Never let me go

Κεφάλαιο 24

"Τι θέλει αυτός και σε παίρνει τέτοια ώρα;" ξαναρωτάει φανερά...ενοχλημένος;

"Δεν ξέρω, προφανώς να δει πώς είμαι. Έχουμε πολλές ώρες να μιλήσουμε..." προσπαθώ να εξηγηθώ για κάτι που πραγματικά δεν με ενδιαφέρει καθόλου και αν ήταν στο χέρι μου, δεν θα είχε συμβεί καν.

"Μην το σηκώσεις" λέει χαλαρά κάνοντας πως δεν τον νοιάζει ωστόσο, η φωνή του κάνει τα λόγια του να ακούγονται σαν διαταγή.

"Τι; Είσαι τρελός; Έτσι θα κινήσω υποψίες" βιάζομαι να απαντήσω προφανώς χωρίς να το σκεφτώ.

"Τι υποψίες; Δήμητρα δεν έχει ιδέα πού είσαι και με ποιον. Θα κάνεις πως δεν το άκουσες, τόσο απλά" εξηγεί και μπορώ να πω πως έχω ήδη πεισθεί.

"Εξάλλου δεν θέλω να χαλάσει η ατμόσφαιρα μεταξύ μας" απαντάει πιο μαλακά αυτή τη φορά.

"Έχεις δίκιο" συμφωνώ μαζί του.

"Βάλτο στο αθόρυβο κι έλα πάλι εδώ" μου λέει και χτυπάει με το χέρι του το στρώμα κάτω από το σεντόνι.

"Εντάξει..." αναστενάζω και ακολουθώ πιστά τις οδηγίες του.

Δεν έχω ιδέα πώς βρέθηκα εδώ, σε αυτό το σημείο με τον Αχιλλέα. Υποτίθεται πως θα ήμασταν φίλοι, υποτίθεται πως έχω μια σχέση, πολλά 'υποτίθεται' μαζεύονται και δεν ξέρω αν μπορώ να τα διαχειριστώ.

Και τότε γυρίζω προς τα εκείνον. Έχει κλειστά τα μάτια του και φαίνεται να είναι πιο γαλήνιος και ευάλωτος από ποτέ. Τώρα που τον παρατηρώ ξανά από τόσο κοντά και πονάει η καρδιά μου από το πόσο όμορφος δείχνει, τώρα ίσως ξέρω πως μπορώ να το διαχειριστώ. Ή μάλλον όχι, ξέρω πως αξίζει να προσπαθήσω.

Ο ύπνος είναι γλυκός κι εγώ νιώθω πιο ανάλαφρη και πιο ολοκληρωμένη από ότι έχω υπάρξει ποτέ στη ζωή μου μέχρι τώρα.

[...]

Για ακόμα μια φορά το φως του ήλιου ενοχλεί την συνύπαρξή μου με τον ύπνο. Θέλω να σηκωθώ, αλλά δεν βρίσκω ακόμα την ψυχική δύναμη. Ακούω βήματα να με πλησιάζουν αργά και προσπαθώ μόλις και με τα βίας να ανοίξω τα μάτια μου.

"Ω συγγνώμη, σε ξύπνησα;" ρωτάει ένας κατσουφιασμένος Αχιλλέας με παράπονο στη χροιά του.

"Όχι, έτσι κι αλλιώς τώρα θα σηκωνόμουν" του χαμογελάω.

Μου παίρνει μόλις λίγα δευτερόλεπτα για να παρατηρήσω πως κρατάει έναν γεμάτο δίσκο στα χέρια του.

"Τι είναι όλα αυτά;" ρωτάω με τα μάτια μου να κοντεύουν να βγούνε έξω από το κεφάλι μου.