Never let me go

Κεφάλαιο 21

Όταν τελικά έρχεται η ώρα να χωριστούμε, εκείνη μόνο τότε αντιλαμβάνεται πως δεν είμαστε οι δύο μας στο δωμάτιο. Αφου ρίξει μια σύντομη εξεταστική ματιά στο Αχιλλέα γυρίζει ξανά σε μένα.

"Τι κάνει αυτός εδώ;" ρωτάει όσο πιο σιγανά μπορεί αλλά δεν είμαι βέβαιη αν τελικά ακούστηκαν τα λόγια της.

"Με την Δήμητρα ήρθαμε μαζί Αμερική για κάποια θέματα που μάλλον ήδη γνωρίζεις" απαντάει εύθυμα εκείνος, λύνοντάς μου την απορία για το αν την άκουσε προηγουμένως.

"Μάλιστα...Οκευ" χαμογελάει και η ίδια επιτέλους. Φοβήθηκα αρχικά μήπως το κλίμα παραμείνει άβολο αλλά φαίνεται να μαλακώνει αμέσως.

"Εσύ τι κάνεις Αλέξανδρα; Έχεις αλλάξει από την τελευταία φορά που σε είδα" παρατηρεί πρώτος ο Αχιλλέας, μπορώ να πω πως διακρίνω μια... νευρικότητα στην φωνή του;

"Κι εσύ έχεις αλλάξει. Πάνε και...έξι χρόνια από τότε;" ρωτάει ρητορικά αβέβαιη.

"Όντως" νεύει θετικά εκείνος συμφωνώντας.

"Λοιπόν, τι θα κάνετε απόψε που ήρθατε; Αρχικά πρέπει να το γιορτάσουμε" προτείνει η Αλεξάνδρα τσιρίζοντας και κάνοντάς μας να χαμογελάσουμε. Μάλλον δεν κατάλαβε καλά για ποιο λόγο ήρθαμε, μάλλον έμεινε μόνο στο γεγονός ότι απλά ήρθαμε.

"Δεν είμαι σίγουρη..." πάω να της χαλάσω τα σχέδια όπως πάντα.

"Έλα τώρα μην το χαλάς. Αφού ξέρεις πως στο τέλος πάντα σε τουμπάρω" λέει και είναι αλήθεια δυστυχώς ή ευτυχώς. Πάντα το δικό της γίνεται σε τέτοια θέματα και το ξέρει.

"Καλά καλά εντάξει, αν είναι για ένα βράδυ ας μην χαλάσουμε τις καρδιές μας" γελάω χαλαρά.

"Ο Ζακ που..." πάω να ρωτήσω από περιέργεια που δεν είναι μαζί αλλά μάλλον για ακόμα μια φορά πάω να βγάλω βιαστικά συμπεράσματα.

"Άκουσα το όνομά μου ή μου φάνηκε;" ένας ψηλός, γεροδεμένος άντρας, ακριβώς όπως τον άφησα, κάνει την εμφάνισή του στην πόρτα από την οποία βγήκε πριν λίγο η Αλεξάνδρα. Δεν ξέρω αν έκαναν μαζί μπάνιο αλλά δεν μπορώ να μην παρατηρήσω πως είναι ημίγυμνος με μόνο μία λευκή πετσέτα να καλύπτει την περιοχή από τη λεκάνη λίγο πιο πάνω από τους αστραγάλους. Είναι προφανές ότι έκανε μπάνιο, καθώς σταγόνες νερού στάζουν από τις άκρες των μαύρων, για την ώρα, μαλλιών του και πέφτουν απευθείας στο ακάλυπτο και γυμνασμένο στήθος του καθώς κατευθύνεται προς τα εμάς. Τα έντονα μπλε μάτια του μας κοιτάζουν και σκαλώνουν για μια στιγμή στον Αχιλλέα. Μπορώ να παραδεχτώ δημοσίως πως η κολλητή μου έχει γούστο.