My Playboy Secret Husband

27

Lorraine's POV

Naiwan akong tulala pagkaalis nya, hindi ko tuloy alam kung anong magiging reaction ko sa sinabi nya. I don't know but a part of me is gustong maniwala sa mga sinabi nya. I just cant say it nor show it dahil natatakot ako na baka patibong lang pala ang lahat ng ito at matatalo ako sa larong sinimulan ko na paniguradong ikasasaya nya.

I don't know anymore.

Praning ba ko?

Kung sana kasi may taong magsasabi sakin if what's true. Yung mang eencourage para mawala lahat ng takot at what if's ko. I can't bring my self to trust anyone because the last time i did, i almost die. A lost the most important person in my life. I lost the person na walang ibang ginawa kundi icomfort at samahan ako, suportahan at alagaan. 

I look up the ceiling when i felt my tears started to fell from my eyes. I miss her, i miss ate.

FLASHBACK

"Lorraine!" i ran to my sister when i saw her walking from me

"ate! I miss you, how are you?" she smiled and pinch my cheeks.

"i am fine, how about my baby girl?" i giggled and encircle my arms to her neck when she sit down so i could i reach her

" i'm fine too ate, and i am happy that my beautiful sister is with me now. Kelan ka po ba magsstay ng matagal dito sa philippines ate?"she just smile and started to walk

My sister is studying abroad so i often see her, but she never fail to call me every night. That's why i love her so much

"i don't know baby girl, but i promise that after graduation  i'll gonna try my best to stay here for good so i can be with you always" my smile grew wider when she said that.

"promise?" 

"i promise." she said smiling

END OF FLASHBACK

I know that if only she's here, tutuparin nya yung sinabi nya. She would never let me feel lonely like this. Hindi nya hahayaang naguguluhan ako at nagtatanim ng sama ng loob sa kahit kanino. She will explain it to me to clear my mind, but she's not here. And she will never be here again

Yung ginawa ko kay adrian? It has reason. Natatakot akong magtiwala sa kanya dahil i heard him once talking to his father tungkol sa pagpapakasal nya sakin. It's just all because of money, for their company.

So no one can blame me if i treated him like that. Lalo na kung nahihirapan akong paniwalaan ang mga sinasabi nya sakin ngayon, mahirap naman kasi talaga paniwalaan after of what i heard.

TOK TOK

"sino yan?" 

"pinapasabi ni manang kung anong oras mo daw ba balak bumaba?" i rolled my eyes after hearing his voice, speaking of.

"pababa na, kaya lumayas ka na dyan" mabilis kong inayos yung mga ginamit nya kanina then lumapit ako sa pinto. I almost lost my balance ng makita ko syang nakatayo sa harap ng pinto ko, balak pa atang mang gulat. Inirapan ko na lang sya tapos bumaba na ko

"saglit lang" di ko na sya pinansin dahil alam ko namang susunod din naman sya

"manang, okay na po ba?" i asked manang ng makita ko sya pagbaba ko

"oo, okay na iha. Ihahain na lang yun, anong oras daw ba darating ang mga magulang mo?"

"di ko po alam eh. Pero parating na rin po siguro yun, lam nyo na. Baka dumaan pa sa cemetery" nakita ko ang pagdaan ng lungkot sa mga mata ni manang ng mabanggit ko ang sementeryo. She knew it.  Kasama na namin sya since i was young, at isa sya sa pinaka close kay ate sa mga katulong

"sinong pupuntahan nila sa sementeryo?" i froze when i heard adrian's voice at my back. Tinignan ko si manang at nakatingin din sya sakin, tinanguan nya ko pero inilingan ko lang sya. No, ayaw ko. Ayaw ko ng alalahanin yun, siguradong magtatanong itong pakialamero na ito

Mabilis akong lumayo sa kanya at tinaasan sya ng kilay

"why do you care? wala akng pakiallam so shut your mouth. You do not have the right to ask me personal questions" pagkatapos kong sabihin yun ay tumalikod ako agad. A tear escaped again from my eyes. 

Bakit kasi akhit anong subok kong kalimutan at wag ng alalahanin naaalala at naalala ko pa din sya?! Matagal na yun eh. But i can't still move on. I can't still forget about it.

Lumapit ako ng lababo at naghilamos, di pa ko handang ikwento sa kahit kanino ang nangyari ilang taon na nakakalipas. Ayaw ko ng balikan yun. Masakit pa din aksi kahit anong gawin ko, she's the only person i have. Sya lang ang nagpapahalaga sakin, sya lang. At sya lang anng talagang pamilya ko, i love her so much. I really do. Pero di ko maiwasang magalit sa kanya kahit papano, kasi bakit nya tinago? Bakit sa umpisa pa lang di nya na nasabi sakin? Close kami eh. She should have told me that, marami syang naging oras at pagkakataon pero di nya ginawa. She also hide me the truth. 

"Are you okay?" mabilis kong pinahid ang luha ko at humarap kay adrian, para talaga syang kabute. Sulpot na lang lagi ng sulpot.

"Bakit ba bigla bigla ka na lang lagi sumusulpot? Di mo ba lama na nakakagulat ka?" inirapan ko sya pero sya nagkibit balikat lang at naglakad palapit sakin

"Akala ko talaga nabubuhay ka para laging ipakita ang pagkairita mo sakin at para lang laging mainis sakin, i do not know that you are also living with a lot of scars and secrets from the past." nag iwas ako ng tingin ng tumingin sya sakin. Ayaw kong makita nya ang mga emosyon na merona ko nagyon, ayaw ko.

"how does it feel to pretend all of your life?" nabigla ako sa naging tanong nya pero matapang ko syang tinignan sa mata, sinubukan kong itago lahat ng emosyon na  meron ako

"good. Kasi walang nakakapasok sa mundong meron ako, walang nakakakilala sakin" tumango tango sya at ngumiti kaya tinaasan ko sya ng kilayu

"is that so? sabagay. Akala ko nga nong una kilala na kita, pero hindi pa pala talaga. You're better than what i thought about you."

"And youre worse than what i thought about you." i said then leave him there.