Guess Who Fucked Up

Σκοτεινοί κύκλοι

Νεφέλης POV

Πέρασαν κάμποσες μέρες από τον γυρισμό μας πίσω...Δεν μπορώ να πω ότι μου έλειψε η πόλη μου...
Μην με παρεξηγείτε δεν θα την άλλαζα για τίποτα στον κόσμο, αλλά την δεδομένη χρονική στιγμή το μόνο που προσφέρει είναι ένα κάρο βάσανα...!

Είναι πρωί Σαββάτου,η μόνη μέρα της εβδομάδας που μου απόμεινε για τον εαυτό μου!
Δεν είχα ύπνο ,έσυρα το σώμα μου κατά μήκος του κρεβατιού και με έναν ελαφρύ γδούπο άφησα τα πόδια μου να σωριάστουν στο ξύλινο πάτωμα.
Έμεινα για λίγη ώρα να χαζεύω το κενό προσπαθώντας να αποφασίσω αν όντως θέλω να αφήσω το μαλακό μου κρεβάτι...
Όταν επιτέλους το πήρα απόφαση με μια απότομη κίνηση ανάγκασαν το σώμα μου να ξυπνήσει... βγήκα από δωμάτιο μου και ενστικτωδώς κινήθηκα προς την κρεβατοκάμαρα τον γονιών μου.
Έχουν ήδη φύγει...Δεν εκπλήσσομαι μια ζωή έτσι είναι. Oh well που λεν και στο χωριό μου, ούτε που με νοιάζει.Όπως και να χει εγώ πάλι το δικό μου θα έκανα.Ομως ρε παιδί μου το έχω πραγματικά απορία αυτοί οι άνθρωποι δεν κουράζονται ποτέ να δουλεύουν, δηλαδή με 10 μέρες ρεπό το τρίμηνο αυτοί είναι ένταξη;
Εγώ μια φορά θα τα είχα παίξει στάνταρ!
Τέλος πάντων κατέβηκα της μαρμάρινες σκάλες και κατευθύνθηκα
Προς την κουζίνα, έκανα να ανοίξω το ψυγείο για να αποφασίσω τι θα φάω ως πρωινό και τσουπ να τα μας...κακός τα δεχτήκαμε....

Νόνη:Όχι που νόμιζες ότι θα σε άφηνα να φας, να γίνεις και εσύ σαν αυτές, αυτες τις απαίσιες με τους τόνους λίπους σαν σαμπρελες, να σερνεσε από δω και από κει. Άσε κάτω το γάλα ένα ποτήρι νερό και πολύ σου πάει.
Τσακίσου και ξεκινά το τρέξιμο μπας και σώσουμε τίποτα αχάριστη...

Νεφέλη:Μερικές φορές πραγματικά με κάνεις και σε πιστεύω, αλλά δεν γίνεται είσαι μόνο ένα δημιούργημα της φαντασίας μου και όμως έχεις καταφέρει να κλέψεις ύπουλα τον απόλυτο έλεγχο της ίδιας μου της ζωής...μα ποια είσαι τέλος πάντων...!

Νόνη:ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΚΑΛΎΤΕΡΗ ΈΣΥ!!!

Άφησα πίσω στην θέση του το κουτί με το άπαχο γάλα σόγιας και πλησίασα διστακτικά τον ολόσωμο καθρέπτη ,κοντά στο χολ.
Είχα πιασμένα τα μαλλιά μου σε έναν πρόχειρο κότσο και δεν φορούσα τίποτα το ιδιαίτερο.Το σώμα μου καλύπτει μια απλή γκρι κοντομάνικη μπλούζα και ένα μαύρο σορτσ...
Έβγαλα την μπλούζα μου, αφησα τον εαυτό μου εκτεθειμένο, έμεινα να κοιτάζω το είδωλο μου στον καθρέφτη από την κορυφή ώς τα νύχια.
Παντού έβρισκα την μια ατέλεια μετά την άλλη τίποτα δεν έμοιαζε σωστό πάνω μου, αν και το βάρος μου ήταν στα πλαίσια του φυσιολογικού ένιωθα πάντα ανασφαλής μέσα σε οποιοδήποτε ρούχο κάλυπτε το απαίσιο σωμα μου.
Πάντα προτιμώ τα πιο χαλαρά και φαρδιά ρούχα,έτσι ώστε να μπορούν να κρύβουν τις ατελείωτες ατέλειες...