Never let me go

Κεφάλαιο 16

"Θα μου πεις τελικά τι έγινε;" ρωτάω με ανυπομονησία. Μην πω πως κάνω σαν υστερική.

"Ηρέμησε παιδάκι μου, θα πάθεις τίποτα" με πειράζει.

"Αλεξάνδρα, μην παίζεις με τον πόνο μου, λέγε" την προειδοποιώ σοβαρά.

"Τι να σου πω μωρέ; Μια χαρά φήμη έχει ο άνθρωπος. Όλοι μιλάνε με εκτίμηση και σεβασμό για εκείνον" μου ανακοινώνει και μπορώ να πω πως νιώθω εκείνο το βάρος, που είχε φωλιάσει τις τελευταίες τρεις μέρες στο στήθος μου, να φεύγει.

"Είμαστε σίγουροι για αυτό;" είμαι δύσπιστη, εγώ φταίω;

"Ναι παιδί μου. Αφού σου λέω ο Ζακ έχει άκρες παντού. Με όποιον και να μίλησε, πήρε πίσω τα καλύτερα λόγια. Μη σου πω ότι ο δικός σου είναι και το κατάλληλο πρότυπο για τον τέλειο άντρα" γελάει και ακολουθώ το παράδειγμά της.

"Κι αν έχει άλλη; Το κοιτάξαμε αυτό το ενδεχόμενο;" έχω πολλές αμφιβολίες εγώ.

"Ναι το κοιτάξαμε και ο δικός σου αποδεικνύεται καθαρός ως το κόκκαλο" τα λόγια αυτά με καθυσηχάζουν αφάνταστα.

"Χαίρομαι τόσο πολύ" νιώθω ανακούφιση και λίγες τύψεις που με τις καχυποψίες μου πήγα να τρελαθώ μόνη μου. Κι εκεί μου έρχεται πάλι η φλασιά. "Και τα μηνύματα όμως;" θυμάμαι.

"Δεν ξέρω ρε συ φιλενάδα. Μπορεί να είναι κάποιος από την δουλειά που απλά να τον έχει αποθηκευμένο έτσι στο κινητό του, τι να σου πω. Εξάλλου ας μην ξεχνάμε ότι για επιχειρηματία μιλάμε" μου λέει.

"Έχεις δίκιο. Συγγνώμη βρε παιδιά που σας έφερα τέτοια αναστάτωση αλλά έπρεπε να ξέρω. Αν και τώρα που το σκέφτομαι, πόσο χαζή παίζει να είμαι;" αναρωτιέμαι.

"Όχι μην το λες. Μπορεί κι εγώ στην θέση σου να ανησυχούσα πως κάτι δεν πάει καλά. Εξάλλου, μόνο εκείνο το μήνυμα ήταν αρκετό για να σου κινήσει υποψίες. Έτσι κάνεις πάντα όταν ενδιαφέρεσαι για κάποιον" όλα όσα μου είπε ακούγονται σωστά και λογικά.

"Ναι έτσι είναι" διαπιστώνω. "Μου κάνεις όμως μια μικρή χαρούλα;" η φωνή μου έχει μετατραπεί σε παιδιαρίστικη.

"Τι είναι πάλι;" ρωτάει και κάνει την κουρασμένη, μα κατά βάθος ξέρω ότι θα κάνει ότι χάρη της ζητήσω.

"Βασικά, είναι ο Ζακ εκεί;" ρωτάω ευελπιστώντας για μια θετική απάντηση.

"Ναι εδώ είναι, γιατί;" αναρωτιέται.

"Α τέλεια. Φέρε μου να του μιλήσω" παίρνω το κάπως απαιτητικό ύφος μου.

"Πας καλά παιδάκι μου; Τώρα μόλις δεν τα είπαμε;" απορεί.