Never let me go

Κεφάλαιο 33

"Πρέπει να μαζέψουμε τα πράγματά μας και να φύγουμε από δω μέσα άμεσα.  Είναι πολύ επικίνδυνο να μένουμε στο μέρος όπου μας βρήκαν την τελευταία φορά" διαπιστώνω ενώ εκείνος με κρατά γερά στην αγκαλιά του.

"Το ξέρω" παραδέχεται και μου αφήνει ένα φιλί στο μέτωπο όπως με έχει στην αγκαλιά του.

"Τι θα κάνουμε;" τον ρωτάω μπερδεμένη.

"Θα πάμε να μείνουμε σε ένα ξενοδοχείο..." απαντάει.

"Γενικά εννοώ Αχιλλέα. Τι θα κάνουμε; Είμαστε ήδη σε μπελάδες με τόσα που ξέρουμε. Αποτελούμε κόκκινο πανί πλέον" του λέω.

"Έχεις δίκιο αλλά ειλικρινά δεν έχω ιδέα. Αυτός ο τύπος δεν αστειεύεται..." ξεφυσάει.

"Ίσως...Αν τον καρφώναμε στεγνά στην αστυνομία;" προτείνει.

"Και τι να τους πούμε δηλαδή;" ρωτάω.

"Την αλήθεια και όλα όσα περάσαμε Δήμητρα" μου λέει σαν να λέει το αυτονόητο.

"Ναι αλλά έτσι μπορεί να την πληρώσει και ο Ρίτσαρντ" παρατηρώ. Εκείνος φαίνεται να σφίγγεται με αυτή μου την παρατήρηση.

"Και τι σε νοιάζει εσένα ρε Δήμητρα; Αφού είναι και αυτός μπλεγμένος, καλά θα κάνει να πληρώσει" απαντάει ψυχρά.

"Δεν έχεις δίκιο" λέω και σιγά σιγά βγαίνω από την αγκαλιά του. "Εκείνος μας έσωσε αν θυμάσαι καλά. Διαφορετικά θα ήμασταν ακόμη παγιδευμένοι και θα κλαίγαμε τη μοίρα μας" του λέω.

"Εντάξει ρε Δήμητρα, εντάξει" παραδίνεται. "Και τι ακριβώς προτείνεις να κάνουμε;"

"Θα πάμε να τα δηλώσουμε όλα στην αστυνομία αλλά δεν θα γίνει ο παραμικρός λόγος για τον Ρίτσαρντ" λέω χαλαρά.

"Το ενδεχόμενο να μιλήσει ο ίδιος από μόνος του για όλους όσους εμπλέκονται σε αυτό συμπεριλαμβανομένου και του Ρίτσαρντ δεν το έχουμε κατά νου ε;" σηκώνει το φρύδι του ενώ με κοιτάζει.

"Αυτό δεν το σκέφτηκα. Ωστόσο, είναι κολλητός του. Ο μόνος πραγματικός φίλος που έχει από τα παλιά. Δεν πιστεύω να τον πρόδιδε τόσο εύκολα και για κανέναν λόγο..." απαντώ.

"Μάλιστα. Και για εξήγησέ μου τον λόγο για τον οποίο ο κολλητός και συνεργός του Ίαν θέλησε να μας βοηθήσει" ρωτάει καχύποπτα.

"Δεν ξέρω...Η αλήθεια είναι πως κι εμένα με προβλημάτισε αυτό. Αλλά σημασία έχει πως τήρησε την υπόσχεσή του, σωστά;" αφήνω μια ρητορική ερώτηση την ίδια στιγμή που χτυπάει η πόρτα, σπάζοντας την σχεδόν απόλυτη ησυχία του δωματίου.