Never let me go

Κεφάλαιο 45

"Τι πράγμα;" φωνάζει μέσα στο αυτί μου μέσω τηλεφώνου.

"Όπως ακριβώς το ακούς, με έδιωξε!" τσιρίζω και αγγίζω το πρόσωπο μου ώστε να εμποδίσω να κυλήσουν καινούργια δάκρυα. Ανοίγω γεμάτη σύγχυση την πόρτα του αυτοκινήτου και αμέσως μόλις κάθομαι στο κάθισμα νιώθω να ασφυκτιώ.

"Γιατί να σε διώξει; Δεν καταλαβαίνω..." ακούγεται μπερδεμένη.

"Μου είπε πως δεν της έδειξα αρκετή εμπιστοσύνη. Ίσως όντως έκανα λάθος, ίσως δεν μου το είπαν επειδή δεν βρήκαν την κατάλληλη στιγμή, αλλά κατάλαβα το λάθος μου και ήθελα να επανορθώσω. Βίκυ, τι θα κάνω;" περνάω απελπισμένα τα δάχτυλά μου μέσα από τα μαλλιά μου σε μια προσπάθεια να ηρεμήσω.

"Αρχικά ψυχραιμία. Δεν μπορεί να χαλάσει μια τόσο δυνατή φιλία...Ίσως τώρα είναι η σειρά της Δανάης να πάρει τον χρόνο της. Έχε μου εμπιστοσύνη και ξέρω τι σου λέω, θα το δεις" πάντα η φίλη μου ήτανε πιο αισιόδοξη από μένα, πραγματικά μεγάλο προσόν. Και πολύ χρήσιμο όπως αποδεικνύνεται στην προκειμένη περίπτωση.

"Έχεις δίκιο...Έτσι όπως τα έκανα πρέπει να μείνω λίγο ακόμα στην αναμονή" γελάω με δυσκολία.

"Όλα θα φτιάξουν μην μου αγχώνεσαι. Το απόγευμα θα έρθω από το σπίτι σου πάλι, κοίτα να ετοιμάσεις κάτι καλό να με υποδεχτείς" μου λέει με μια δόση χιούμορ όμως εγώ ξέρω πως σοβαρολογεί.

"Εντάξει, μείνε ήσυχη και δεν θα χάσεις" την διαβεβαιώνω. Ήδη πλάθω σχέδια στο μυαλό μου.

[...]

Το κοτόπουλο έχει αποκτήσει μια τραγανή κρουστά πάνω στην επιφάνειά του ενώ οι πατάτες έχουν αποκτήσει το έντονο και επιθυμητό ροδοκόκκινο χρώμα που τους αρμόζει. Βγάζω το ταψί από τον φούρνο και το τοποθετώ πάνω στο τραπέζι της κουζίνας.

Ανοίγω ένα μπουκάλι κρασί και γελάω με πικρία. Ας περιποιηθώ την μια και μοναδική φίλη που μου απέμεινε. Τουλάχιστον από τους κοντινούς.

Το κουδούνι χτυπάει με εμένα να μην έχω προλάβει να ετοιμάσω τις τελευταίες πινελιές ακόμα. Ήρθε από τώρα; απορώ. Με έκπληξη διαπιστώνω πως η ώρα είναι ήδη επτά το απόγευμα. Λογικό να ήρθε τώρα λοιπόν...

Ο φίλος που έκανα πρόσφατα στέκει στο κατώφλι του διαμερίσματός μου με ένα μπουκάλι κρασί στο χέρι.

"Πάνο; Πώς κι από δω;" ίσως ακούστηκε κάπως αυτό, ελπίζω μόνο να μην παρεξηγήσει τίποτα.