Guess Who Fucked Up

Δύσκολα Βραδιά

Απόλλωνα POV

Μετά από αυτό δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσω σπίτι έπρεπε κάτι να κάνω για να την ξεχάσω να την βγάλω από το μυαλό μου...Αλλά ακόμα και ήταν τόσο μακριά, ακόμα και αν δεν μπορούσα να δω το όμορφο πρόσωπο της, και αν δεν μπορούσα να την έχω στην αγκαλιά μου, είμαι σίγουρος πως από εκεί ψηλά με βλέπει και γελάει.Το χαμόγελο της φώτιζε των κόσμο ολόκληρο!!!

Περπατούσα από δω και από κει έστριβα δεξιά και αριστερά δεν πήγαινα κάπου απλά προσπαθούσα να χαθώ στις σκέψεις μου... Με έβγαλε ο δρόμος στα ΚΤΕΛ.Πόσες φορές σκέφτηκα να πάρω ένα λεωφορείο οποίο να ναι και να φύγω να πάω κάπου να μην με ξέρει κανείς, να ξεχάσω που είμαι και από πού έρχομαι και να κάνω μια νέα αρχή!

Έτσι όπως περνούσα μέσα από την στοά κοντά στις αποβάθρες την είδα!
Μα δεν γίνεται,δεν είναι δυνατόν το σύμπαν μου παίζει βρόμικα παιχνίδια
Της έμοιαζε εκπληκτικά πολύ!Έπρεπε να της μιλήσω να μάθω ποια είναι, μα τι λέω Απόλλωνα ξεκόλλα αγόρι μου καλό βγάλε την από το μυαλό σου είναι νεκρή...το καταλαβαίνεις νεκρηηη πάρε το απόφαση όλο αυτό δεν σε βγάζει πουθενά

Ξαφνικά χτύπησε το κινητό βγάζοντας με για λίγο από τις σκέψεις μου.Εεεε ποιος άλλος μπορούσε να είναι

Απόλλωνας:Έλα μαδερουλα τι με θες για 15 φορά σήμερα?

Μαμα: Ρε γάιδαρε που τριγυρνάς πάλι. Δεν είπαμε ότι σήμερα θα πάμε για δείπνο με την οικογένεια της κολλητής μου

Απόλλωνας:μα ρε μα...

Μαμα:Άσε τα μα και τα μου πάρε τα πόδια σου και έλα να ετοιμαστείς σε μια ώρα πρέπει να είμαστε εκεί..

Απόλλωνας:Μαμάκα...

Μαμα:μαμακια ... Αυτό που σου λέω θα κάνεις..Μου το υποσχέθηκες..

Δεν πρόλαβα να βγάλω λέξη μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα η ίδια μου η μαμά αααα καλααα...

Δεν με νοιάζει καθόλου...παράτα και το δείπνο και την φίλη της μαμάς και την κόρη της και δεν ξέρω γω τι άλλο
Εγώ θα πάω να της μιλήσω...την χρειάζομαι...

Την βλέπω τρέχουν δάκρυα στα μάτια της, ποιος μπόρεσε να κάνει μια τέτοια Αγγελική ύπαρξη να κλαίει
Αυτό ηταν δεν μπορώ δεν κρατιέμαι άλλο.
Όχι κάτσε περίμενε που εξαφανίστηκε ?
Δεν είναι δυνατόν πριν από ένα λεπτό ήταν εδώ μπροστά μου την έβλεπα εκεί καθισμένη χαμένη μέσα στην σκέψη της...
Όχι δεν είναι δυνατόν να ήταν δημιούργημα της φαντασίας μου είμαι σίγουρος.
Άρχισα να τρέχω σαν τρελός δεν μπορεί κάπου εδώ κοντά θα είναι.
Πρέπει να την βρω, έχω ανάγκη να την βρω...
Δεν άντεξα άλλο κυνηγούσα ένα φάντασμα και εγώ ο βλάκας νόμιζα ότι ήταν αληθινή...

Ωχ η μαμά, το δείπνο, ο Χάρης,...
Μπλέξαμε και αυτή την φορά πολύ άσχημα...!!