My Playboy Secret Husband

31

Hi! Sorry ngayon lang ulit, pero may tanong ako. Curious na ba kayo kung ano ba talagang problema meron si lorraine? May idea na ba kayo kung ano ba yung napaka bigat na dinadala ni lorraine? Wanna know? Ready na ba kayo? Hahahaha. Pasensya na. Matagal akong mag update. Malapit na tong matapos, sana abangan nyo hanggang huli. 😊

*
Adrian's Pov

I knew it.

The moment i laid my eyes on her an hour ago napansin ko ng may kakaiba sa kanya, she seems so lost. My conclusion just confirm when she told me she want to be wasted, so here i am now. Pinapanood syang malunod sa sariling kaisipan na hinihiling kong sana alam ko na lang so i could be a good husband to her. Gusto kong malaman ang lahat tungkol sa kanya pero hindi ko sya pwedeng pilitin na sabihin, ayoko ng idaan sa pamimilit lahat.

"I lost  her"

Kumunot ang noo ko ng biglang nagsalita si lorraine, who's her? Yung ate ba nya? Yun ba yung hanggang ngayon bumabagabag sa kanya?

"Now i'm lost" walang pumapatak na luha sa kanya pero kitang kita naman sa mga mata nya ang halo halong emosyon, galit, lungkot, sakit, at takot pero kitang kita ko rin ng malinaw ang isang emosyong gustong gusto kong iparamdam sa kanya, kung papayagan nya lang ako at kung hahayaan nya lang ako, love

"I can make you find your home if you will let me" i was so stunned when she look at me and smile. It's a genuine smile na hinding hindi nya pa napapakita sakin kahit minsan, pero bakit parang hindi sya masaya? Bakit parang nasasaktan pa rin sya sa ngiti nya?

"I don't know where's my home, adrian. I'm lost" tinitigan ko sya, hindi nawawala ang ngiti nya. It's still plastered on her lips

"Hahanapin ko, just let me." Sunod sunod ang naging iling nya kaya kumunot ang noo ko. Ano ba talagang problema?

"You don't understand adrian. I am lost and no one could show me the way home but her. I am breaking into pieces and no one could save me but her. She give me life and she let me see the world, yet it's hurt because the life she gave me is full of lies and the world she showed me is dark. She chained me by unanswered questions and all i can do now is to wait until someone tell me every truth that's hidden about me. Hear me adrian? You cant help me because you're not the answer. Your not the one i need." Halos pabulong nya ng nasabi ang mga huling salita na para bang nag aalinlangan pa syang sabihin pero sa huli, sinabi nya pa rin. It's hurt to hear na hindi ako yung kailangan nya pero mas masakit na iniisip nyang hindi ko sya matutulungan dahil lang hindi ako yung kailangan nya.

"If you don't know the answer to your question, and you think that i cannot give it, would you let me find someone who can give you answers instead? If you are lost and you think i can't show you the way home, would you atleast let me stay with you so i can make you feel love in your darkest days? Would you atleast let me find someone who could tell you the hidden truth your'e saying? Because if you will say yes, if you will let me, i am more than willing to do it lorraine. " unti unting nagsibagsakan ang mga luha sa mata nya kaya nagulat ako. Nakatitig sya sakin na parang tinitimbang if nagsasabi ba ko ng totoo

"How will you do it then?"

"Will you let me?" Sinalubong ko ang mga titig nyang mapanuri para ipaalam sa kanyang gagawin ko ang sinabi ko at hindi ako nagsisinungaling kung sakali mang pumayag sya pero di rin sya nagtagal ng sya na mismo ang umiwas ng tingin.

"Do you wanna know what i know?" Kumunot ang noo ko sa naging tugon nya sa tanong ko. Why does she need to answer my question with another question?

"If i say yes, would you tell me then?"

"If i say i'll tell you, are you ready to bear the same burden i have?" Biglaan ang naging kaba ko ng makita ang pagbabago ng emosyon na pinapakita nya. From many negative emotions in her eyes to a cold stare, hindi nya pinunasan ang basa sa pisngi nya gawa ng mga luha nya kanina. She's just staring at me coldly, kung kanina marami akong nakikitang emosyon, ngayon naman wala. Blanko ang ekspresyon ng mga mata nyang nakatingin sakin ng malamig, para bang pinoprotektahan ang sarili sa maaaring ekspresyong maaari nyang maipakita dahil sa magiging sagot ko.

"I'm not ready" i said. It's true, hindi ako handa. Hindi ako handang malaman kung anong laman ng isip nya dahil paniguradong yun ang dahilan kung bakit sya sobrang nasasaktan, dahil paniguradong pag nalaman ko yun, malalaman ko din kung gaano sya kabasag at nasasaktan sa kung ano mang laman ng isip nya na ilang taon ng nagpapahirap sa kanya. Pero ayaw ko namang harapin yun kung kelan handa na ko, dahil alam ko na hindi rin sya handa nong dumating ang mga yun sa buhay nya. I want her to feel that were equal, hindi sya handa nong dumating yun so dapat ako din. As her husband, i want to bear the same burden she's bearing for a long time now.

"Hindi ako handa but i am willing to hear it from you now so we could be equal because i know that you are not ready too when that bomb explode in your life." I smile at her, nilapitan ko syang tulala dahil sa naging sagot ko. I reached her for a hug i always want to give her.

"Hindi ako handa nong pinakasal tayo at alam kong ikaw din but then, pumayag ka pa din na magpakasal tayo so pumayag din ako. Ano ba namang karapatan kong tumanggi kung yung dyosa nga na gustong ipakasal sakin pumayag tapos ako na ordinaryong gwapong lalaki lang tatanggi? Hindi ka handang matali sakin but then, kahit hindi mo gusto nirespeto mo and i am so sorry because i did'nt. Babawi ako, at tingin ko naman mauumpisahan ko yun ng hindi hinihintay ang approval mo." I hug her tight, wala akong narinig na kahit anong pagtutol kaya  napangiti ako. Matagal ko ding hinintay to.

We stayed like that for a couple of minutes hanggang sa sya na mismo yung bumitaw, akala ko lalayo na sya sakin ng tumalikod sya so i free her pero nagulat ako nong sinandal nya yung likuran nya sakin. I smile, this is crazy. Gusto ko sanang magmura dahil sa kilig kaso nagbago na isip ko, i'm trying to be a good boy na kahit sa isip ko ayaw ko ng magmura for her. That's how i wanted to change for her. Naging tahimik kami ng ilang minuto after non, i was about to speak when she broke the silence first.

"Lomielle pettyfer is not my mother" naitikom ko ang bibig ko ng marinig ko yun, i felt her uneasiness kaya pinalibot ko ang mga kamay ko sa bewang nya. Kinulong ko sya sa mga braso ko to make her feel comfortable again

"The bomb of truth explode right in front of my face after my sister's death. Ako ang sinisisi ni mommy sa pagkamatay ni ate lorriele, galit na galit sya. Nong gabi na nalaman ko na hindi sila ang tunay kong mga magulang ay yung mismong  gabi din kung kelan ko nalaman if who's my real mother. Do you wanna know who?" Inangat nya yung ulo nya para tignan ako kaya sinalubong ko ang mga tingin nya at umiling ako. Ngumiti lang sya, ni hindi inalis ang tingin sakin. Namumuo na ulit yung luha sa mga mata nya kaya lalong humigpit yung yakap ko sa bewang nya

"It's her" kumunot ang noo ko dahil hindi ko naintindihan. Who's her?

"Lorriele Pettyfer is my real mother"