Guess Who Fucked Up

Απλότητα

Πλησιάζουν Χριστούγεννα.
Δεν έχουν συμβεί και πολλά να πω την αλήθεια. Υποθέτω τα πράγματα αρχίζουν και σοβαρεβουν, αφού οι πανελλαδικές αχνοφενονται στον ορίζοντα. Όλοι απασχολειμενοι, με διαγωνίσματα, στοίβες από φυλλάδια που χρωστάνε σε φροντιστές, ύλη που πιέζει για να βγει και μπλα μπλα μπλα.
Παρόλα αυτά δεν παραλείπουμε ποτέ να πάμε για τον καθιερωμένο πλέον παρασκευατικο καφέ, αφού είναι μια από τις λιγοστές ευκαιρίες που έχουμε να χαλαρώσουμε παρέα κοτσομπολευωντας τα του σχολείου, φροντιστηρίου, τα του κόσμο γενικότερα.     
Είναι όμορφα, περίεργα όμορφα...!
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί, αλλά μέσα σε όλο το άγχος μου νιώθω μια ηρεμία.
Είναι όλοι εδώ, όλοι γύρω μου φαίνονται να με στηρίζουν αφάνταστα, πράγμα λίγο πρωτόγνωρο για μένα.
Η Ρέα είναι πάντα δίπλα μου. Πάντα ήταν. Για να είμαι ειλικρινής ήταν η μόνη που είχα, ποτέ δεν έφυγε, με σήκωνε στα πόδια μου και προχωρούσαμε μαζί αντιμετωπίζοντας παρέα όλα τα δύσκολα, αλλά και τα εύκολα.
Ο Ωρίωνας, είναι η νεότερη προσθήκη στην παρέα, αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο νιώθω σαν να τον ξέρω χρόνια. Σαν δυο ψυχές χαμένες στο πέρασμα του χρόνου να ξανά βρέθηκαν. Η ηρεμία και το χιούμορ του τον κάνουν έναν από τους πιο αξιαγάπητους ανθρώπους που γνωρίζω.
Αλλά σαν την Ρέα δεν έχει. Δεν θυμάμαι καν πως δέσαμε σαν φίλες. Το μόνο που έχω συγκράτησει απλά την πρώτη φορά που την γνώρισα είναι τα πανέμορφα μάτια της που πάντα έχουν ένα απροσδιόριστο χρώμα, κατά βάση όμως είναι ένα βαθύ γαλάζιο. Και η φωνή, αυτή η χαριτωμένη γλυκιά φωνουλα που μου είπε "μπορείς να βάλεις μια υπογραφή εδώ, προσπαθούμε να μαζέψουμε υπογραφές για να σώσουμε τα αδέσποτα της γειτονιάς από τις φωλες" και από εκεί κάπως κάτι μαγικό συνέβη και γίναμε κάτι παραπάνω από κολλητές...
Τώρα βέβαια δεν είναι το μικρό ξανθό κοριτσάκι που μάζευε υπογραφές... Τώρα έχει εξελιχθεί σε μια δυναμική κοπέλα που θαυμάζω φανερά...!!!!
Τέλος πάντων, αν σας καίει να μάθετε για τον Απόλλωνα απλά συνυπάρχουμε για την ώρα όταν η εκτεταμένη τσακαλοπαρεα αποφασίζει να βγει μια δυο φορές την βδομάδα για να ξεδώσουμε με λίγη καλή μουσική και αλκοόλ να μας καίει...
Δεν μπορώ να πω αρχίζουμε και κάνουμε μια κάποια πρόοδο. Μιλάμε, με ρεγουλα πάντα αλλά όχι πολλά πολλά. Είμαστε ρε παιδί μου φίλοι, ίσως να το θέσω καλύτερα γνωστοί με κοινά ενδιαφέροντα...ξέρω γω??
Για την ώρα, υποθέτω πάω να χωθώ στα βιβλία μου μήπως καταφέρω και κάνω κάτι με την ζωή μου. Μα πάση θυσία πρέπει να μπω σε ένα ελληνικό πανεπιστήμιο, γιατί όπως όλοι πολύ καλά γνωρίζετε εγώ εκεί έξω δεν πάω, και ας μου δίνουν την ευκαιρία οι γονείς μου, εγώ τον κόσμο μου δεν τον γκρεμίζω ξανά τώρα που τον νιώθω για πρώτη φορά δικό μου.

***Για πρώτη φορά τότε είχα νιώσει ότι εγώ είμαι κυρίαρχη του κόσμου μου και δεν με καταπίνει πια αυτή. Είχα να πληγώσω τον εαυτό μου αρκετό καιρό. Η ενοχλητική αυτή φωνούλα είχε θαφτεί κάπου βαθιά στο υποσυνείδητό μου. Τότε...τότε δεν γνώριζα ακόμη την καταστροφή που παραμόνευε στην γωνιά της κάπου πίσω από τις σκιές. Όλα θα αλλάξουν, αλλά ας πάρουμε την ιστορία ένα κομμάτι την φορά.