Never let me go

Κεφάλαιο 12

"Είναι τόσο όμορφη αυτή η πόλη. Τελικά η Ελλάδα όντως έχει ψυχή" ομολογεί ο Ίαν.

"Ναι το ξέρω. Είναι μια πανέμορφη χώρα" λέω χαμογελώντας υπερήφανα και κοιτώντας το απέραντο γαλάζιο του ουρανού πάνω από την Ακρόπολη. Ευτυχώς, ο καιρός είναι πεντακάθαρος δίχως κανένα σύννεφο, και μας άφησε να τον εκμεταλλευτούμε στο έπακρο. Τόσα χρόνια στην Αμερική είχα ξεχάσει την αίσθηση του λαμπερού ελληνικού ηλίου να χαϊδεύει την σάρκα μου.

"Σου άρεσε η βόλτα μας αγάπη μου;" ρωτάω περίεργη, μα νομίζω πως ξέρω την απάντηση.

"Μόνο; Την λάτρεψα. Όπως κι εσένα" συμπληρώνει και νιώθω τα μέσα μου να λιώνουν σαν παγωτό.

"Αυτά μου λες και δεν σου χαλάω χατήρι" του παραδέχομαι και δεν με νοιάζει αν θα το πάρει πάνω του ή όχι. Θέλω να ξέρει πώς αισθάνομαι γι'αυτόν.

"Που θα πάμε τώρα;" ανυπομονεί για την συνέχεια της ημέρας μας.

"Θα σε πάω να δοκιμάσεις την ελληνική σπεσιαλιτέ μας που ονομάζεται μουσακάς και μετά θα μου πεις την γνώμη σου" τον ενημερώνω. Ήθελα να του κάνω έκπληξη, μα έτσι κι αλλιώς αυτό έκπληξη είναι αφού δεν έχει δοκιμάσει ποτέ ξανά μουσακά και μάλιστα σπιτικό. Εμένα οι μαγειρικές ικανότητες φτάνουν μέχρι τα βραστά αυγά, άντε και κάνα τοστ.

Περπατάγαμε επί ώρες στα στενά και στους δρόμους γύρω από την Πλάκα. Ξένες γλώσσες ακούγονταν τριγύρω μας από τους χιλιάδες τουρίστες που προτίμησαν ως καλοκαιρινό προορισμό τους την ηλιόλουστη Ελλάδα. Κοιτάζω επίμονα τις αντιδράσεις του Ίαν αλλά δεν μπορώ να διακρίνω ίχνος κούρασης στο χαμογελαστό πρόσωπο του. Είναι αρκετά γυμνασμένος βέβαια για να κουραστεί, μα και πάλι, κάναμε αρκετό δρόμο σήμερα. Και φυσικά θα το ξανάκανα γιατί δεν τον χορταίνω, πραγματικά.

Σταματήσαμε να φάμε σε ένα παραδοσιακό εστιατόριο με καταπληκτική θέα. Έχει ολόκληρη την Ακρόπολη και την μισή Αθήνα στο πιάτο. Τι άλλο να ζητήσει κανείς για ευχαρίστηση;

"Αγάπη μου, βγάλε να δούμε τις φωτογραφίες μας από τη σημερινή μας βόλτα" λέω στον Ίαν, μη μπορώντας να περιμένω άλλο. Θέλω τόσο πολύ να δω την χαρά χαραγμένη στα πρόσωπα μας και αποτυπωμένη μέσα σε κάποιες εικόνες. Εκεί όπου δεν θα σβήσει ποτέ και ούτε ο χρόνος θα καταφέρει να τις φθείρει.

Κοιτάζουμε ξέγνοιαστοι και χαμογελάμε, χαζεύοντας κάθε φωτογραφία που τραβήξαμε σήμερα. Άλλες είναι 'κανονικές' και φαινόμαστε όσο πιο σοβαροί μπορούμε και σε άλλες είμαστε απλά τρελοί. Κάνουμε αστείες γκριμάτσες με φόντο τον Παρθενώνα και το τοπίο της απέραντης Αθήνας. Φυσικά από αυτή τη συλλογή δεν λείπουν και οι ατελείωτες σέλφι από τη βόλτα μας στο Μοναστηράκι.