Guess Who Fucked Up

Χρόνος και Ευτυχία

Νεφέλης POV

Είναι αναμενόμενο και ταυτόχρονα αναπόφευκτο το γεγονός ότι όλοι μεγαλώνουμε.
Μαζί με αυτό επέρχεται και η αλλαγή!

Άνθρωποι θα μπουν και θα βγουν από την ζωή σου σε χρόνο ρεκόρ,
Πόρτες θα ανοίξουν και άλλες θα κλείσουν στην μούρη σου ,αφήνοντας το σημάδι τους όπως το κάθε τι άλλωστε.

Το θέμα είναι να ξέρεις ποιους να εμπιστευτείς και ποτέ μπορείς να το κάνεις!
Πράγμα που αν Ρωτάς εμένα είναι ολίγον τι δύσκολο να καταφέρεις στα 17 σου...

Παρόλα αυτά θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά τυχερό, που μπορώ να αποκαλώ την καλύτερη μου φίλη αδερφή, και την μαμά μου φιλενάδα!

Ο καιρός πέρασε, το καλοκαίρι έφυγε και έδωσε την σειρά του στο αγαπημένο σε όλους (σχεδόν) φθινόπωρο!
Έχει φτάσει πλέον μέσα Οκτώβρη και όλοι έχουμε επανέλθει στους γρήγορους ρυθμούς της αστικής ζωής.
Οι ξένοιαστες καλοκαιρινές βόλτες, μετατράπηκαν σε φροντηστιριακες ώρες και οι καυτές καλοκαιρινές μέρες έγινα πλέων μούντες και δροσερές!

Ήταν πρωί Παρασκευής, πράγμα που με έκανε ιδιαίτερα χαρούμενη, αφού ακόμη μια κουραστική εβδομάδα έφτασε στο τέλος της.
Αν και φθινόπωρο, η μέρα ήταν αρκετά ζεστή, για μένα ώστε να μπορώ να βγω με ένα ελαφρύ μακρυμανικο και ένα από τα αγαπημένα τρύπια τζιν της γιαγιάς.
Κατέβηκα βιαστικά στην κουζίνα, άρπαξα το θερμός με τον πολλά χρειαζουμενο, αν όχι αναγκαίο καφέ, και βγήκα στον δρόμο.

Στο σπίτι φυσικά δεν ήταν κάνεις, αφού οι γονείς μου είναι ήδη εξαφανισμένοι από τα άγρια χαράματα και από ότι φαίνεται ο ίδιος μου ο γάτος προτιμά την παρέα τον αδέσποτων περισσότερο από την δική μου συντροφιά (Τι ειρωνεία)!!!

Ήταν μια από τις λίγες μέρες που αποφάσισα να μην φορέσω τα ακουστικά μου αλλά να δώσω μια ευκαιρία στο εαυτό μου να αφουγκραστεί τον κόσμο γύρω μου!
Πράγμα αρκετά σπάνιο αφού συνήθως προτιμώ να χάνομαι στις σκέψεις μου με την χαλαρή υπόκρουση της μουσικής μου!!!

Προσπερνούσα τον έναν άνθρωπο μετά τον άλλο, αυτοκίνητα βούιζαν σαν τις πολυασχολες μέλισσες προσπαθώντας να φτάσουν στον προορισμό τους στην ώρα τους, μαγαζάτορες άνοιγαν τα καταστήματα τους , παιδιά έτρεχαν να προλάβουν τα λεωφορεία και εγώ περπατούσα αργά προς το σπίτι της Ρέας, αφού είχα δώσει στον εαυτό μου ένα προβάδισμα 10 λεπτών...

Νεφέλη:Θα μας κάνει την χάρη η μεγαλειωτητα σου να κατέβει η σκέφτεσαι να πάμε στο τέλος του εφταωρου ??