Guess Who Fucked Up

Ο βιολετή ουρανός

Νεφέλης ΡΟV

Έφυγα...πήρα τα ποδαράκια μου και όσο κουράγιο είχα και έφυγα τι άλλο να έκανα, δεν είχα και πολλές επιλογές.Σε ολόκληρη την διαδρομή μέχρι την κεντρική πλατεία της πόλης
Είχα μια παράξενη αίσθηση οτι κάποιος με ακολουθούσε...το ριξα και εγώ στα ζιγκ ζαγκ και όποιος και αν ήταν νομίζω με έχασε!

Δεν θέλω να πάω σπίτι ακόμα... έχει τόσα πολλά πράγματα που τον θυμίζουν και το μόνο που θα καταφέρω αν πατήσω το πόδι μου στο δωμάτιο μου είναι να πνιγώ μέσα στην άβυσσο των συναισθημάτων μου
Το άρωμα του, το μακό μπλουζάκι του,
με κάνουν να βουρκώνω ασυναίσθητα.

Πήγα στο γωνιακό βιβλιοπωλείο στην άκρη του πολυάσχολου πεζόδρομου, εσμπροξα την βαριά γυάλινη πόρτα και όπως πάντα ακούστηκε ο γλυκός ήχος από το κουδουνάκι για να ειδοποιήσει την Αμέλια πως κάποιος υποψήφιος αγοραστής μπήκε με μια ενδεχόμενη πρόταση

Ήξερε ποια ήμουν και τι θα τις ζητούσα, βέβαια δεν νομίζω να ήξερε τον πραγματικό λόγο που τα έπαιρνα αλλά δεν με πολύ νοιάζει κιόλας, λες και θα άλλαζε κάτι αν γνώριζε

Αμέλια: Βρε καλός το κορίτσι το όμορφο, εδώ τα έχω ένα κουτί από τα
συνηθισμένα ξυράφια

Αχ πως με ξέρει...της χαμογέλασα γλυκά όπως κάνω πάντα άλλωστε.
Έσφιξα το μικρό κόκκινο ορθογώνιο κουτάκι στην παλάμη του χεριού μου,
πέταξα και ένα τυπικό ευχαριστώ,πήρα μια βαθιά ανάσα και έφυγα...

Έφυγα να πάω που... Ούτε που ήξερα που να πάω.Δεν θέλω να δω κανέναν, κατέφυγα όπως πάντα στο δάσος κοντά στην γειτονιά μου.Απο εκεί μπορούσα να δω ολόκληρη την πόλη,να ακούσω αυτό το υπόκωφο βουητό που δημιουργεί η ανάμιξη των ανθρώπινων συνομιλιών με τις μηχανές των αυτοκινήτων και την μουσική υπόκρουση από τις καφετέριες, όλα αιωρούνται στον αέρα μαζί με τις σκέψεις και τα όνειρα μου για μια ευτυχισμένη ζωή δίχως πόνο!!!

Ο ουρανός είχε πάρει ένα γλυκό βιολετί χρώμα, βόλεψα τον εαυτό μου ανάμεσα στο μαλακό γρασίδι και τα βραχάκια.Ανοιξα το μικρό κουτάκι και τράβηξα από μέσα ένα από τα προσεχτικά τυλιγμένα ασημένια ξυράφια.Το κοίταζα για αρκετή ώρα.
Ολόκληρο το είναι μου αμφιταλαντεύεται για το αν θα έπρεπε να το κάνω για ακόμα μια φορά ή αν πράγματι δεν θα βοηθούσε και πολύ

Νονι:Καλά είσαι τρελή και βέβαια αξίζει να πονάς για όλα αυτά που έχεις προκαλέσει στους άλλους.Εχεις φέρει τόση δυστυχία και κάνεις την ζωή τον άλλων μίζερη σαν και του λόγου σου.

Νεφέλη:ΣΚΆΣΕ

Νονι:Μπαχα ας γελάσω κοίτα ποια μιλάει!Δεν έχεις κάνει τίποτα στην ζωή σου. Όλοι γύρω σου προχωράνε και εσύ μένεις ουραγός πάντα να ακολουθείς χωρίς καμία απολύτως πρόοδο.Εχεις φλομωσει τους πάντες στο ψέμα μέχρι και τον ίδιο σου τον εαυτό...

Νεφέλη:Σταματά δεν σε αντέχω άλλο βγες από το κεφάλι μου πάνε πρήξε κάνα άλλον...άντε παράτα μας.

Νονι:Μπορεί να παίζεις θέατρο γλυκούλα και να τους πείθεις όλους εμένα όμως δεν μπορείς να με ξεγελάσεις...

Αυτό ήταν αυτή η ηλίθια φωνή στο κεφάλι μου έδωσε την χαριστική βολή.Επιασα το ξυράφια χωρίς να διστάζω ούτε λίγο και με δάκρυα στα μάτια τράβηξα στο χέρι μου άλλες τρεις γραμμές.

Έμεινα εκεί στην κορυφή της πόλης κοιτάζοντας μια τα φώτα που τρεμόπαιζαν στα μαγαζιά και στα σπίτια και μια το πορφυρό αίμα που είχε σχηματίσει ρυάκια στον πήχη του χεριού μου...

Έκατσα έτσι για κάμποση ώρα, με μυαλό ΚΕΝΌ δεν σκεφτόμουν τίποτα απολύτως.Εννοιωθα ανακουφισμένη
σαν να είχα βρει την γαλήνη μέσα μου
,με τίμημα 3 ευθείες γραμμές να μου υπενθυμίζουν ποιά είμαι πραγματικά...

Ο βιολετή ουρανός