Guess Who Fucked Up

Εγω ίσως και οχι?

Νεφέλης POV

Έφτασα μέχρι την εξώπορτα του σπιτιού μου...τοποθέτηση διστακτικά το ταιριαστό κλειδί στην κλειδαρότρυπα και περίμενα...
Τι περίμενα...? Μήπως ξέρω και εγώ?!
Πήρα μια βαθιά ανάσα γύρισα το κλειδί και την ίδια χρονική στιγμή το μετάνιωσα...!

Πέρασα με μια βιαστική κίνηση το χέρι μου μέσα από τις μπούκλες μου και ξεφυσηξα δυνατά...
Δεν με χωρούσε ο τόπος...ούτος ή άλλος δεν ήταν κάνεις.
Οι γονείς μου ήταν στον κόσμο τους, και οι δύο χαμένοι ανάμεσα σε στοίβες ατελείωτης χαρτουρας, τρέχοντας από δική σε δίκη και από εργοτάξιο σε μίτινγκ...Τι να τους πεις και αυτούς τώρα την δουλειά τους προσπαθούν να κάνουν οι άνθρωποι

Και να σου πω κάτι καλλίτερα, έτσι έχω το πεδίο ελεύθερο να κάνω ότι μου καπνίσει...

Τράβηξα βιαστικά το κλειδί από την πόρτα και το έχωσα κάπου βαθιά μέσα στην τσάντα μου. Κοίταξα τον ουρανό για ακόμη μια φορά.... δες τι όμορφα λάμπουν τα αστέρια εσύ ποτέ δεν θα τα φτάσεις, εσύ θα είσαι ακόμη ένα θαμπό στίγμα στον ορίζοντα, χαμένο μέσα στην λάμψη όλων των αστεριών που υπάρχουν δίπλα σου. Αυτό είσαι, μια ακανόνιστη θολούρα που δε λέει να φύγει και αμαυρώνει με την ασχήμια της τον ξαστερο ουρανό!!

Ένα ειρωνικό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο μου, επιβεβαιώνοντας τις σκέψεις μου.

Εσειρα από την κωλοτσεπη του παντελονιού μου το κινητό και μηχανικά Πληκτρολόγησα τον αριθμό του...είχε γίνει ρουτίνα πλέον

Στην άλλη γραμμή ακούστηκε η φωνή του όπως πάντα είχε αυτήν την γλυκιά βραχνάδα που πάντα κάτι ξυπνούσε μέσα μου, ήξερε ποιά είμαι, ήξερε τι ήθελα..!

Ραφαήλ:Ααα μπα μας θυμήθηκες μικρό?!

Νεφέλη:....που είσαι?

Ραφαήλ:Που θες να είμαι..?!

Νεφέλη:Εσύ θα μου πεις...!

Ραφαήλ:Κοίτα τι κάνει ένα καλοκαίρι με τον Φίλιππο...μπράβο και δεν του το χα!!!

Νεφέλη:Άσε τον Φίλιππο έξω από αυτό...

Ραφαήλ:Θες να έρθω ή θα μου κάνεις την χάρη?

Νεφέλη:Θες να τα βρούμε κάπου στην μέση...?

Ραφαήλ:Έχε χάρη που είσαι εσύ, οποιαδήποτε άλλη θα την είχα φτύσει ήδη!

Νεφέλη:Σε 10 στο πέρασμα...

Ραφαήλ:Θα σε περιμένω..

Κάτι γύρισε μέσα μου σαν διακόπτης.
Από εκεί που ένιωθα ευάλωτη τώρα μπορούσα να κατακτήσω τον κόσμο ολόκληρο με ένα απλό κούνημα των δαχτύλων μου!!!

Αυτός ο άνθρωπος μου βγάζει έναν άλλο εαυτό.
Μια Νεφέλη άγνωστη στο ευρύ κοινό!
Μαζί του μπορώ να κάνω τα πάντα, είναι η κακή επιρροή μου, είμαι πλέον εθισμένη στο άρωμα του,στον τρόπο που τα χέρια του αγγίζουν το πρόσωπο μου.
Στην αρχή ξεκίνησε σαν ένα φιλικό παιχνίδι και μετά εξελίχθηκε σε κάτι παραπάνω.
Κανείς δεν έχει ιδέα για αυτό το κρυφό κομμάτι της ζωής μου και έτσι θέλω να μείνει!!!
Είναι κάτι δικό μου και δικό του αποκλειστικά.
Είναι ο μόνος που μπορεί να κάνει τον πόνο να φύγει με τρόπους που μόνο αυτός γνωρίζει...
Λίγο αλκοόλ, κάμποσα δάκρυα και η γεύση της μέντας στα χίλια του φτάνουν να εξαφανίσουν τα προβλήματα έστω και για λίγο...

Είναι η μεθαδόνη της ζωής μου και είμαι ευγνώμων για αυτό...