Never let me go

Κεφάλαιο 30

Επιτέλους, τον νιώθω δίπλα μου. Τον έχω μέσα στην αγκαλιά μου. Είναι απίστευτο το πόσο μπορεί να σου λείψει ένα άτομο. Το πώς αισθάνεσαι αν δεν τον δεις έστω και για μία εβδομάδα. Μια βδομάδα μαρτύριο για σένα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, μια βδομάδα μοιάζει αιώνιας. Ένας βασανιστικός και ατέλειωτος αιώνας.

"Δεν ξέρω αν το θυμάστε αλλά πρέπει να φύγουμε αμέσως τώρα από εδώ" η φωνή του Ρίτσαρντ μας διακόπτει χωρίς να προλάβουμε να πούμε τίποτα παραπάνω.

"Ποιος είναι αυτός;" απορεί ο Αχιλλέας κοιτώντας μία εμένα μία εκείνον.

"Είναι...Απλά ας τον εμπιστευτούμε" προσπαθώ να του χαμογελάσω αλλά μάταιος κόπος τελικά.

"Σε παρακαλώ μην κλαις, είμαι μια χαρά" μου ψιθυρίζει και ο αντίχειράς του φυλακίζει το δάκρυ μου που πήγε να κυλήσει ανεπιτυχώς από τα μάτια μου.

"Ωπ, τι έχουμε εδώ;" ρωτάει μια γνώριμη φωνή που μας αφήνει όλους άφωνους και τρομαγμένους.

"Ίαν; Τι κάνεις εσύ εδώ;" ρωτάει ο Ρίτσαρντ και για κακή του τύχη, φαίνεται αρκετά αναστατωμένος.

"Αυτό ακριβώς θα σε ρώταγα κι εγώ μόλις τώρα. Εσύ πάλι, ποιο μέρος της πρότασης 'Φέρ'την σε μένα' δεν κατάλαβες;" φαίνεται έξαλλος. Εκείνος παίρνει μια βαθιά ανάσα και φαίνεται να έρχεται στα λογικά του.

"Απλά μου είπε ότι...Τέλος πάντων σκέφτηκα πως αν τον δει έτσι θα γίνει πιο επώδυνο" απαντάει κομπιάζοντας αλλά με αληθοφανή και ήρεμο τρόπο.

"Τέλος πάντων, ας είναι" λέει και πλησιάζει τον Ρίτσαρντ πιάνοντάς τον από τους ώμους του.

"Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος στη θέση σου θα του είχα πάρει το κεφάλι που παράκουσε τις διαταγές μου. Όμως, ξέρεις Ρίτσαρντ πόσα έχουμε περάσει μαζί, πόσα χρόνια συνεργαζόμαστε και πόσο δυνατή είναι η φιλία μας. Δεν μπορώ να σου κρατήσω κακία ούτε καν να σε επιπλήξω" όλα αυτά τα λόγια έμοιαζαν τόσο αληθινά, μάλλον συγκινητικά στα αυτιά μου.

"Φτάνει όμως η επικεψούλα. Έχουμε και δουλειές" και με μια πρόταση ο άντρας που νόμιζα πως αγάπησα απέκτησε ξανά τον πραγματικό του ψυχρό εαυτό. Πώς γίνεται τόσα χρόνια να μην το είδα; Βασικά, πώς γίνεται τόσα χρόνια να είναι τόσο καλός υποκριτής μαζί μου;

"Φέρε την στο γραφείο μου αμέσως" διατάζει και ο Ρίτσαρντ γνέφει καταφατικά. Εκείνος εξαφανίζεται από το οπτικό μας πεδίο. Τότε και μόνο τότε νιώθω να ανασαίνω πάλι κανονικά.