Είναι και κάτι επιλογές ρε παιδί μου να χεις να μετανιώνεις...
Πώς μου ήρθε ότι θα μπορούσε κανείς να με αγαπήσει ποτέ...?!
Και βαλίτσα να ήμουν λιγότερες φορές θα με είχαν αδειάσει, αλλά τι να σου κάνει έτσι είναι η ζωή ή μήπως....Όχι!?
...
Συνεχίζω να χαζεύω, έξω από το παράθυρο μου... Είχε ήδη περάσει 15' και η αφεντιά του ακόμα να μας κάνει την τιμή να εμφανιστεί...
Υποθέτω, άλλαξε γνώμη! Τώρα που το σκέφτομαι, ήταν κάπως αναμενόμενο...αλλά ήθελα να πιστεύω πως κάτι άλλαξε μέσα του... Μα ποιον κοροϊδεύω, ήταν ποτέ δυνατό κάποιος να νοιαστεί πραγματικά για μένα! Και στο κάτω κάτω γιατί να νιώσει το παραμικρό ίχνος αγάπης για μένα... Είμαστε μόλις 17, πως είναι δυνατόν να γνωρίζουμε τι είναι η αγάπη, πόσο μάλλον να την νιώσουμε, να την πιστέψουμε... Ποια είμαι εγώ για να του ζητήσω να δεσμευτεί με τον ισχυρότερο δεσμό του σύμπαντος...
Μπορώ να πω ότι δεν με άγγιξε καθόλου η προδοσία του! Δεν είναι ο πρώτος και σίγουρα ούτε ο τελευταίος που θα μου φερθεί με αυτόν τον τρόπο... Μπορώ να πω ότι πλέον το έχω συνηθίσει, έχει γίνει κομμάτι της καθημερινότητας μου. Έχω πληγωθεί πολύ πιο βαθιά από άτομα που αγαπούσα, και ακόμα αγαπώ, ακόμη και αν αυτά με έχουν πραγματικά ξεχάσει, πλέον περιμένω τα πάντα από όλους...!!!
Φίλοι παιδικοί που θεωρούσα αδέρφια, μου έσκαβαν τον ίδιο μου τον λάκκο. Μπροστά μου όλος περίεργος πάντα με αγαπούσαν, με λάτρευαν και μόλις γύριζα την πλάτη μου για δευτερόλεπτα σαν φίδια έσταζαν το δηλητήριο τους...φήμες, ψέματα, απάτες, περιφέρονται παντού γύρω από το πρόσωπο μου εν αγνοία μου!
Όταν όλα πήγαιναν πρίμα, ήταν εκεί για να με υπεφημούν και να επωφελούνται από την παρουσία μου. Στα δύσκολα, ποτέ κανείς δεν ήταν εκεί για να με στήριξη, όλοι ξαφνικά κάτι είχαν να κάνουν, λακιζαν κρύβονταν, φοβούνταν....
Σιγά σιγά, όλοι αυτή η βρώμα βγήκε στην επιφάνεια. Το θέατρο του παραλόγου έριξε αυλαία και οι άθλιοι ηθοποιοί της έκαναν την τελευταία τους υπόκλιση!
Είδαν ένα πρόσωπο του εαυτού μου, που ούτε εγώ δεν ήξερα ότι υπήρχε. Έφτασα σε σημείο να με παρακαλάνε, Και εγώ απλά δεν αναγνώριζαν την ύπαρξη τους. Κλείστηκα στον εαυτό μου, (πόσο κλισέ ακούγετε αυτό!?) Δεν εμπιστευομουν κανένα πλέον.. Ήμουν εγώ και ο εαυτός μου ενάντια στον κόσμο...
Απόλλωνα POV
Την βλέπω από μακριά... Έχει το κεφαλάκι της ριγμένο προς τα πίσω, τα μαλλιά της πέφτουν ήρεμα πάνω στους ώμους της και τα μάτια της, τα υπέροχα αυτά μάτια της που με μάγεψαν από την πρώτη αρχή τα είχε ερμητικά κλειστά...Γιατί άραγε;
Φαίνετε τόσο ήρεμη, Μέσα μου αμφιταλαντεύομαι, δεν ξέρω αν θέλω να την χαζεύω από μακριά έτσι ήρεμη, γαλήνια ή να την πλησιάσω και να την σφίξω στην αγκαλιά μου μετά από τόσο καιρό...
Όχι πρέπει να πάω, είναι ανάγκη να της μιλήσω... πρέπει να μάθει... Είναι καλλίτερα να ξέρει, με το να το κρίβω και οι δύο χαμένοι βγαίνουμε... Δειλιάζω, δεν...δεν μπορώ... Ίσως είναι καλλίτερα να φύγω... Έχω μια ιδέα ίσως αυτή δουλέψει....
Νεφέλης POV
Μμμ νιώθω τα μάτια μου να κλείνουν... Έχουν περάσει 2 ώρες από την ώρα που υπέδειξε πως θα εμφανιστεί και προς "Μεγάλη μου έκπληξη" όπως όλοι σωστά μαντέψατε σιγά μην έκανε τον κόπο να έρθει ο απαίσιος...
Έφυγε και αυτός, Εξαφανίσθηκε σαν όλους τους άλλους, Πήρε αυτό που ήθελε και με άφησε κενή...!
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
