Είναι και κάτι επιλογές ρε παιδί μου να χεις να μετανιώνεις...
Πώς μου ήρθε ότι θα μπορούσε κανείς να με αγαπήσει ποτέ...?!
Και βαλίτσα να ήμουν λιγότερες φορές θα με είχαν αδειάσει, αλλά τι να σου κάνει έτσι είναι η ζωή ή μήπως....Όχι!?
...
Είχε νυχτώσει πια και εγώ ακόμα καθόμουν στο ίδιο ακριβώς σημείο. Το απαλό αεράκι χάιδευε το πρόσωπο μου, έκανε τα μαλλιά μου να χορεύουν στον ρυθμό του και έπαιρνε κάθε αρνητική σκέψη μακριά.Αφησα έναν αναστεναγμό να ξεφύγει από την άκρη τον χιλίων μου και έσμιξα τα βλέφαρα μου για μια στιγμή.
Το μυαλό μου ήταν κενό! Δεν ήθελα να θυμηθώ, να σκεφτώ ή να φανταστώ το οτιδήποτε.... Έφερα τα γόνατα μου κοντά στο στήθος μου και τα τύλιξα με τα χέρια μου. Ένιωσα τα μάτια μου να θολώνουν. Να το , να το πάλι αυτό το αίσθημα ότι πάντα ότι και να κάνεις πάει στραβά, ότι και να ακουμπάς με τα χέρια σου το βλέπεις να γίνεται θρύψαλα... ότι αγάπησες να φεύγει μακριά ή ακόμη χειρότερα να στο αρπάζουν με την βία...γιατί? Γιατί απλούστατα...έτσι θέλουν! Εμένα κάνεις ποτέ δεν με ρώτησε!
Δεν πήρα τίποτα από κανέναν Δεν στέρησα τίποτα σε κανέναν Δεν αρνήθηκα Δεν πλήγωσα Δεν υποχρέωσα Δεν αγάπησα ψεύτικα Δεν υποκρίθηκα Τα έδινα όλα σε όλους και όταν αυτοί στο τέλος έφευγαν όχι μόνο δεν θύμωσα μαζί τους αλλά τους είπα συγγνώμη τους έστειλα στην ευχή του θεού και τους χάρισα και ένα κομμάτι από την καρδιά μου. Αυτοί μέσα στην απληστία.Δεν τους έφτανε μόνο αυτό. Με ρήμαξαν, έκλεψαν κάθε τι καλό και στο τέλος με άφηναν άδεια και εγώ το μόνο που έκανα ήταν να συγχωρώ και να δικαιολογώ τις πράξεις τους , ρίχνοντας όλο το φταίξιμο πάνω στην δική μου πλάτη, φορτώνοντας με με περισσότερες ανασφάλειες και γεμίζοντας τα κενά που άφηναν με γραμμές
Πολλές κόκκινες γραμμές, άλλες βαθιές, άλλες επιφανειακές, μεγάλες, μικρές, σκόρπιες από δω και από κει.... Και όμως κάθε φορά εύρισκα την δύναμη να προχωρήσω, να πάω παρακάτω, να γυρίσω σελίδα Συνέχιζα να δίνω όλο μου το είναι, ότι είχα σε όποιον το είχε ανάγκη, ξέροντας ότι και πάλι θα έρθει η στιγμή που θα με πετάξει σαν κουρέλι στον επόμενο και εγώ θα πάω όσο κουρελιασμενη και αν είμαι θα φορέσω ένα ωραιότατο χαμόγελο και θα πάω και ξαναμανα από την αρχή
Το κινητό χτύπησε
κάνοντας με να βγω από τους παραλογισμούς μου! Δάκρυα είχαν τρέξει από τα μάτια μου Χωρίς καν να το καταλάβω!! Είχαν γίνει συνήθεια πλέων...Δεν με ένοιαζε και πολύ, απλά τα σκουπισα και προχώρησα παρακάτω....
Τηλέφωνο:
Ρεα:Που είσαι ρε τζουμπλεκι της συμφοράς???
Νεφέλη:Εεε δεν αισθάνομαι και πολύ καλά, λέω να μείνω μέσα σήμερα...
Ρεα:Είσαι καλά, χρειάζεται εγχείρηση, Ποσό χρόνο ζωής έχεις, προλαβαίνω να σε δω νυφουλα ή να ετοιμαστώ για την κηδεία σου???
Νεφέλη:Δεν απαντάω...
Ρεα:Έλα ρε τρελή...βγες έστω για λίγο...παρακαλώωωω....
Νεφέλη:Υπόσχομαι να έρθω αύριο! Σε αφήνω τώρα πρέπει να κλείσω.
Ρεα:Καλά ρε παιδί όπως νομίζεις...
Νεφέλη:Μπαιιιι....
Λήξη κλήσης
Και κάπως έτσι επιτέλους θυμήθηκα τον δρόμο για το "σπίτι"....
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
