mną dzieje 

Kiedy ze strachu siwieję ?

Wiecznie się boję

Spokoju zaznać nie dane

Czy da się walczyć z emocjami

Czy chęć życia zwycięży nad jej odebraniem ?

Przyszłości nikt nie przewidzi

Choć każdy myśli że ją dobrze widzi

Ja jednak nie chcę z niej szydzić

Bo los bywa przewrotny

Czasem łagodny

Czasem markotny

Chcę się poprawić

I żyć pełnym szczęściem

Ale czy życie mi pozwoli wreszcie ?