Never let me go

Κεφάλαιο 32

Άλλες 3 ημέρες πέρασαν χωρίς κάποιο αποτέλεσμα. Τώρα πλέον μπορώ να τις μετράω εύκολα αφού κάθε μέρα ο Νικ με επισκέπτεται 2 φορές, μία για να μου φέρει φαγητό και μία για να δει αν χρειάζομαι κάτι άλλο. Εγώ όμως το μόνο πράγμα που χρειάζομαι και μάλλον δεν θα έχω σύντομα, είναι η ελευθερία μου και εκείνον.

Περιμένω λοιπόν υπομονετικά μέχρι να έρθει ο Ρίτσαρντ. Για την ακρίβεια, περιμένω υπομονετικά μέχρι να διαπιστώσω αν όντως θα κρατήσει τον λόγο του ή όχι όντας αρκετά απαισιόδοξη. Δεν θέλω πραγματικά να σκεφτώ τι με περιμένει αν δεν έρθει όπως μου υποσχέθηκε. Αποφάσισα χτες να σκεφτώ τους λόγους για τους οποίους ίσως τον συμφέρει να με βοηθήσει.

Κανένας. Κυριολεκτικά κανένας. Γιατί να θέλει να βοηθήσει εμένα αν είναι να χαλάσει μία χρόνια και έμπιστη φιλία; Γιατί να προδώσει τον κολλητό του φίλο όταν δεν έχει κάποιο συμφέρον. Βασικά πιστεύω πως και συμφέρον να υπήρχε, εκείνος θα του ήταν πιο πιστός κι από σκύλος. Ίσως τελικά πρέπει να το πάρω απόφαση. Ίσως θα πρέπει να αποδεχτώ πως η τύχη για άλλη μια φορά μου έδειξε πως δεν με συμπαθεί και πως θέλει να με βλέπει να πονώ και να ταλαιπωρούμαι. Αλλά όχι. Αυτή τη φορά δεν θα της κάνω τη χάρη, αυτή τη φορά δεν θα υποταχθώ στο φόβο για το αύριο. Από δω και πέρα αποφασίζω να κάνω νέα φίλη μου την ελπίδα.

Τις σκέψεις μου διακόπτουν βίαια για ακόμα μια φορά τα κλειδιά που ακούγονται στην πόρτα και θέλουν να την ξεκλειδώσουν. Έτσι παίρνανε οι μέρες μου πια. Εγώ να σκέφτομαι έως ότου κάποιος από εκείνους να μου καταστρέψει τον ειρμό.

Περιμένω με αγωνία να αντικρίσω τον Ρίτσαρντ. Ίσως είναι αυτός. Ίσως τελικά τα κατάφερε. Φυσικά όλες οι ελπίδες μου θα βυθιστούν για ακόμη μια φορά στο πρόσωπο του Νικ.

"Δεν τρως όμως. Το αφεντικό είπε πως σήμερα ειδικά πρέπει να είσαι γεμάτη ενέργεια. Σε περιμένει μια πραγματικά μεγάλη και σκληρή μέρα. Ή μάλλον καλύτερα...νύχτα" και με αυτά τα λόγια μου αφήνει ένα πιάτο μπιφτέκι με πατάτες στον φούρνο. Η αλήθεια είναι πως στο θέμα του φαγητού δεν έχω κανένα απολύτως παράπονο. Είναι όλα λαχταριστά και νόστιμα. Μπαίνω στον πειρασμό να κοιτάξω με λαιμαργία το πιάτο. Κάποιες φορές σκέφτομαι και αναρωτιέμαι ποιος μπορεί να τα μαγειρεύει αυτά αλλά στο τέλος καταλήγω να μην με νοιάζει και να τα καταπίνω σχεδόν αμάσητα. Αλλά αυτή τη φορά όχι, δεν θα το κάνω. Βρίσκω το κουράγιο να επιβληθώ στον εαυτό μου και να πάρω τα μάτια μου από αυτά που με βασανίζουν.