Never let me go

Κεφάλαιο 40

Οι επόμενες τρεις ημέρες κύλησαν ομαλά με εμένα να μην το κουνάω ρούπι από το σπίτι. Κοιμόμουν και ξυπνούσα παρέα με τις σκέψεις μου. Ώσπου ήρθε η μεγάλη μέρα της μετακόμισης και της επικείμενης εγκατάστασης. Όλες αυτές τις μέρες ετοίμαζα τα πράγματα μου ώστε να μην χρειαστεί να πηγαινοέρχομαι σχεδόν συνέχεια. Περιττό να αναφέρω πως ο Αχιλλέας συνέχισε να στέλνει μηνύματα και μάλιστα με 'απείλησε' πως αν δεν τον ενημερώσω πότε μετακομίζω για να έρθει να με βοηθήσει, δεν θα μου ξαναμιλήσει ποτέ. Δεν τον πιστεύω φυσικά και θα μπορούσα κάλλιστα να τον αφήσω στην απέξω, αλλά δεν θέλω να χαλάσω την τόσο ωραία αρχή που προσπαθεί να κάνει πρώτος.

"Είσαι έτοιμη κόρη μου;" ο πατέρας μου κάνει την εμφάνισή του από το μέσα δωμάτιο κρατώντας δύο μεγάλες βαλίτσες στα δυο του χέρια.

"Έτσι νομίζω" του χαμογελάω.

"Εντάξει, έτσι κι αλλιώς δεν πας πουθενά μακριά. Και να ξέχασες κάτι, είκοσι λεπτάκια δρόμος είναι μέχρι το καινούργιο σου σπίτι" με καθησυχάζει.

"Δηλαδή τώρα θα μας φύγεις;" φυσικά η μαμά μου με το παράπονο στα μάτια όπως πάντα κάνει την εμφάνισή της τελευταία στιγμή.

"Δεν πάω πουθενά μαμά μου, θα έρχομαι να σας βλέπω κάθε μέρα αν θέλεις" την πλησιάζω και την αποχαιρετώ γλυκά με μια σφιχτή τρυφερή αγκαλιά.

"Έτσι δεν κάναμε ούτε όταν πήγα πρώτη φορά Αμερική" αστειεύομαι.

"Τότε ήξερα πως πάλι εδώ θα κατέληγες, υπάρχει διαφορά" με πληροφορεί.

"Ό,τι πεις!" δεν της φέρνω αντίρρηση.

Το κουδούνι χτυπάει και μας αποσπά όλους από την τόσο οικογενειακή ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε.

"Πάω εγώ!" λέω βιαστικά.

"Περιμένεις κάποιον;" ρώτα καχύποπτα ο μπαμπάς μου.

"Βασικά...Ίσως άφησα και κάποιον άλλον να με βοηθήσει με όλα αυτά" του παραδέχομαι δείχνοντάς του τις βαλίτσες και όλες τις τσάντες που φρόντισε να γεμίσει με εφόδια η Ελληνίδα μαμά.

Περπατάω γεμάτη ενθουσιασμό μέχρι της πόρτα. Στέκομαι τελευταία στιγμή από πίσω της και παίρνω μια βαθιά ανάσα να ηρεμήσω την ανάσα μου. Απλώνω στα χείλη μου το πιο όμορφο χαμόγελο που έχω και ανοίγω.

"Πάνο;" η έκπληξη μου είναι μεγάλη και αν κρίνω από την έκφραση του Πάνου, εμφανής.

"Γειά! Την τελευταία φορά που τα είπαμε οι δυο μας μου είπε ότι μετακομίζεις σε δύο μέρες και έτσι αποφάσισα να έρθω να σου δώσω ένα χεράκι. Έκανα καλά;" η άφιξη του εδώ με έχει πιάσει απροετοίμαστη και με την άκρη του ματιού μου διακρίνω κίνηση στην αυλή του σπιτιού. Είναι ο Αχιλλέας.