Never let me go

Κεφάλαιο 29

ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕΤΑ...

Μία εβδομάδα. Πέρασε μία εβδομάδα από την τελευταία φορά που τον είδα, από την τελευταία φορά που ανέπνευσα πραγματικά. Μία βδομάδα που έμοιαζε αιώνας. Ακόμα βρίσκομαι εδώ, σε αυτή την άθλια αποθήκη ανήμπορη να σώσω τον εαυτό μου ή να τον προστατεύσω.

Όσο θυμάμαι την τελευταία μας συνάντηση, όσο θυμάμαι τον ρυθμό με τον οποίο η καρδιά του χτυπούσε ομοιόμορφα κάτω από τη δική μου στην αγκαλιά μου, όσο θυμάμαι τα δάκρυα που ξέφευγαν ανεμπόδιστα από τα δυο γλυκά του μάτια, τα συνήθως δυνατά μα τότε αδύναμα χέρια του γύρω από τη μέση μου να με τυλίγουν σε μια αγκαλιά γεμάτη συναισθήματα, δεν μπορώ να ξεχάσω.

Πώς να ξεχάσω άλλωστε; Πώς μπορείς να ξεχάσεις στιγμές για τις οποίες βάζεις το χέρι σου στη φωτιά πως γεννήθηκες για να ζήσεις; Αν λοιπόν γεννήθηκα για κάποιο λόγο, είμαι σίγουρη πως ήταν αυτός. Σίγουρα για να τον συναντήσω και να νιώσω τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που μου δημιούργησε. Και δεν το μετανιώνω φυσικά, ποτέ δεν θα το μετανιώσω. Μου αρκεί που πλάι του ένιωσα πως έζησα, έζησα πραγματικά κι ας κράτησε για λίγο αυτό το όμορφο ταξίδι... Ειρωνεία. Να προσπαθώ να ξεφύγω από το παρελθόν και τελικά να καταλήγω στο να το συμπεριλαμβάνω στο μέλλον μου. Βασικά τι λέω; Το παρελθόν είναι το μέλλον μου. Ή τουλάχιστον, ήταν...

Τον τελευταίο καιρό έχουνε επιστρέψει και οι ανυπόφοροι εφιάλτες μου. Δεν κοιμάμαι πλέον τα βράδια, μόλις με παίρνει ο ύπνος αμέσως πετάγομαι εφόσον δεν αντέχω να βλέπω εμένα ουσιαστικά να μου ρίχνω ευθύνες για την τωρινή μου κατάσταση. Πρέπει να δείχνω σε άθλια κατάσταση γενικά.

Κλειδιά ακούγονται να ξεκλειδώνουν την πόρτα και καταλαβαίνω πως ήρθαν να με ταΐσουν και για σήμερα. Είμαι τόσο κουρασμένη που δεν μπαίνω καν στον κόπο να τον κοιτάξω πρόσωπο με πρόσωπο. Τελικά ακόμα δεν έμαθα πως τον λένε αυτόν τον άντρα, αλλά ούτε με ενδιαφέρει κιόλας. Ξέρω απλά πως ήρθε, θα μου αφήσει φαγητό και νερό και έπειτα θα σηκωθεί και θα φύγει. Έτσι, χωρίς να πει κάτι κι εγώ απλά να τον παρατηρώ σιωπηλή χωρίς καμία όρεξη για οποιαδήποτε κουβέντα. Στη αρχή προσπαθούσα να του επιτεθώ, έστω από αντίδραση, μα κάθε φορά με χτυπούσε δυνατά, αποθαρρύνοντάς με. Έχω βαρεθεί πλέον...

"Δήμητρα;" ακούω μια αρκετά γνωστή για μένα φωνή να μου μιλάει ξαφνιασμένη. Παραξενεμένη όπως είμαι σηκώνω τα μάτια μου ψηλά για να επιβεβαιώσω την ακοή μου. Δεν το πιστεύω...